Vooruit kijken

Ik als multi tasked vrouw met twee pubers en een man moet om de boel draaiende te houden ver vooruit kunnen denken.

Nu is dit niet alleen handig voor de familie maar vooral voor mezelf. Zo hou ik de boel nog een beetje in de hand.

Ik weet niet of vooruit plannen een vrouwen dingetje is. Ik durf daar maar geen mening over te geven.

Maar laat ik zeggen dat binnen ons gezin de vrouwen hier absoluut beter in zijn dan de mannen.

Vandaag Youri. Ik bel hem om te vragen hoe het is en of hij inderdaad zoals gepland morgen opgehaald wil worden bij zijn vriendje.

Ja, morgen wil hij graag terug naar Almere, maar hij wil s middags ook nog afspreken met een jongetje uit de klas. Of ik even naar de ouders van dat jongetje wil bellen om te vragen of hij daar morgenmiddag kan spelen. En of ik hem dan morgenmiddag daar even heen kan brengen!

Eeeeehhh, je hebt hem vanmiddag nog gezien. Heb je toen niks afgesproken? Nee, niet aan gedacht.

En dacht je nu werkelijk dat ik vanuit Almere jouw kant uit kom om je van het ene vriendje naar het andere vriendje te brengen? Het antwoord was ja, want hoe kwam hij er anders?

Piep, fout geantwoord. Het antwoord is namelijk nee, ik kom niet naar Dronten om je van het ene adres naar het andere te rijden. 

Met enige bemiddeling van mijn zijde is er dan toch een oplossing bedacht door zoonlief en haal ik hem morgenmiddag bij het andere vriendje op.

Dan Maud, toch duidelijk behept met mijn genen, had vandaag een afspraak op Hogeschool Windesheim. Over vooruit denken gesproken!

Omdat ze volgend jaar examen doet en graag wil studeren zijn we nu al met de oriëntatie bezig.

Alle scholen hebben open dagen, maar uiteraard kunnen wij daar niet bij aanwezig zijn. Om toch wat informatie te krijgen en sfeer te proeven hadden we vandaag een afspraak.

Raar hoor om zo in een gebouw te lopen waar je dochter straks haar vervolgstudie gaat doen.

Zonder ouders, die wonen dan nog op 9000 km afstand, maar bij oma die het alleen maar fantastisch vindt dat Maud bij haar intrekt. En verder natuurlijk al mijn zussen en ouders die op de achtergrond aanwezig zullen zijn als back up. Het duurt allemaal nog even, maar je kunt er niet vroeg genoeg over nagedacht hebben. 

Een gezellig weerzien

Na gisteren voor het eerst sinds lange tijd de familie weer gezien en gesproken te hebben, was het vandaag tijd voor vrienden.

Onze rit ging naar Dronten waar eerst Youri aan de beurt was. Die bracht ik bij zijn vriendje Tim om daarna ze samen naar school te brengen. 

Ik ben meegegaan de klas in om de juf even zijn komst uit te leggen. De kinderen waren allen blij verrast Youri weer te zien. Voor Youri is dit de laatste keer dat hij ze allemaal zo in deze hoedanigheid tegenkomt. Als wij volgend jaar weer op bezoek komen zit iedereen op de middelbare school.

Voor hem was dit dan ook erg belangrijk en hij had er dan ook erg veel zin in. 

Daarna heb ik Maud afgezet bij haar oude school. Ook om wat oud klasgenoten te begroeten, maar vooral om daarna met haar vriendinnen een broodje te gaan eten in het dorp.

En dat laatste ging ik zelf ook doen. Lunchen met mijn vriendinnen. Grappig hoe je gewoon de draad weer oppakt en elkaar van alles te vertellen hebt terwijl we elkaar bijna een jaar niet gezien hebben.

Hierna heb ik een rondje door het dorp gedaan. Leuk om spontaan bekenden tegen te komen die je ook nog herkenden. 

Vervolgens doorgereden naar onze oude straat waar ik een spontaan bezoekje bracht aan buren van een paar huizen verderop. Ik had ze niet op de hoogte gebracht omdat ik niet zeker wist of ik het zou redden. Maar eigenlijk is het veel leuker om mensen zo te verrassen. Deze was in ieder geval erg geslaagd! Ik werd spontaan uitgenodigd voor een hapje eten en zo hebben we gezellig onze avonturen doorgenomen.

En de dag eindigde bij onze echte naaste buren. Vorig jaar een verrassingsbezoek geprobeerd maar toen waren ze niet thuis. Nu dan maar voor de zekerheid een echte afspraak gemaakt.

En ook dit bezoek werd erg gewaardeerd. En dat terwijl we elkaar toch bijna 1,5 jaar geleden voor het laatst gezien hadden. Zo voelde het in ieder geval niet, het was heel vertrouwd en gezellig.

Een geslaagde dag met verraste en blije gezichten van buren, vrienden en vriendinnen. 

Daar doen we het voor en niet voor het weer, want dat is hier echt drie keer niks.

Welkom in Nederland

Wat een weer, wat een weer. We weten meteen weer wat we zo enorm waarderen aan Curacao en dat is toch wel het o zo heerlijke zonnige klimaat.

Onze eerste nacht na de jetlag was meteen een bijzondere. De klok ging een uur voor uit. Een uurtje korter slapen, heb trouwens nooit het nut hiervan ingezien. En voor nu is het al helemaal niet handig. Het is al moeilijk genoeg om zo snel mogelijk in het ritme te komen. Extra verschuivingen in de tijd zijn dan echt onhandig. 

Maar vanaf vandaag is het tijdsverschil dus weer 6 uur. In Nederland is het 6 uur later dan op Curacao.

Voor vandaag stond een ritje Limburg gepland. Mijn zus woont in een nieuw huis wat ik alleen nog maar via Skype bewonderd heb. Werd tijd voor een real rondleiding.

Maar voordat we daar waren hadden we eerst een monsterrit van 2 uur voor de boeg.

Natuurlijk kregen we een all inclusive rit, dus inclusief werk aan de weg, omwegen en files.

En dan na die twee uur eindelijk weer iedereen spreken en zien.

Alle kinderen zijn weer een stukje groter geworden. We hadden voor allemaal een t shirt meegenomen.

Het was qua maat een beetje gokken, maar alles was goed gegokt. Pffff.

En ondanks die regen moest en zou er paard gereden worden. Snap ik, als die mogelijkheid er is dan neem je hem ook. 

Mijn zonverwende kindertjes hebben er uren over gedaan om weer warm te worden. 

Om daarna nog een rit te doen, haha. Het hele circus begon weer opnieuw. Opzadelen, rijden, aftuigen, opruimen, omkleden en warm worden. Maar het was het allemaal waard!

En voor je het weet is het dan 21.30 en moet je dat eind ook weer terug.

Deze rit was gelukkig de kale versie zonder file en ander oponthoud. 

Geland

Zo, we zijn weer op Nederlandse bodem.

Het was met wat vertraging.

Gisteren leek alles nog lekker vlotjes te verlopen, maar dat was schijn. Tot 16.30 leek alles oké.

Maar toen, toen kwam het bericht dat er een sportvliegtuigje een noodlanding had gemaakt op de landingsbaan. En op Curacao is de landingsbaan ook de startbaan.

Het vliegtuigje kon niet meer op eigen kracht van de baan komen en moest weggetakeld worden.

Echt haast had het niet ondanks dat er geen vliegtuig meer kon landen of vertrekken.

18.45 konden de eerste vliegtuigen pas weer landen waaronder de dreamliner van Arke die een paar extra rondjes boven Curacao had gemaakt en hierna mochten wij dan eindelijk vertrekken.

In het vliegtuig kregen we een krant. Dit was de kop.

Mmm, geeft toch niet echt een fijn gevoel als je nog 9 uur vliegen voor de boeg hebt.

Ik heb de piloten gezien. Ze keken helder uit hun ogen, moet goed komen.

En dat kwam het. Anderhalf uur later dan gepland mochten we het vliegtuig verlaten.

Eerst door de 100% controle. Nee, is niet inwendig, maar wel uitgebreid.

Drugshonden, twee keer paspoortcontrole, een gesprekje, aparte kofferband en dan door.

Onderwel ook nog twee katten van de band gevist en keurig afgeleverd bij de nieuwe eigenaar.

En dan na 3 uur wachten, 8,5 uur vliegen en en nog wat wachttijd op Schiphol konden we eindelijk op zoek naar mijn zus die ons heel lief kwam ophalen.

Wel weer raar om langs plekken te rijden die je al een jaar niet hebt gezien. Op sommige plekken wordt  gebouwd, op andere plekken is het bouwen eindelijk klaar.

Alles is schoon en de wegen netjes geasfalteerd. Een totaal contrast met Curacao.

Het is fijn om weer in Nederland te zijn, maar het is niet thuis. Thuis is inmiddels 9000 kilometer verderop.

Inpakken en wegwezen

Alleen zo makkelijk gaat dat natuurlijk niet.

Voordat er ingepakt kon worden moest er eerst een ander lijstje afgewerkt worden.

Zo had ik vandaag voor vier honden een date bij de dierenarts. Ik had de mamahond namelijk ook maar meegenomen. Ze hebben allemaal hun jaarlijkse enting weer gehad.

Ik heb dit in twee etappes moeten doen. Eerst Luna en Tico in de auto. Dikke pret met die twee, want vooral Luna is gek op autorijden. Die begint achterin de achterbak en hopt van plek naar plek om uiteindelijk naast je te komen zitten. Als een prinses kijkt ze dan uit het raam.

De tweede ronde was voor de mama hond en Storm. Storm houdt ook erg van autorijden, maar blijft gelukkig gewoon achterin. Had trouwens niet uitgemaakt, na zulke ritjes ziet de auto er nogal harig uit.

Ik had natuurlijk dinsdag ook al de straathonden vervoerd dus nu was het echt tijd voor een schoonmaakbeurt. 

Zo, alles weer schoon en haarvrij. Nu op naar het strand voor de surfles van Maud. En geen zand aan de voeten aub.

Na het avondeten kon er dan eindelijk ingepakt worden.

Is even omschakelen. Wat voor weer is het? Hoeveel lange broeken? Wel of geen winterjas.

Het is gelukt. Als het goed is, is alles ingepakt. 

Morgen vertrekken we richting Nederland. Omdat we dan de nacht overslaan is er morgen geen blog.

Zaterdagavond Nederlandse tijd zal ik weer een stukje schrijven.

Verkeer(d)

Dat verkeer hier, dat blijft toch iets aparts.

Ik heb er al vaker over geschreven, maar blijf me erover verbazen.

Meestal blijft het bij verbazen, vandaag bedacht ik me snel dat ik ook wel even een foto kon maken.

Altijd handig voor het blog.

En zie hier.

Een pick up die drie palmbomen vervoerd. Gewoon zo achterin zonder dat ze vast staan of iets dergelijks.

Misschien een leuk detail, dit is de weg die zo omhoog gaat de brug over. Ik heb er niet op gewacht, maar ben er langs gegaan.

Het vervoeren van mensen of materiaal in je achterbak is heel gewoon. Ik zie regelmatig zelfs kinderen vervoerd worden in de laadbak van een pick up. Er was niet zo lang geleden nog een discussie op Facebook over het meenemen van mensen achterin. Het werd vooral een discussie tussen lokalen en Nederlanders. De Nederlanders zagen de gevaren en de verantwoording die men draagt voor anderen.

De lokalen zagen het vooral praktisch, want anders kan je nooit eens met z'n allen ergens heen.

Ook doen ze het al járen zo en het gaat altijd goed. Dat is ook wel zo. Lees nooit over een aanrijding waarbij mensen uit de laadbak gelanseerd zijn.

Zijn wij Nederlanders dan zo overbezorgd en zien wij overal gevaar? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat mijn kinderen onder geen beding zo achterin de laadbak bij iemand mogen zitten. Of in de gordel of anders maar niet mee. Laat mij maar lekker bezorgd zijn.

Ik las net nog een Nederlandse website. Er stond iets op over het zo snel mogelijk vrij maken van de rijbaan na een aanrijding.

Haha, hier is het volledig tegenover gesteld. Als je hier een aanrijding hebt gehad blijf je staan waar je staat. Midden op de weg en niemand kan er langs? Jammer dan.

Er komt dan een bedrijf dat foto's voor de verzekering maakt en dat kan alleen maar als alles in de positie staat zoals de aanrijding heeft plaats gevonden.

De eerste keer dat je in een nutteloze file staat door zo'n aanrijding kan je jezelf wel opvreten.

Moet zeggen, dat leer je snel af. Je kunt het toch niet veranderen en het hoort er hier gewoon bij.

Als je zegt dat je te laat bent door een aanrijding ergens dan is dat zo, klaar.

Goh, wat dat betreft kan je hier wel een hoop leren. Relax.

Formulieren en papieren

We hadden vandaag een redelijk vol gepland dagje. Heb je altijd, zodra je vakantie dichterbij komt is er nog van alles te regelen.

Zo moest ik vanmorgen naar het ministerie van onderwijs. Ja echt! En dat zit heus niet in één of ander poepsjiek torenhoog gebouw, maar gewoon in een kantoortje in een klein complex.

Als je hard rijdt rij je er ook zo voorbij. 

Iedereen hier op het eiland mag per schooljaar 5 bijzondere verlofdagen opnemen. Ga je deze dagen van het eiland dan moet je hiervoor eerst toestemming hebben van de school en daarna ook nog officieel toestemming van het ministerie. Daar krijg je een verklaring die je weer moet kunnen tonen bij de douane.

Nu is dat allemaal prima en begrijpelijk, maar neem ik helemaal geen extra dagen op. Toch moest ik er heen. De vakantie van de Nederlandse school loopt namelijk niet altijd gelijk aan die van de lokale scholen.

In dit geval hebben wij twee weken vrij en de lokale kinderen pas vanaf volgende week woensdag.

Als ik thuis was gebleven was er niks aan de hand geweest. Nu ik van het eiland afga moet ik voor die twee dagen dus toch officieel toestemming hebben. Ik dacht dat alleen Nederland grootmeester was in debiele regeltjes!

School is gewoon gesloten, kinderen hebben vrij en toch moet ik toestemming aanvragen om weg te mogen en gaat het nog van mijn vijf bijzonder verlof dagen af ook! Nu zegt de basisschool, wij snappen dat het wat onhandig is. Weet je wat, wij gaan met alle formulieren naar het ministerie en regelen het.

Maar Maud haar school regelt dat dus weer niet, dus moest ik alsnog daarheen. Afijn, de papieren zijn binnen. Nu maar eens kijken of ze echt zo nodig zijn bij de douane. 

Na het rondje ministerie heb ik de straathonden opgehaald. Ze hadden hun castratie goed doorstaan en konden weer terug naar hun vertrouwde plekje.

Eén van de twee vond dat auto rijden eigenlijk wel leuk. Hoe wankel dat hij nog was, binnen no time stond hij naast me op het middenconsol. 

Eenmaal in hun straat gingen ze al snel weer hun eigen gang.

Net zoals vorig jaar zal ik ook dit jaar mijn ticket beschikbaar stellen om een dier op mee te laten reizen.

Dit keer neem ik twee katten mee. Katten waar hier geen toekomst voor is. Niemand wilde ze!

In Nederland wel. Gelukkig maar, daar gaan ze een mooie toekomst tegemoet. 

Het schijnt erg moeizaam te zijn om mensen als vluchtbegeleider te vinden. Ik snap niet waarom!

Het is echt totaal geen moeite. De kat wordt naar het vliegveld gebracht. De bench wordt samen met mij ingecheckt, daarna gaat de kat naar het ruim en zorg ik dat hij in Nederland weer van de band gehaald wordt. Dan door de douane en daar staat de eigenaar al te wachten.

Curacao kent nog het ouderwetse registeren door middel van bergen papier! Vraag me niet waarom, maar er worden altijd heel veel kopieën en stempels gezet. Nog net niet als je een paar schoenen koopt, maar verder....

Zo ook als je een kat meeneemt natuurlijk. Een gezondheidsverklaring van een dierenarts is niet afdoende. Er moet ook nog een tigvoudig getekend, gestempeld en gekopieerd formuliertje bij.

Deze haal je bij de veterinaire dienst. Alleen open van 9.00 tot 11.00. 

De bedoeling was dat de dierenarts die de gezondheidsverklaring zou tekenen ook voor de rest zou zorgen. Maar dat mag niet meer. Niemand weet waarom, maar nu moet degene tekenen met wie de kat meereist. Ik dus, maar ik heb eigenlijk geen tijd.

Helaas moet het toch door mij gebeuren, dus dan maar meteen morgen.

De dierenarts die de papieren had kwam ze wel even langs brengen. Heel fijn, kunnen we morgenvroeg op stap.

Deze beste man, ik kende hem trouwens niet, liet zijn motor even draaien maar gooide wel z'n deur dicht. En kreeg die vervolgens niet meer open. Oeps.

Enigszins in paniek melde hij dat hij een groot probleem had. Ja, dat heb ik in de gaten.

En nu? Een bedrijf of wegenwacht bellen? Duurt vaak lang en om 21.30 s avonds heb je geen zin meer in lang wachten.

Optie twee dan maar. De beste man naar huis rijden, reservesleutel pakken, terugrijden en de dierenarts kon weer naar huis. Klein detail, hij woont niet helemaal in de buurt, zeg maar helemaal niet.

Maar ja, een andere keus was er niet. Z'n vrouw kan niet rijden, het was al laat enzovoort.

En zo kwam het dat dit blog maar weer net voor middernacht geschreven werd. 

Poging 3

Vandaag was de eerste dag sinds tijden zonder puppy's. Goh, dan kom je ineens aan hele andere dingen toe. Eens even flink stofzuigen, dweilen, ramen wassen en ondertussen een wasje draaien.

Ook best lekker om daar even tijd voor te hebben. 

Aankomende vrijdag vertrek ik naar Nederland. Net zoals vorig jaar blijft Erik hier en gaat hij op een ander moment zelf een keer.  Dat is wel zo makkelijk voor de honden. 

Dat maakte ook dat we nog wel even de mama hond bij ons konden houden. Ook omdat Erik zijn broer deze kant uitkomt, we ruilen zeg maar. Genoeg aandacht voor de dieren hier, kan ik met een gerust hart naar Nederland.

En tot die tijd ook geen puppy's, mama's of andere zielige gevallen erbij. Tot nader order zijn we gesloten, haha.

Youri had weer zijn vaste kookmoment. Het is elke keer weer een verrassing wat hij zal gaan maken.

Het verschilt echt van week tot week. Vandaag was het een brownie met marshmallows. Hij smaakte heerlijk.

Aan het eind van de middag stond weer een rondje vangen gepland. Nog steeds is het niet gelukt om een teefje van straat te vangen en te laten steriliseren. De tijd dringt, het zal niet lang meer duren voor ze weer loops is. En dat betekent dan weer puppy's. Daar hoef je niet over te twijfelen. Vandaag dan dus poging drie!

Er was iemand die deze honden al wat langer kende en vaak ook voerde. Hij wilde wel meehelpen met vangen. We zouden weer een tranquigel meenemen in de hoop dat half slaperig voldoende zou zijn.

Nou, deze dame is niet gek. Ze nam helemaal niks aan waar de gel in verstopt was. Wat we ook aanboden, nee hoor. En ook deze man lukte het niet om de hond zomaar op te pakken.

Voor dit hondje hebben we toch echt veel meer tijd nodig. Of sterkere medicatie, maar die krijgen we niet zomaar mee. 

De twee reutjes die er rond liepen waren wel goed benaderbaar. Die kon je aaien en zelfs oppakken.

Voor hen hadden we ook een afspraak staan. Castreren is net zo goed zinvol al doe ik liever het teefje natuurlijk.

Maar goed, deze heren kunnen vanaf morgen niet meer voor nageslacht zorgen en zullen niet meer vechten voor een loops teefje. Is ook wat voor te zeggen.

Het zijn trouwens zulke lieve hondjes, het is wel heel spijtig dat ze morgen weer terug de straat op moeten.

Hoe mooi zou het zijn dat we ook voor hun een baasje kunnen vinden. Wie weet? 

Na de honden vast bij de dierenarts achter te hebben gelaten reed ik langs drie zwerfhonden.

Ze waren mager en konden wel wat lekkers gebruiken.

Van het vangen van het teefje had ik nog voer zonder tranquigel over. Deze stakkers waren de gelukkige, een heel blik nat vlees en wat brood heb ik voor ze achtergelaten. Op de foto lijken ze dikker dan ze in werkelijkheid waren. Als je goed kijkt zie je bij de rechter hond zijn heupbotten uit steken.

Ze konden duidelijk wel wat extra's gebruiken. Nummer drie durfde niet in de buurt te komen zolang ik er met mijn auto stond. Ben dus maar snel vertrokken zodat hij ook wat kon eten.

Missie volbracht

Gisteren was de dag dat op één na alle puppy's naar hun nieuwe eigenaar gingen.

Een belangrijk moment voor de hond, nieuwe baas en ook voor mij.

Het is heel fijn om te zien hoe blij iedereen was met z'n nieuwe huisgenoot. Dat maakt het loslaten als foster echt een stuk makkelijker.

Bij dit nest hadden we het sowieso getroffen. Allemaal echte dierenliefhebbers, echt top!

De ene familie nam nu twee pups mee en komt later voor de moeder.

Een volgend stel kwam een speelkamaraadje halen voor hun twee jarige hond en het laaste gezin nam een teefje bij mij en een broertje van dit nest dat bij een andere foster zat. 

Het nest bestond eigenlijk uit 8 pups. Vijf pups en de moeder waren bij mij, drie andere zaten bij een andere foster. Het is leuk dat dit nestje veel bij elkaar blijft. Twee om twee gingen ze nu de deur uit.

Dat is fijn, dan hebben ze elkaar nog om lekker tegenaan te liggen en om mee te spelen.

Het pupje wat hier bij mij nog was miste zijn broertjes en zusjes wel om tegen aan te liggen.

Die lag uiteindelijk maar lekker bij mama.

Maar het verhaal is nog niet klaar. 

Het gezin dat gisteren voor het zwarte teefje kwam en een broertje bij de andere foster hadden gehaald hoorden dat er één pup overbleef. Dat vonden ze eigenlijk wel heel sneu.

Ook wetende dat je ze graag allemaal een mooie toekomst geeft en dat die niet voor elke pup weggelegd is wilde ze eigenlijk deze pup ook wel meenemen.

Maar de teller stond met de komst van deze twee puppy's al op vijf honden. Zes zouden er wel veel worden.

Aan de andere kant, vijf of zes maakt dan ook niet meer uit. Ze zaten in een dilemma. Ik snapte ze als geen ander, maar kon ze niet adviseren. Dit was toch echt iets waar ze zelf uit moesten zien te komen.

De moeder van het gezin was eigenlijk al verkocht. Wat haar betreft ging hij meteen mee.

Vader was wat terughoudender en wilde eerst even afwachten of er misschien toch nog een geschikte kandidaat zou opstaan voor dit hondje.

En zo gingen ze gisteren de deur uit. 

Vandaag werd er al meerdere aan mij gevraagd of er al iemand voor was gekomen. Dat was helaas niet zo.

Blijkbaar werd er bij ze thuis veel over het hondje gesproken. In de loop van de middag kreeg ik zo'n mooi berichtje. De vader van het gezin nam via Facebook contact met mij op.

Het overgebleven hondje mocht bij hun komen wonen! En het was een verrassing voor zijn vrouw.

Hij zou ergens in de loop van de dag met een smoes hun huis verlaten en het hondje bij me komen ophalen. Hoe leuk is dat! Hij had tegen zijn vrouw gezegd dat ze het niet moesten doen, te veel kosten en te veel werk. Enigszins teleurgesteld kwam ze bij mij op de lijn om dat te vertellen toen ik al wist dat haar man straks langs zou komen. Haha.

En daar gaat hij dan! Een prachtige toekomst tegemoet bij een zeer liefdevol gezin samen met zijn broertje en zusje. Hartverwarmend!

Nu was voor mij echt de missie volbracht. Alle pups en de mama zijn of gaan nog naar een geweldig huisje.

Case closed. Tijd voor ontspanning.

Onwerkelijk

Eindelijk weekend en daar zijn we wel aan toe.

Raar weekje hebben we achter de rug.

Aan het begin van de week vertelde ik over het bizarre nieuws dat de vrouw van een aardrijkskunde docent van de school van Maud dodelijk gewond was geraakt tijdens een overval.

In shock waren wij allen van dit nieuws. Zo onwerkelijk en dramatisch.

Nog onwerkelijker werd het toen gisteren het nieuws naar buiten werd gebracht dat de docent aangehouden was. Zijn verklaring zou niet kloppen en er zijn verwijzingen naar feiten dat hij meer weet. 

Eerst geloof je het gewoon niet. Maar je ziet zijn aanhouding in het nieuws en de kranten.

Ze nemen je niet zomaar mee, er zullen echt goede redenen voor zijn. Ben heel benieuwd wat hier uit gaat komen. Blijft het feit dat het natuurlijk nog steeds in en in triest is voor de kinderen en misschien nu nog wel meer!

Vanmorgen waren we even op de school van Maud. Er was namelijk een open dag. Dit ging allemaal gewoon door. Speciaal voor Youri zijn we er heen gegaan. Een beetje een formaliteit, de schoolkeuze is allang gemaakt.

Maar voor Youri ook eens leuk om de binnenkant van de school te zien.

Alle informatie over de talen konden hem gestolen worden, maar de scheikundeproefjes hadden wel zijn aandacht.

Niet te lang blijven hangen. School blijft school en daar kom je in principe niet in het weekend.

Nu konden we ook niet zo lang blijven. De puppy's zouden vandaag namelijk opgehaald worden.

Meerdere gezinnen stonden te popelen om hun nieuwe aanwinst in de armen te sluiten.

Allemaal hele fijne mensen waar ik een heel goed gevoel bij heb. Het is zo fijn als je weet dat de hondjes welkom zijn en er echt met smart naar ze wordt uitgekeken!

De puppy's waren niet zo onder de indruk. Bijna allemaal verlieten ze slapend het nest.

Op eentje na weer, net als de vorige keer. 

Er was iemand die er toch vanaf zag en een oudere hond wilde. Op zich prima. Ze hebben er in ieder geval goed over nagedacht en ik weet dat de hond die ze nu hebben gekozen ook een zwerfhondje was. Uiteindelijk is er dus toch weer een hondje dat een mooie toekomst tegemoet gaat.

En voor dit hondje vinden we ook wel weer iemand. 

Multifunctioneel

Vandaag mochten de puppy's mee naar de dierenarts.

Daar kregen ze weer een check up en als ze gezond verklaard werden ook tevens hun eerste enting.

Nu heb ik niet echt een geschikte ren voor in de auto, maar los meenemen is echt niet te doen.

Gelukkig had ik de kattenbench nog staan waarin poes mee naar Curacao is gekomen en ook het oude vervoersmandje is meegekomen.

Nu blijkt die toch wel handig te zijn.

Drie om twee, past precies.

De gehele autorit hebben ze meegezongen met de radio. Ik vond hun tekst alleen wat matig, veel van hetzelfde en wat schreeuwerig.

Ze zijn allemaal gewogen. De kleinste was 2.4 kilo en de bijdehandste 3.2 kilo.

Allemaal een prik erin en klaar.

De mensen die onze puppy's adopteren tekenen hiervoor een adoptiecontract. Hierin stellen zij dat ze goed voor de hond gaan zorgen, hij of zij ingeënt wordt, heartgear krijgt tegen hartworm, geen kettinghond mag worden en met 6 maanden gesteriliseerd. Best een rijtje. Voor de dierenliefhebber een niet meer dan normaal rijtje. Voor een ander misschien wat betuttelend. Maar alles voor het welzijn van de hond. Het is natuurlijk wel de bedoeling dat het aantal zwerfhonden ooit eens minder gaat worden.

Op deze manier wordt je geacht goed na te denken voordat je een hond neemt. Tevens betaal je er ook voor. Deze kosten zijn ook door ons gemaakt. Ze zijn geënt en ontwormd.

Soms willen mensen dan niet meer als ze horen dat een hondje 100 gulden (50 euro) kost.

Maar dan denk ik maar, als je dit nu niet wilt of kunt betalen hoe moet je straks dan de dierenarts betalen?

Eenmaal weer thuis hadden ze allemaal erge dorst van hun vocabulaire ondersteunde autoreis.

En alle indrukken verwerk je het liefst slapend.

Vanavond hadden we eens zin in makkelijk. Even niet koken en niet nadenken over gezond.

Na een kort beraad werd besloten dat we een keer een pizza zouden doen van de pizzahut.

Niet mijn favoriet, maar he de wereld draait niet alleen om mij.

Ik was wel degene die zich opofferde om ze op te halen. Daar eten doen we niet meer.

Het is net alsof je een pizza in een diepvrieskast eet. Nee hoor, ik haal hem wel op en neem hem mee naar huis.

Al wachtende zag ik deze boom.

Vorig jaar had ik dit bij mijn buren op blue Bay ook gezien. Daar stond de kerstboom ook tot in den treure, maar dacht ik nog dat het een soort van luiheid was dat ze hem niet opruimenden.

Maar nu zie ik het ook gewoon in een bedrijf. De kerstboom van december kan nog prima dienst doen als paasboom in maart. Waarom ook niet, multifunctioneel zo'n boom. De bruine uitgedroogde takken spuit je wit en klaar. 

Wat een poepverhaal

Vanmiddag was het mijn beurt om naar surfen te rijden. Dat is een middagvullend programma.

Eerst nog twee andere meiden ophalen en dan door naar de andere kant van het eiland.

Daar blijf ik dan meestal hangen en doe wat boodschappen.

In de tussentijd werd ik gebeld door mensen die interesse hadden in één van de puppy's.

Ze waren heel enthousiast en hun kinderen natuurlijk nog meer, dus wilden ze graag snel afspreken.

Eehh, als ik zo thuis ben dan maar?

En ja hoor, toen ik kwam aanrijden stonden ze al voor de deur te trappelen.

De hele familie kwam op kraamvisite. Er was nog keuze uit twee, de rest is al gereserveerd.

Maar welke kies je nu? En wat gebeurd er met de mama?

Ik vertelde dat we daar natuurlijk ook een huisje voor gaan zoeken. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen eerst een hond van straat te laten halen om daarna als er niemand voor haar gevonden wordt haar weer terug de straat op te zetten. Volgens mij snapt zo'n beestje daar niks van.

Maar het is altijd wel erg moelijk om iemand te vinden voor een volwassen hond. Bijna iedereen gaat voor de schattigheid van een pup. En dat terwijl deze mama zelf ook nog maar een jaar is en eigenlijk zelf dus nog een jonge hond is.

Onderwijl was het een gekkenhuis. Behoudens hun eigen kinderen hadden ze ook twee buurkinderen mee. Toen die hoorden dat ze puppy's gingen kijken waren die niet meer te stuiten en zaten dus ook in de auto.

Vijf kinderen en vijf puppy's denderden door de tuin. Die kinderen waren wel zindelijk, maar die puppy's natuurlijk nog niet. Her en der werd eens even een heerlijk hoopje neergelegd.

Normaal als ik dat zie haal ik het direct weg. Nu was ik in gesprek en kon met lede ogen toezien hoe alles doorlopen werd. Getver. 

De ouders gingen even met elkaar in overleg terwijl de kinderen met alle puppy's speelden ( en door de poep renden).

Toen ze terug kwamen hadden ze een geweldig besluit genomen. Ze namen beide overgebleven pups én de mama! Joepie, dat zijn nog eens goede berichten.

Mama kan wel pas na 1 mei terecht. Dan zijn ze verhuisd naar een ander resort waar ze wel grote honden mogen. In hun huidige huis mag dat niet.

Tot die tijd blijft de mama bij ons. Zo hoeft ze niet van adres naar adres.

Ach, als je achtergelaten wordt met zulke mooie berichten dan maakt een avondtje stenen poepvrij maken ook niks meer uit. Met alle liefde heb ik staan schrobben, denkend aan de mooie toekomst die deze hondjes weer tegemoet gaan.

Avondprogramma

Soms heb je van die dagen dat je over de dag niet zo veel te vertellen hebt.

Gelukkig is er dan ook nog een avond die van alles teweeg kan brengen.

Zo'n dag was vandaag.

Alles ging gewoon z'n gangetje. Kinderen naar school, veel schoonmaakwerk van de puppy's en vanmiddag naar de kapper. Niks bijzonders dus.

Vanavond hoorden we dat de honden wat onrustig deden.

Bij het kijken zagen we waarom. De kat had een muis mee maar binnen genomen en op het aanrecht gelegd.

Met grote ogen keek ze naar de honden die ook wel interesse in haar hapje hadden.

Ik vond het wat minder toen bleek dat de muis nog gewoon leefde en over m'n aanrecht begon te lopen.

Ieuw, dat vind ik echt niks. Toen poes de muis weer in zijn bek had wilde ik haar met muis en al buiten zetten.

Laat ze die muis uit haar bek vallen!! Twee honden en een kat erachter aan. Het leek wel een slapstick.

Maar de muis heeft gewonnen. Die is er zonder kleerscheuren van door gegaan.

Ik weet niet waar poes de muis gevangen had, binnen of buiten. Weet nu wel dat de muis ergens in de tuin is. Poes vindt hem wel weer.

Alle kleintjes hebben nog geen behoefte om achter muizen aan te rennen.

Die vinden het veel leuker om met mensen te spelen. En als je dan moe wordt plof je gewoon weer in slaap op de plek waar je was.

Zo lag Youri dus met 4 slapende pups op schoot.

Maar helaas Youri. Voor jou geldt dus niet dat je gewoon kunt gaan slapen op de plek waar je moe wordt. Hop naar bed. 

 

Dubbel

Ondanks de berichten van gisteren gaat alles vandaag gewoon weer door.

Zolang je (gelukkig) niet persoonlijk betrokken bent is het een moment van bezinning en daarna pak je de draad weer op.

Eigenlijk is dat heel dubbel en natuurlijk spookt het nog door mijn hoofd, maar zo gaat dat nu eenmaal.

Ook vanmorgen weer een nieuwsbrief vanuit school. Ik moet eerlijk zeggen, ze pakken het erg goed op! Iedereen heeft de mogelijkheid gekregen om vandaag iets te maken cq te schrijven om achter te laten in het stiltelokaal. Hier in dit lokaal is een tafel neergezet waar alles neergezet wordt en iedereen zijn condoleance kan schrijven.

Ik ben vanmorgen ook geweest en heb een gedicht achtergelaten.

Waarom?

Waarom zo vroeg uit het leven?

Waarom moest dit zo zijn?

Waarom dit verdriet jullie gegeven?

Waarom zo veel pijn?

Woorden kunnen dit verdriet niet stillen,

Maar wel jullie bijstaan in deze enorm zware tijd.

Tja, dan sta je daar en ziet al die werkjes van de kinderen en de gedichten. Dan is het moeilijk om het droog te houden. Ik ken haar niet, maar wat er gebeurd is maakt dat je zo intens meeleeft.

En daarna toch echt over op de orde van de dag.

Want vijf puppy's hebben weinig boodschap aan treurigheid en verdriet.

Zij willen spelen en ravotten. En gelukkig ook maar, want bij het zien van zoveel gekkigheid krijg je vanzelf weer een lach op je gezicht.

Als ze dan eindelijk even uitgespeeld zijn, ploffen ze neer op de plek waar ze moe zijn geworden.

Dat kan overal zijn. En hoe ze dan liggen is gewoon komisch. Echt uit!

En zodra zij uit zijn kan ik eens even wat anders doen.

Banden plakken bijvoorbeeld.

Ik moet het afkloppen, maar dit is pas de eerste lekke band. In Nederland niet bijzonder, maar hier wel.

Veel struiken en cactussen hebben stekels en die liggen natuurlijk ook op de weg.

Dat we het dan ook meer dan een half jaar vol hebben gehouden zonder lek is bijzonder.

Helaas was dit gat ook bijzonder. Zo bijzonder dat ik er niks meer mee kon.

Wiel eraf en meegenomen naar de fietsenwinkel.

Daar deden ze er een nieuwe binnenband omheen en werd de band gevuld met gel. Dit zorgt ervoor dat je minder snel lek rijdt. Het wiel kon zo weer aan de fiets. Kosten? €10. Vond ik een mooie prijs. 

Sprakeloos

Ik weet altijd heel veel te vertellen. Kan blogs vol schrijven over mijn fosterhondjes en mijn leven hier, maar vandaag ben ik sprakeloos.

Deze ochtend werd ik gewekt met een mailtje wat iedereen zou doen slikken.

Afgelopen nacht is de echtgenote van de aardrijkskunde docent van de school van Maud doodgestoken tijdens een overval.

Ze is verpleegkundige en kwam thuis na een late dienst. Ze overliep de overvallers en is koelbloedig neergestoken.

Er wordt nu gespeculeerd dat ze haar autosleutels niet wilde afgeven. Maar dan nog? Is een mensenleven zo weinig waard? Blijkbaar wel.

De vader blijft achter met 3 kinderen hier en één in Nederland.

Het is toch één van de ergste nachtmerries die een mens kan overkomen.

's-Middags ben je nog op met elkaar op het strand, 's avonds is je gezin uitéengereten door een stel randdebielen die liever jatten dan werken en daarbij ook niet schuwen om geweld te gebruiken.

Natuurlijk wakkert direct de discussie op of het dan hier zo vreselijk crimineel is?

Ja en nee. In Nederland voelde ik me op veel plekken niet veilig. Noem maar eens een verlaten fietspad of 's avonds al wachtend op het station voor de laatste trein.

Ik lees meer dan regelmatig dat er in Nederland woningovervallen worden gepleegd, kinderen van hun mobieltjes worden beroofd of mensen uit het niets in elkaar geslagen worden. Maar er wordt dan niet direct geschoten of gestoken. Er is een andere mate van geweld.

Helaas moet ik constateren dat er hier op het eiland veel wordt ingebroken. En zolang je maar niet thuis bent of de inbrekers niet overloopt heb je alleen schade van materiële aard. Maar kom ze niet tegen, want ze schuwen geen enkel geweld.

En zo kwam het dat mijn blog van vandaag totaal niet meer belangrijk is.

De vertederende snoetjes van de pups zijn nu even niet op zijn plaats.

Onze gedachtes gaan uit naar de aardrijkskundeleraar, zijn kinderen, zijn familie en ook het team van de school. 

Carpe Diem.

Toekomstmuziek

De morgen begon vandaag met poep ruimen, plas ruimen, plas ruimen, poep ruimen en dat zo nog even door. De vijf puppy's zijn uiteraard nog niet zindelijk. Ze doen snachts alles nog in het hok en zodra ze eruit komen ook nog eens voor de deur, op de stenen en als het tegenzit ook nog binnen in huis. Ik ruim alles altijd direct op. Vind ik zelf persoonlijk erg hygiënisch, maar je moet ook wel.

Ze zijn nog zo onnozel dat ze er ook vrolijk doorheen waggelen.

Nou dan heb je pas wat te doen! Nee hoor, dan kan je het maar beter direct verwijderen.

De verhouding Tico en de mama ( die we Mira hebben genoemd) gaat iets beter.

Ze is niet veel hondengedrag gewend. Ze kijkt erg raar als Luna en Tico samen spelen. Luna heeft dan vaak een heel hoog enthousiast blafje. Terwijl Tico en Luna speelden deed Mira ook een poging tot een hoog blafje. Je had die koppen van die andere twee moeten zien. Heel verbaasd keken ze op om daarna weer vrolijk verder te gaan. 

In de loop van de middag had ik een afspraak op Blue Bay beach. Er komt een nieuwe stichting op het eiland die zich gaat bezighouden met het voeden van alle zwerfhonden op Curacao.

Er waren wat mensen gevraagd die veel voor de honden op het eiland doen om eens mee te denken aan waar je zoal tegen aan zou kunnen lopen.

De eerste vraag is dan natuurlijk direct al "hoe zie je het verschil tussen een straathond en een zwerfhond?" 

In deze definitie is een straathond een hond die dagelijks een rondje door de buurt loopt maar wel een eigenaar heeft. Een zwerfhond daarentegen heeft geen eigenaar.

Helaas kom je ook genoeg straathonden tegen die er slecht uitzien maar dus wel een eigenaar hebben.

Wat doe je dan? En zo waren er nog veel meer denkpunten waar we over brainstormden. Natuurlijk zal er nog genoeg zijn waar straks tegenaan gelopen gaat worden als men daadwerkelijk gestart is.

Maar wat nu al besproken kan worden kan dan vast geregistreerd worden.

Het zou wel heel fantastisch zijn als dit allemaal goed gaat lopen. Alle zwerfhonden worden dan voorzien van een maaltijd op een vast tijdstip op de dag. Als ze goed benaderbaar zijn kunnen ze gesteriliseerd worden en dan zou het wel eens zo kunnen zijn dat er eindelijk door de grootschaligheid van dit project echt een vermindering van het aantal zwerfhonden komt.

Prachtige toekomstmuziek waar ik hopelijk nog veel succesverhalen over kan gaan schrijven.

Hondjes vissen

De ochtend begon vanmorgen erg vroeg. Vroeg voor een zaterdagochtend dan, want in het weekend staat bij ons over het algemeen geen wekker.

Youri moest naar school. Niet verplicht, maar vrijwillig voor het schoolvoetbaltoernooi.

Gisteren had hij nog last van zijn tanden. Vandaag vond hij dat hij zijn team niet in de steek kon laten dus ging hij wel voetballen.

Omdat het hier natuurlijk snel warm wordt begon het toernooi al om 7.45. In de ochtenduren is het nog te doen om als een flipperkast over het voetbalterrein te rennen.

Youri heeft fanatiek meegedaan. 

Ooit, ooit heeft Youri nog eens een blauwe maandag in Nederland gevoetbald. Hij begon in september nog fanatiek, maar hoe kouder het werd hoe minder zin hij er in had. Hij heeft daarna een heeeeele lange winterstop gehouden. Zeg maar zo van een jaar of 6.

Hier hebben we geen winters dus ook geen trainingen in de vrieskou. Wie weet begint hij hier nog eens opnieuw.

In onze kraamkamer is het een drukte van belang. Je komt ogen en handen te kort.

Op zulke momenten is een zwembad in de tuin helemaal niet handig, want dat vergt van ons voortdurende oplettendheid.

En dat was maar weer goed ook. Drie!! pups hebben we vandaag uit het zwembad gevist.

Gelukkig snappen ze daarna wel dat ze daar weg moeten blijven. Of misschien ook niet, maar ik heb ze er in ieder geval niet meer uit hoeven vissen.

Het is nog steeds wat onrustig in de roedel. Mama beschermt haar pups vol overgave.

Tante Luna is inmiddels welkom in de kraamkamer. Oom Tico nog niet. En dat terwijl hij de sociaalste van allemaal is. Als hij nu te dicht bij komt wordt hij de hele tuin door achterna gezeten. Dat is wel sneu en ook niet wenselijk. We blijven het in de gaten houden.

Wie is dan toch die zo overbezorgde moeder? Nou hier is ze dan.

En wie beschermt ze dan zo goed??

Nr 1

Nr 2

Nr 3

Nr 4

En nummer 5