Echt waar, winkelpersoneel is hier soms zo onbeschoft en horkerig.
Ik weet niet waar die ongeïnteresseerdheid vandaan komt. Je zou toch denken dat je in een land als dit blij moet zijn met een baan. Ben je tenminste gegarandeerd van een salaris.
Maar dat ze blij zijn straalt het meeste winkelpersoneel nou niet bepaald uit.
Ze kijken van je weg, staan kauwgom te kauwen, de telefoon is belangrijker dan de klant enzovoort enzovoort.
Zelfs in een winkel cq fastfoodketen heb je engelengeduld nodig.
Vandaag ondervond ik dat in de Subway. Je weet wel, die broodjeszaak waar ik normaal nooit kom en
nu weet ik ook meteen weer waarom.
Ik moest vijf broodjes hebben. Ja ik weet het, dat is veel maar te doen toch?
Toen het mijn beurt was werd er gevraagd wat ik wilde hebben. Ik begon met mijn eerste bestelling.
Meer mocht blijkbaar niet, er werd direct door gegaan naar de volgende.
Ik dacht nog dat ze ergens op wachtte en daarom alvast iemand anders deed. Maar nee, ik was gewoon klaar.
Tegen degene die de wereldtaak had om het groenvoer op het broodje te doen, gaf ik aan dat ik nog vier broodjes nodig had.
Dat gezicht, oei. Als blikken konden doden lag ik daar rigor mortis op de grond.
Met veel bombarie werd mij naar de andere broodjes gevraagd. Ik durfde bijna niet meer te zeggen wat ik er op wilde. Alles was te veel. Toen ze kaas op mijn tonijn gooide was dat mij teveel!
Tja toen ik dat weer zei was ik natuurlijk helemaal mevrouw zeur.
Ik heb maar niet gevraagd of ze hier ook broodjes opwarmen.
Wat een enorm verschil met de vriendelijkheid in Amerika. Daar hebben we in Miami voor het eerst bij een Subway gegeten. Daar werd met alle geduld gevraagd wat je wilde, of je het gegrild wilde, daarna welk groenvoer en vervolgens de dressing.
Blijkbaar kan je Subway beter alleen eten in Amerika. Daar zit bij de prijs van het broodje ook nog een beetje service.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten