Ik was niet de enige die er last van had, Facebook stond vol met berichtjes van mensen die hetzelfde ervaarden.
De wind was meegevoerd naar een gebied elders. Daar konden ze het blijkbaar beter gebruiken al hoe wel ik het hier ook wel gewaardeerd had.
Maar goed, het was er niet dus moesten we het zonder doen. Punt.
Vanmorgen was Maud vrij. Vrij om zich voor te bereiden voor kamp.
Deze week staat voor haar in het teken van de maatschappelijke stage. Hadden we nog in Nederland gewoond, dan had ze haar stage wel met het judolessen geven kunnen combineren.
Nu we dat niet meer doen moest er een alternatief bedacht worden.
Dat werd meehelpen met de werkweek van de tweede klassers.
Gisteren en eergisteren hebben ze in het centrum van alles gedaan. Ze zijn onder andere naar een museum geweest en hebben geabseild.
Vandaag ging klas twee op kamp, dus ook Maud ging mee op kamp.
Nu eens niet als leerling, maar als begeleiding. Best raar hoor. Zie je al die ouders staan die hun kroost uitzwaaien. Voor mij niet. Ik werd geacht ze af te zetten en door te rijden. Begeleiding zwaai je namelijk niet uit, dat is stom.
Dan maar weer rechtsomkeert.
Vanavond toen we aan de koffie zaten werd ik getagd in een Facebook bericht.
Ik hoor dat dan op mijn telefoon, dus was benieuwd wat er gaande was.
Er bleek een zieke hond ergens bij iemand op de stoep te liggen. Deze lag er al een uur of twee en mevrouw maakte zich zorgen om de hond.
Ze deelde dit op Facebook via onze groep durf te vragen dieren Curacao.
Er werd gevraagd of er hulp kon komen. Zij zelf kon namelijk niet weg.
Niemand kon. Dierenartsen hadden geen tijd om op lokatie te komen en de anderen die veel voor de straathonden doen waren aan het werk, op school of wat dan ook.
Er was toen iemand die mij tagde in de hoop dat ik iets kon betekenen.
Meteen stond ik voor een dilemma. Ik wil met alle liefde er voor de hond zijn, maar hij kan nu niet met mij mee om op te knappen. Niemand bood zich verder aan en de hond lag er nog steeds.
Omdat het voor mij in de buurt was heb ik toch contact gezocht met de bewoonster en ben ik gaan kijken.
Toen we aankwamen was de hond inmiddels opgestaan en liep wat rond.
Gelukkig maar, dat was al minder erg dan we dachten. Terwijl we het vertrouwen van de hond wonnen met onze meegenomen worst konden we eens kijken wat er aan de hand is.
Hij had in ieder geval last van zijn achterpoot, dat was duidelijk. Of dat kwam door een aanrijding of dat hij ergens klem gezeten heeft kon ik niet bepalen.
Hij kon er op staan, ook al deed hij dat liever niet. Op zo'n moment moet je toch beslissen de hond te laten waar hij is.
Ik kan niet fosteren en heb ook geen foster achter de hand. Zodra ik hem meeneem naar een dierenarts is hij onder mijn verantwoording. Zijn verwondingen waren niet van dien aard dat hij direct door een dierenarts gezien moest worden.
Ik heb de keus dus gemaakt om hem op straat achter te laten. Morgen heb ik nogmaals contact met de bewoonster om te horen hoe het dan met de hond gaat.
Best moeilijk om te moeten beslissen om een hond op straat te laten met alle gevaren van dien.
Ik was in ieder geval al heel blij met de bewoonster van het huis waar hij voor lag. Ze heeft het gemeld en maakte zich zorgen. Dat is al heel wat. Ik mag niet oordelen, maar er zijn hier toch echt meer dan genoeg mensen die het geen lor kan schelen als er een zieke hond op straat ligt.
Dat zij aan de bel heeft getrokken is dus echt top en dat hebben we haar ook verteld.
Nu maar even afwachten hoe het morgen verder moet.
Voordat we weg gingen hebben we de worst die we meehadden verdeeld over de drie straathondjes die er liepen. Ook hebben ze allemaal nog even een lekkere slok water gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten