Helaas horen bij het redden van dieren ook minder leuke kanten.
Vanmorgen werd ik weer verblijd met mijn volgende fosterproject.
Dit keer een mama met haar vier kleine pups. Mama had eerst elf pups, maar door het verkeer en doordat er pups meegenomen zijn waren het er nog maar vier.
Ze leefde op een industrieterrein waar veel verkeer was en waar ze niet gewenst was.
Nu zitten ze lekker bij mij.
Mama was nog wat angstig. Onze honden waren natuurlijk zeer geïnteresseerd, maar dat zag mamahond als bedreigend.
Gelukkig heb ik een hondenhok in de tuin en daar heb ik dan weer de bench ingezet.
Mamahond maakte hier dankbaar gebruik van.
In het begin nog steeds wat terughoudend maar met z'n allen zo veilig bij elkaar deed haar goed.
Vanmiddag heeft ze heerlijk geslapen zonder zich druk te maken om haar kinderen. Die konden toch niet weg.
In de loop van de dag maakte ik deze foto. Hierop zie je alweer een hele andere mama, veel blijer.
Ik kreeg ook in de loop van de middag een berichtje dat er een hond bij het benzinestation zou zitten die er erg slecht uit zag. Deze foto's kreeg ik daarbij.
Samen met Samira en de meldster Patricia ben ik gaan kijken. We vonden de hond in een hoekje achter het benzinestation. Ze schrok van ons en liep weg. Hierdoor konden we zien dat lopen al niet makkelijk meer was. Verder had hij overduidelijk huidproblemen, maar dat lopen baarde ons meer zorgen.
Na wat rondvragen kwamen we erachter dat de hond een eigenaar had.
Deze was thuis en beaamde dat het zijn hond was. De man bleek nog drie honden te hebben waarvan één met een grote tumor aan zijn zij.
Deze man wilde geen kosten maken aan zijn honden. Hij wist dat hij naar een dierenarts moest, maar wilde daar geen geld aan uitgegeven.
En daarbij vertelde hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat hij toch ging verhuizen.
Een nieuwe start met nieuwe honden, zijn huidige honden zou hij niet meenemen.
Als je daar dan zo staat dan kan je die man wel wat aandoen. Wat nou niet meenemen!
Echt, het is ronduit belachelijk hoe mensen hier met hun dieren omgaan.
In ieder geval kregen we wel toestemming van deze man om de hond waarvoor we kwamen mee te nemen. De andere had hij nog nodig om het huis te bewaken.
We zullen het huis in de gaten houden en als we zien dat het leeg is kijken wat we voor de andere honden kunnen doen.
De arme stakker van de straat heb ik meegenomen naar de dierenarts.
Daar hoorde ik wat we al vreesde, er was niks meer aan te beginnen.
Hij had een vergrote milt, een opgezette buik met mogelijke tumoren en schurft met daardoor heel veel jeuk. Verder was hij mank, maar hebben we niet onderzocht waar dat door kwam. Het had geen zin om het beestje daarmee lastig te vallen.
We konden niks anders doen dan hem laten gaan. Hem een verder lijden besparen en hem laten stralen als een sterretje.
Wat een vreselijk klote moment is dat!! Sorry voor de taal, maar zo voelt het wel.
Ondanks dat ik de hond niet ken doet me dit ontzettend veel verdriet.
Het is zo zinloos! Alle pijn had deze hond bespaard kunnen blijven als zijn eigenaar hem de noodzakelijke medische zorg had gegeven.
Als dierenliefhebber is deze keuze maken ook liefde voor dieren. Het zou oneerlijk zijn geweest voor het beestje als we niks hadden gedaan. Maar het blijft rot.
RIP lieve hond, run free over the rainbow bridge.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten