Zwaar leven

Na een enerverend weekje was het dan nu eindelijk weekend.

Ondanks dat ik geen baan heb bij een werkgever zijn mijn dagen toch aardig vol gepland.

Is het niet vanwege het rijden van de kinderen naar sport, dan is het wel vanwege het huishouden of natuurlijk de dieren. Die laatste slokken de meeste tijd op.

Vanmorgen begon de dag met honden voeren. Eerst de vier groten.

Mamahond eet al met onze eigen honden mee. Dat kan ook bijna niet anders nu de hele familie los rond loopt. Mama is zo gefixeerd op eten, die duikt direct bij Storm de voerbak in.

Om dat te voorkomen eet ze lekker met de rest mee.

Ondertussen maak ik het puppenvoer verdeeld over twee bakken en breng dat naar de pups.

Ze krijgen droogvoer vermengt met blikvoer en wat water. Dat wordt dan een soort soepje wat heerlijk opgepeuzeld wordt. Zo hebben ze de moedermelk steeds minder nodig en wordt mamahond minder belast.

Na de eetronde komt de wasronde. Alle bakken worden weer uitgewassen en te drogen weg gezet. 

Het begint al een aardig asiel te worden, zo al die bakken op het aanrecht.

Daarna ga ik het hok boenen. De puppy's houden het niet droog 's nachts dus aan mij de schone taak om alle ongelukjes 's morgens weer weg te halen. Daarna de tuinslang erin en boenen maar.

Terwijl ik hard bezig ben doen de kleine pupsels een hazenslaapje.

Ja, het is een zwaar leven hier. Dat zie je zo.

Vanavond werden wij verwent met een heerlijk diner. Oma is bijna jarig maar is op de dag zelf weer in Nederland. Het leek haar erg leuk om toch hier op het eiland er aandacht aan te besteden.

We hebben genoten van een lekker hapje met op de achtergrond een mooie ondergaande zon.

Gelukkig is het leven niet alleen maar droefenis.

Ssstttt

Soms denken mensen dat wij in een derde wereld land leven.

Maar hè, hier hebben we ook gewoon internet hoor. Ja daar moet je wel wat moeite voor doen, dat is waar, maar als je een lange adem hebt krijg je echt wel internet.

Met dat internet kunnen we dan al het wereldnieuws volgen.

Ja echt waar! Ik krijg wel eens de vraag van wist je dat daar en daar dat en dat gebeurd is.

Ik zou heel onnozel kunnen doen en zeggen nee joh vertel. Dat is waarschijnlijk ook wat men verwacht.

Maar wij hebben alles gewoon allang gelezen! Zijn overal van op de hoogte en lopen helemaal niet achter.

Wij in ieder geval niet, misschien bepaalde instanties of ministers wel. Dat durf ik niet te zeggen.

Wij hebben namelijk allang gelezen dat de olieprijs weer aan het stijgen is.

Dat hebben jullie in Nederland natuurlijk ook al gemerkt. Ze weten namelijk niet hoe snel ze altijd weer de benzineprijs moeten laten stijgen nadat de olieprijs iets omhoog is gegaan.

Gaat hij omlaag dan duurt het zeker een week voordat de prijs omlaag gaat.

Op Curacao is per 1 februari de benzineprijs met 20 cent gedaald. Top natuurlijk, worden we heel blij van.

Nu kwamen de nieuwe prijzen weer in het nieuws. Dat gaat hier per maand. Ik ging er van uit dat de prijs wel weer zou stijgen, maar nee hoor. Er gaat zelfs nog een cent af.

Ssssttt, ik zeg niks. Moeten ze zelf ook maar in de rij gaan staan voor internet. Dan hadden ze geweten dat een vat olie duurder is geworden.

We gaan door

Na de verdrietige dag van gisteren gaan we natuurlijk gewoon door. 

Het is heel fijn om te merken dat er meegeleefd wordt. Dat geeft echt steun. Zulke dagen als gisteren hakken er wel in en dan is het fijn om te voelen dat je goed doet.

Superblij ben ik dan ook met de donatie voer voor alle honden en een financiële bijdrage voor de sterilisatie van mamahond. Top, dat geeft ook weer financiële ruimte voor volgende projecten.

We geven niet op en blijven strijdbaar. Er zijn nog zoveel dieren die graag een liefdevol huis zoeken. 

Er is zelfs een wachtlijst met honden die ergens op straat wonen en op dit moment buiten gevoerd worden, maar heel graag liever bij iemand thuis wonen.

Soms kunnen deze honden rechtstreeks naar een nieuwe eigenaar, maar meestal komen ze eerst terecht bij een foster. Daar kunnen we toch eerst de hond beter leren kennen zodat je een goede match kunt maken.

De mama met pups die ik nu opvang stond op zo'n wachtlijst. Ik had nu plek waardoor ze van straat gehaald kon worden. Er is jammer genoeg een groot tekort aan fosters waardoor het soms lang duurt voordat een hond van straat weg kan. Gelukkig lijden deze geen honger, ze worden dagelijks gevoerd en in de gaten gehouden.

Mama en pups doen het overigens goed. Ze zijn vandaag buiten het hok geweest. Nog niet ver en mama hield het allemaal wel in de gaten, maar ze hebben allen wel genoten.

Wij genieten er trouwens ook van. Oma vindt het fantastisch dat ze dit hier allemaal nu kan meemaken.

Het is real life toch anders dan het lezen in het blog. 

Jonge dieren zijn altijd schattig. Ze lopen koddig en hebben een vertederend snoetje. Door het fosteren mogen wij er lekker vaak van genieten.

Onderwijl gaat het gewone leven ook nog door. Gisteren begon mijn auto een soort sluiting te maken.

Alles is bij mij elektrisch. Zelfs de auto starten gaat door een knop in te drukken. Deze knop maakte sluiting met mijn klok. Ik snapte er niks van maar kon wel gewoon starten en rijden.

Vandaag kon ik even langs bij de garage. Deze hebben snel gekeken en kwamen er ook al snel achter dat ze het zo niet wisten. Ze hadden daar langer tijd voor nodig en wilde graag de auto een dag ervoor hebben.

Welke dag kwam uit werd mij gevraagd. Ehhhh, nou geen een. Dan moest ik met een hond naar de dierenarts. De andere dag zou ik het teefje van straat gaan vangen om te laten steriliseren enzovoort.

Mijn agenda wordt aardig bepaald door de dieren. Vind ik dat erg? Nee, helemaal niet! Ik wilde dit graag en nu zit ik er midden in. Zolang ik hier woon zal ik mijn steentje bijdrage aan het dierenwelzijn.

En die auto doen we er gewoon ergens tussen door.

Leven en dood

Het leven van een dierenredder gaat niet over rozen.

Helaas horen bij het redden van dieren ook minder leuke kanten.

Vanmorgen werd ik weer verblijd met mijn volgende fosterproject.

Dit keer een mama met haar vier kleine pups. Mama had eerst elf pups, maar door het verkeer en doordat er pups meegenomen zijn waren het er nog maar vier.

Ze leefde op een industrieterrein waar veel verkeer was en waar ze niet gewenst was.

Nu zitten ze lekker bij mij.

Mama was nog wat angstig. Onze honden waren natuurlijk zeer geïnteresseerd, maar dat zag mamahond als bedreigend. 

Gelukkig heb ik een hondenhok in de tuin en daar heb ik dan weer de bench ingezet.

Mamahond maakte hier dankbaar gebruik van. 

In het begin nog steeds wat terughoudend maar met z'n allen zo veilig bij elkaar deed haar goed.

Vanmiddag heeft ze heerlijk geslapen zonder zich druk te maken om haar kinderen. Die konden toch niet weg.

In de loop van de dag maakte ik deze foto. Hierop zie je alweer een hele andere mama, veel blijer.

Ik kreeg ook in de loop van de middag een berichtje dat er een hond bij het benzinestation zou zitten die er erg slecht uit zag. Deze foto's kreeg ik daarbij.

Samen met Samira en de meldster Patricia ben ik gaan kijken. We vonden de hond in een hoekje achter het benzinestation. Ze schrok van ons en liep weg. Hierdoor konden we zien dat lopen al niet makkelijk meer was. Verder had hij overduidelijk huidproblemen, maar dat lopen baarde ons meer zorgen.

Na wat rondvragen kwamen we erachter dat de hond een eigenaar had.

Deze was thuis en beaamde dat het zijn hond was. De man bleek nog drie honden te hebben waarvan één met een grote tumor aan zijn zij.

Deze man wilde geen kosten maken aan zijn honden. Hij wist dat hij naar een dierenarts moest, maar wilde daar geen geld aan uitgegeven.

En daarbij vertelde hij alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat hij toch ging verhuizen.

Een nieuwe start met nieuwe honden, zijn huidige honden zou hij niet meenemen.

Als je daar dan zo staat dan kan je die man wel wat aandoen. Wat nou niet meenemen!

Echt, het is ronduit belachelijk hoe mensen hier met hun dieren omgaan.

In ieder geval kregen we wel toestemming van deze man om de hond waarvoor we kwamen mee te nemen. De andere had hij nog nodig om het huis te bewaken.

We zullen het huis in de gaten houden en als we zien dat het leeg is kijken wat we voor de andere honden kunnen doen.

De arme stakker van de straat heb ik meegenomen naar de dierenarts.

Daar hoorde ik wat we al vreesde, er was niks meer aan te beginnen.

Hij had een vergrote milt, een opgezette buik met mogelijke tumoren en schurft met daardoor heel veel jeuk. Verder was hij mank, maar hebben we niet onderzocht waar dat door kwam. Het had geen zin om het beestje daarmee lastig te vallen.

We konden niks anders doen dan hem laten gaan. Hem een verder lijden besparen en hem laten stralen als een sterretje.

Wat een vreselijk klote moment is dat!! Sorry voor de taal, maar zo voelt het wel.

Ondanks dat ik de hond niet ken doet me dit ontzettend veel verdriet.

Het is zo zinloos! Alle pijn had deze hond bespaard kunnen blijven als zijn eigenaar hem de noodzakelijke medische zorg had gegeven. 

Als dierenliefhebber is deze keuze maken ook liefde voor dieren. Het zou oneerlijk zijn geweest voor het beestje als we niks hadden gedaan. Maar het blijft rot.

RIP lieve hond, run free over the rainbow bridge.

In de toekomst

Het hoppen van land naar land met daarbij de wisselende temperaturen zijn best heftig voor je lijf.

Tenminste ik neem aan dat het daardoor komt, want de eerste zieke heeft zich aangediend. 

Maud is verkouden en voelde zich vandaag niet lekker.

Ik ben zelf ook verkouden terug gekomen, maar daar blijft het gelukkig bij.

Vanmiddag had ik tennis, maar ik was de enige op de baan. Ook het uur na mij kwam nog niemand.

De tennisleraar vertelde dat iedereen zich ziek gemeld had. Allemaal mensen die op vakantie waren geweest. Je zou bijna denken dat vakantie je afweer afbreekt in plaats van een boost geeft.

Youri heeft gelukkig nergens last van. Meestal is hij de eerste die ziek wordt, dus dit is vrij uniek.

Hij heeft van zijn zakgeld in Amerika een nieuw spel voor de PlayStation gekocht. Hij heeft dus ook helemaal geen tijd om ziek te zijn.

Het is erg leuk dat hij die spellen nog steeds online kan spelen met vrienden uit Nederland.

Hij heeft nog steeds regelmatig contact met zijn oude vrienden wat hij natuurlijk erg leuk vindt.

Als we weer naar Nederland gaan wil hij ook nog één keer z'n oude klas bezoeken. Daarna wordt het moeilijker om iedereen nog te spreken omdat de kinderen na de zomer naar de brugklas gaan.

Het is wel erg leuk dat die contacten allemaal in stand gehouden kunnen worden. 

Voor Maud geldt dat natuurlijk ook. Zij heeft ook nog veel Skype gesprekken met oude vriendinnen en haar hartsvriendin uit Nederland komt zelfs in de zomer onze kant uit.

Ik ben heel blij voor beiden dat die technische mogelijkheden bestaan. Toen je 15 jaar geleden emigreerde zat dat er allemaal nog niet in. Toen was je al blij dat je kon mailen en dat brieven niet meer per post hoefden.

Hoe zou het zijn voor kinderen die over 15 jaar gaan emigreren? Wat zullen er dan weer voor technieken zijn? Skype is al een mooi middel, maar misschien is er dan weer wat anders bedacht.

Ik ben benieuwd.

Verdrietig

Soms kan je gewoon verdrietig worden van hetgeen om je heen.

Het is in de wereld zo oneerlijk verdeeld wat betreft het dierenwelzijn. 

Er zijn landen waar een huisdier echt een onderdeel van het gezin is, natuurlijk de uitzonderingen daar gelaten. Zo'n heerlijk leventje gun je elk dier, maar dat is voor vele niet weggelegd.

Vandaag kwam ik dit filmpje op Facebook tegen. Dit laat zo mooi zien hoe sterk de band met je hond kan zijn, hoe trouw ze zijn en naar je op kijken. 

http://www.bekijkdezevideo.nl/video/3547/je-hebt-zeker-al-veel-dansparen-gezien-maar-dit-is-echt-uniek

Als ik me dan bedenk hoe de mensen hier met hun hond omgaan kan ik wel janken. Zo anders dan in dit filmpje. 

Vandaag is er een hond ingeslapen die was gebruikt als vechthond. Toen hij niet goed genoeg meer was is hij gedumpt. Als een stuk oud vuil met ontstoken wonden en mager werd hij gevonden. 

En wat was het hondje blij, zo ongelofelijk dat hij het vertrouwen in de mens nog niet kwijt was.

Het leek heel goed te gaan. De hond knapte op en was happy, maar zijn verleden speelde hem parte.

Zijn vechtverleden maakte hem onbetrouwbaar. Zeker nadat hij twee keer achter elkaar uit het niets een andere hond beet. Zo jammer! Deze hond is er nu niet meer door toedoen van de mens! 

Vanmiddag zou ik een teefje van de straat proberen te vangen wat al meerdere nestjes heeft gehad.

De hondjes op straat leven over het algemeen in gevaarlijke omstandigheden waarbij ze veel moeite moeten doen om voedsel te vinden. Dat voedsel is te vinden bij de mensen, maar mensen zijn niet te vertrouwen!

Het gebeurd hier echt dat honden met stenen worden bekogeld als ze te dichtbij komen.

Zeker als ze ziek zijn en bijvoorbeeld schurft hebben wat er wat onplezierig uitziet, willen mensen de honden niet in de buurt hebben. Dat die honden ziek zijn door de schuld van de mens gaat er niet bij ze in.

Zolang mensen alleen maar een hond nemen om te waken maar er verder geen geld aan willen besteden, zullen ziektes als hondenziekte en Parvo op het eiland blijven. 

De hond die ik vandaag wilde meenemen was het vertrouwen in de mens al helemaal kwijt.

Ze wilde nog wel komen voor een lekker stukje worst, maar zodra ik mijn hand uit stak was ze weg.

Ik heb toch geprobeerd om haar te verrassen en gewoon te pakken. Heb ik bij Daisy ook gedaan, wat uiteindelijk prima ging. Maar dit meisje was daar niet van gediend. Van angst plaste en poepte ze van zich af en als toetje beet ze me ook nog. 

Dan maar laten gaan en een andere keer terug komen. Dan moeten we iets anders bedenken, wat op de gewone vriendelijke manier gaat niet. Helaas kent dit meisje de vriendelijkheid van de mens niet.

Hoe schrijnend is dat!

Blije diertjes

Wat zijn de honden weer blij dat we er zijn. Ze hebben ons ondanks de goede oppas echt wel gemist.

Ze komen hun aandacht halen en genieten er echt van. Bij poes merk je dat ze weer beter begint te eten als wij er zijn en ze komt zowaar wat extra aandacht halen.

Helaas voor onze dieren weerhoud ons dat er niet van om op vakantie te blijven gaan.

Er is zo veel moois aan deze kant van de wereld te zien, dat is zonde om niet te bekijken. Zeker nu vanaf Curacao de reizen naar die landen een stuk korter zijn. Dus sorry diertjes.

Vanwege de afgelopen vakantie hadden we even een stop op fosterhondjes. Het is mijn passie om dieren op te vangen, maar ik vind het niet zo netjes om anderen daar mee op te zadelen.

Dat was best heel moeilijk! Er zijn meerdere keren via Facebook noodoproepen voorbij gekomen van mensen die honden hadden gevonden die direct zorg nodig hadden. Als die oproep dan onbeantwoord blijft is het echt heel moeilijk om niet te reageren. Mijn hart roept heel hard ja, maar mijn geweten vond het niet goed.

Het is een applaus waard dat ik het volgehouden heb. Bij één hond heb ik nog op het puntje gestaan te reageren, maar gelukkig werd het toen net opgelost.

En nu zijn we er dus weer en kan ik weer opvangen. Ik had verwacht dat de telefoon roodgloeiend zou staan, maar het valt nog mee.

Afgelopen weken was er echt een tekort aan fosters, nu is er geen acuut noodgeval.

Maar wat niet is zal heus wel komen.

Ik verwacht deze week nog een fosterhond te hebben.

Morgen zal ik in ieder geval een hond gaan vangen die op straat leeft. Zij woont met de hond waar ik een paar weken geleden ben geweest die ziek zou zijn maar wat uiteindelijk wel mee viel. De bewoonster uit die straat vertelde dat deze hond al zo vaak puppy's heeft gehad.

In overleg met haar hebben we een afspraak gemaakt met stichting dierenhulp en wordt deze hond dinsdag gesteriliseerd. Daarover morgen meer.

Thuis

We zijn er weer, heerlijk thuis.

Voor ons allen is Curacao toch echt wel ons thuis. Het huis en land waar we naar verlangen als we weg zijn geweest.

Natuurlijk door je eigen spulletjes in huis, maar ook het land, de sfeer en het klimaat.

Wat was ik blij toen ik vanmiddag de warmte weer op mijn lijf voelde. We hebben het de afgelopen dagen geweldig gehad maar ook super koud. Natuurlijk zijn wij die kou niet meer gewend, maar dit extreme weer waren de new yorkers zelf ook niet gewend. Het lag dus niet alleen maar aan onze tere lichaampjes.

Bij aankomst thuis hebben we direct de lange broeken en dichte schoenen uitgegooid.

Betekende wel dat de muggen vrij spel hadden, dus er werd ook meteen gespoten.

Over die muggen gesproken. In Amerika nemen ze de mug wel serieus. Niet zo overdreven als in Nederland waar ze het hebben over een killermug terwijl er nog niemand het leven door gelaten heeft.

In Amerika wordt je netjes al bij de rij van de douane erop geattendeerd dat er muggen zijn die ziektes overbrengen.

Ik ben niks van preventie tegen gekomen in de aankomsthal van Curacao. Misschien dat het er wel stond, maar dat het me niet opviel omdat er ongeveer 500 man in de hal en op de trap stonden.

Er was een klm (400 passagiers), een jetblue (150 passagiers) en een insel air (50 passagiers) geland.

Rijen dik stond het er bij de douane. Voor ons gelukkig niet. Omdat we inwoners zijn is er voor ons een aparte balie en daar zijn wij op dagen als vandaag maar wat blij mee. 

Dag New York

Het zit er al weer op, vandaag was de laatste dag New York. Morgenvroeg vliegen we terug naar het warme Curacao en eerlijk gezegd kijk ik daar wel weer naar uit.

New York is een fantastische stad om te bezoeken. Er is veel te zien en te beleven, alleen is dat toch net wat leuker als het weer meewerkt.

Op dit moment beleeft New York de strengste winter sinds dertig jaar.

Vandaag was het -15 met wat wind. De strenge winter haalt zelfs het Nederlandse nieuws.

Dat de hudson rivier bevroren was hadden we dinsdag met ons bezoekje aan het Vrijheidsbeeld wel gezien. We wisten alleen niet dat dit uniek was. Wij dachten dat dit elke winter wel het geval zou zijn. Niet dus, we hebben iets bijzonders gezien. 

Vandaag hebben we wat gewinkeld en door de straten geslenterd.

Het blijft indrukwekkend. Hier het Empire State building. 

En zo zien veel straten eruit. Hoge gebouwen met digitale reclame. 

Op vrijwel iedere hoek een Starbucks, mc donalds, KFC, Subway en zo kan ik het rijtje nog wel even doorgaan. 

Het was lekker om niet elke dag je in te moeten spuiten tegen de muggen. Ook het warm kunnen douchen en het liggen onder een dekbed werd erg gewaardeerd. Maar ondertussen is mijn gezicht helemaal schraal van de kou en ben ik verkouden.

Het is mooi geweest. Snel weer terug naar ons zonnetje, de normale maaltijden en natuurlijk onze diertjes.

Dag New York, tot een volgende keer. Want die komt er wel, maar dan wel op een ander tijdstip in het jaar.

Net als in de film

Vandaag hebben we gedaan wat we eigenlijk voor maandag op het programma hadden. Het nationaal museum voor natuur en geschiedenis bezocht.

Ondanks dat het nu geen officiele nationale vrije dag was, was het er nog steeds druk.

Maar het museum is groot zat, het telt 4 verdiepingen met op elke verdieping meerdere grote zalen.

We hadden dan ook geen last van de vele andere bezoekers.

Dit museum is bekend van meerdere films. Een hele bekende is Night of the museum. Een komedie uit 2006 gebaseerd van een kinderboek uit 1993.

Het museum is groot en heeft bijzondere items.

Zo hebben ze een hele afdeling met dinosaurussen. De originele botten ooit gevonden zijn hier opgezet.

Natuurlijk weten we dat dino's groot zijn geweest, maar om met eigen ogen te zien hoe groot is nog veel overweldiger.

De botten van de sabeltijger en de mammoet kwamen we ook tegen. Meteen is daar dan weer de link naar de film ice age. 

Wat dat betreft heeft New York natuurlijk sowieso een filmgeschiedenis. Hele filmtours zijn er te boeken om langs bekende opnamepunten te rijden. We hebben het gewoon zelf opgezocht. Via Google kun je ook zoeken naar filmlokaties in New York en daarna zelf op pad gaan. Net zo leuk en een stuk goedkoper. Zo waren we natuurlijk al in Central park en het Plaza hotel geweest.

We kwamen vandaag via Grand Central station. Een enorm station met 44 perrons en 67 sporen. 

De meeste perrons per station ter wereld!

Het station is niet alleen maar groot door zijn hoeveelheid sporen, maar ook groot door zijn bouw.

Het is gewoon adembenemend om in de hal te staan en de reizigers om je heen te zien rennen. 

Deze hal is ook regelmatig terug te zien in films.

Het hele openbaar vervoer is hier trouwens supergoed geregeld en niet duur.

Koop een weekkaart voor de metro en je kunt voor €24 onbeperkt er gebruik van maken.

De Amerikanen zijn een vriendelijk volk. De Thank you's en your welcome's zijn hier heel gewoon. Vraag een burger de weg en je krijgt netjes antwoord.

We waren bij een verkeerd metrostation uitgestapt, maar konden niet omlopen en via een andere metro weer verder te gaan. Dit omdat de metro bij zijn eindstation was aangekomen. 

De veiligheidsmedewerkers waren er direct om mee te denken. Ze bedachten dat we in de metro konden blijven zitten terwijl die zijn lus maakte om via de andere kant weer terug te rijden.

Toen hadden we even de hele metro voor ons alleen.

Ja deze foto is echt door ons gemaakt! En daarna zwart wit bewerkt.

Ondanks de grote van de stad heb ik me er geen moment onveilig gevoelt.

De mensen zijn vriendelijk en tolerant. Deuren worden voor je open gehouden en voordringen is niet iets wat hier gewoon is. Ik heb het hier nog nergens mee gemaakt. Wat dat betreft kunnen vele volken hier een voorbeeld aan nemen.

Heftig

Voor vandaag stonden er bijzondere bezichtigingen op het programma.

We zijn de dag begonnen met een bezoek aan het Fire Rescue museum of te wel het brandweermuseum van New York. Dit museum is extra bijzonder omdat een groot gedeelte gaat over de aanslagen van 9/11.

We werden ontvangen door een oud brandweerman van 81 jaar die met veel passie over zijn werk vertelde. Het gedeelte over de aanslagen was voor hem nog steeds erg emotioneel.

Hij is zelf nooit meer terug geweest op de plek van de aanslag. 

Er zijn 343 brandweermannen op 9/11 overleden. 

Het korps van New York is het grootste van heel Amerika. Het heeft ruim 15000 brandweermannen in dienst. Ongeveer 4000 hiervan zijn paramedic.

Vrijwel elke brandweerman kent wel één of meerdere overleden collega's. Het heeft op het korps een enorme impact gehad.

De beelden die we zagen zijn natuurlijk iedereen wel bekend. De foto's van hulpeloze, van angst verstijfde mensen onder het stof en gruis van de ingestorte torens.

Nog veel bizarder is het om daarna door die straten te lopen en bepaalde punten van de foto's te herkennen. Nu is het daar weer heel gewoon, het is bijna onwerkelijk om in gedachte daarbij de foto's te plaatsen van hoe het op 9 september 2001 was.

Vrijwel elke brandweerkazerne heeft mensen verloren op 9/11. Zo ook de kazerne waar we naar toe verwezen werden om daar eens te gaan kijken.

Een kazerne waar iedereen weer de draad heeft opgepakt en wacht op een uitruk.

Maar hun omgekomen maten zullen altijd in herinnering blijven!

Hierna zijn we doorgegaan naar ground zero. De plek waar ooit de twin towers stonden en waar nu het monument voor de slachtoffers staat.

Het is onwerkelijk hoe groot het is. Met zo veel namen van omgekomen personen! En gelukkig ook nog erg druk bezocht. De aanslagen zijn zeker nog niet vergeten gezien de grote hoeveelheid mensen die hier een kijkje kwam nemen. En dat is maar goed ook.

Het monument is zo groot dat het niet eens goed op foto te krijgen is. Er zijn twee identieke putten waar water in loopt en waar een wall om heen is gebouwd waar alle namen op geplaatst zijn.

Ook de kinderen vonden het indrukwekkend. Maud was nog jong toen het gebeurde en Youri was nog niet eens geboren, maar toch vind ik het belangrijk dat ze weten wat er toen gebeurd is.

Bijna 3000 onschuldige hard werkende vaders en moeders en een aantal kinderen heeft die dag het leven gelaten. Laten we hopen dat dit nooit meer gebeurd!

Vrijheid

Vanmorgen werden we verrast met een klein pak sneeuw. Het sneeuwde tijdens het ontbijt nog steeds wat wel jammer zou zijn voor de planning van de rest van de dag.

Op het programma stond namelijk het bezoeken van het Vrijheidsbeeld.

Het is dan wel prettig als het droog is en als ik nog meer mag wensen graag ook een beetje helder weer.

Onze wensen werden verhoord, want om 12.00 begon het minder hard te sneeuwen en om 12.30 was het droog.

Sinds de aanslagen op de twin towers zijn de veiligheidscontroles behoorlijk aangescherpt.

Wil je naar het eiland waar het Vrijheidsbeeld staat, dan moet je een id kunnen tonen en in totaal ga je twee keer door een controle zoals op het vliegveld voordat je het beeld op mag.

Voor de mooie foto's hadden we een een klein deel van de overtocht op het dek vertoefd, voor de rest lekker binnen.

Na de eerste liftstop binnen in het beeld kwam je op het balkon rondom de bovenkant van de stenen opbouw.

Daar had je een prachtig uitzicht.

De hoogste toren die je op de foto ziet is de nieuwe WTC toren. Deze heeft de naam Freedom gekregen. Hiernaast ligt ground zero met de gedenkingsteen voor alle omgekomen mensen op 11 september 2001.

Hoe tegenstrijdig is het dat je op het Vrijheidsbeeld staat wat staat voor vrijheid en bovendien geldt als teken van verwelkoming voor iedereen. Terugkerende Amerikanen, gasten en immigranten.

Tegelijkertijd kan je je afvragen wat het woord vrijheid nog inhoud na de aanslagen op de twin towers. Sinds die tijd is er veel veranderd in Amerika. Overal zie je de naweeën van de aanslag.

De extra controles, hoge veiligheidseisen en veel militairen opzichtig op straat.

Wij zijn vandaag ook in de kroon van het beeld geweest. Deze is pas weer sinds 2009 te bezoeken. 

Na de aanslag is eerst het Vrijheidsbeeld helemaal gesloten geweest. Vanaf 2004 is het balkon weer te bezoeken en vanaf 2009 pas weer de kroon.

Om in de kroon te komen ging je via een smalle wenteltrap198 trappen omhoog. 

Als je claustrofobische bent kun je beter beneden blijven. Ook als je langer dan 1.90 bent is het geen pretje. Gelukkig vallen wij allen niet onder die noemers en klomen dan ook al die trappen omhoog om vervolgens in de kroon te staan. Heel bijzonder. Vanaf binnen heb je dat idee helemaal niet, maar je bent eigenlijk heel hoog. 

Daarna via een ander maar net zo'n smal trappetje weer naar beneden.

Eenmaal weer op het land besloten we richting de WTC toren te lopen.

Best nog een aardige wandeling. De nieuwe WTC toren is het hoogste bouwwerk van heel Amerika en is 541 meter hoog. Hij is in november 2014 geopend. Toen we steeds dichter bij de toren en dus ook bij de gedenkplaats kwamen zagen we ook steeds meer agenten en militairen. Ook waren straten met betonblokken afgesloten. Alles om maar te voorkomen dat er nog eens een aanslag komt. Vanuit de lucht is dat slechter beheersbaar, maar op de grond werd alles goed in de gaten gehouden.

Er was zelfs een explosieven hond aanwezig om direct op te kunnen treden bij het zien van een verdacht pakketje.

Uiteindelijk hebben we ground zero, de plek van de twin towers nog even gelaten voor wat het was.

De kinderen hadden het wel een beetje gehad. Om dan gehaast langs zo iets indrukwekkends te gaan is respectloos. Morgen dus op het gemak nog maar eens langs. Wij vinden het erg belangrijk om de kinderen dit deel geschiedenis mee te geven. Tevens doen wij dan ook het brandweermuseum aan. Ook hier worden vele brandweermannen herdacht die tijdens het instorten van de torens zijn omgekomen.

Plan b

Gisteren hebben we vooral de omgeving van het hotel verkend. Voor vandaag stonden wat activiteiten die verder lagen op het programma.

We dachten op deze mooie doordeweekse dag het national museum of natural history te bezoeken.

Lopend zou het een goed half uur zijn. Op een zomerse dag zouden wij daar onze hand niet voor omdraaien, maar in deze kou is met de metro zo gek nog niet.

We vonden het al wel wat druk in de metro. Veel kinderen ook en vrijwel iedereen stapten uit bij het museum. Zouden ze allemaal daar heen gaan?? Ja dus, ze gingen allemaal daarheen!

Bij navraag bleek het vandaag een nationale feestdag te zijn. President's day. Iedere derde maandag van februari. Wisten wij veel. Wat we wel wisten was dat we niet als schaapjes in de kudde door het museum gingen.

We zijn echt rechtsomkeert gegaan. Ene deur in en de andere deur uit. Van de week doen we poging twee.

Dan maar op naar plan b. Tegen over het museum ligt Central Park. Mooi in de lente, maar ook zeker in de winter.

Door Central park zijn we naar het Plaza hotel gelopen. Het Plaza hotel is het hotel waar Kevin mc Callister vertoefde in de film Home alone 2. Deze film speelt zich volledig af in New York. Voor ons als home alone fans is het erg leuk om een aantal van de lokaties uit de film te bezoeken.

Vandaar dus het Plaza hotel. 

Voor de heren was er ook nog een leuke bijkomstigheid, aan de overkant van het Plaza was de Apple store. Moesten de heren gisteren nog wachten op de dames, vandaag was het andersom. Staan we dus weer gelijk.

Het is dat lopen toch echt wel te koud is, maar het is hier echt prachtig!

De bouw van de gebouwen is zo typisch en zo herkenbaar uit films.

Toch heeft een stukje lopen ook iets lekkers opgeleverd.

Heel toevallig liepen we langs een winkeltje waar ze chocola verkochten. En niet alleen chocola, maar aardbeien gedoopt in chocolade. 

We hebben er echt als een stel zombies voor de ramen staan kwijlen. Ze zullen wel gedacht hebben, wat een dwazen! Na een kort beraad, we waren het zowaar heel snel met elkaar eens, hebben we besloten ervoor te gaan. Dit kan je toch niet laten liggen?

Het was heerlijk!! 

Gevoelstemperatuur

Wat een geweldige stad is New York, maar wat is het geweldig koud!!

De temperatuur was vandaag -7, maar er stond een behoorlijke wind wat de gevoelstemperatuur zeker -15 maakte.

Iedereen hier is daar op gekleed. Dikke mutsen, jassen, broeken en schoenen.

Hier loopt men geen modeshow. Jammer dan als het niet bij elkaar past. Als het maar warm is, dat is veel belangrijker.

Wij hadden ons er wel op gekleed, maar dat was toch niet goed genoeg. Brrrr koud. 

De eerste winkel waar we stopten was om een aantal mutsen te kopen.

Daarna weer verder. 

Kijk naar de fontein. Heb ik teveel gezegd over de kou?

In beweging blijven, dan ging het wel.

Dat in beweging blijven hebben we heel letterlijk genomen door schaatsen te huren en een uur lang rondjes te schaatsen.

Heerlijk, dat was lang geleden dat ik schaatsen onder had.

Erik is niet van het schaatsen. Geeft niks, moet er toch één bij de tassen en schoenen blijven. Hij bood zich spontaan aan. Fijne vent ;-)

De stad is zoals je hem uit films kent. Een groot deel van het autoverkeer bestaat uit de bekende gele taxi's.

En de hoge gebouwen.

We hadden niet echt een doel voor vandaag. Alle musea en bezienswaardigheden doen we vanaf morgen in de hoop dat het doordeweeks wat rustiger is.

We waren wel benieuwd naar de winkelstraten van New York. Die zijn er meer dan genoeg en zijn groot!

Maud was natuurlijk blij met haar H&M. 

Youri was blij met een hele grote toys r us. Wat een grote speelgoedwinkel. Hij had 4 verdiepingen en in het midden draaide er zelfs een reuzenrad. 

Youri is eigenlijk niet meer van het speelgoed, maar ze hadden er ook een grote game afdeling.

Kwijlen gegarandeerd.

Terug in het hotel keken we het journaal met daarna het weer.

Het is gevaarlijk koud. Ja, daar hadden we iets van mee gekregen.

De temperatuur is morgen nog kouder dan vandaag. Maar vandaag waaide het ook erg hard wat het nog erger maakte. Ik hoop dat de wind morgen minder is, dat zou veel schelen.

Mocht dat niet zo zijn dan plannen we gewoon wat meer binnenactiviteiten. Genoeg te doen hier!