En dan bedoel ik niet mijn eigen kinderen, want die zijn al niet meer klein.
Nee, ik heb het over het kleine grut op vier pootjes.
Daar heb je echt je handen vol aan.
Overal waar ik ben zijn zij. Maar dat is niet altijd handig.
Als je de ramen aan het wassen bent rennen ze weg met de zeem. Veeg je de vloer, dan hangen ze aan de bezem. Droog je af, hangen ze aan de handdoek.
Worden ze nou nooit moe? Jawel hoor. Heel even.
En dan gaan we weer.
Spelen met een lege wc rol.
Daarna wil Tico ook nog even meedoen.
En zelfs Luna begint er aan te wennen en gromt niet meer.
Helaas was het niet allemaal rozengeur en maneschijn. In de loop van de middag werd het allerkleinste hummeltje ziek. Eerst niet meer mee willen spelen. Daarna spugen en steeds loomer worden.
Toen ze zelfs de kip niet wilde eten en het water wat ik in haar bek gespoten had weer uitspuugde was het tijd om aan de bel te trekken. Toen was het inmiddels al 21.00. Maar met een zieke pup de nacht ingaan is ook geen optie. Die kleintjes hebben geen reserve, dus alles kan ze fataal zijn.
Na wat vitamine shots en ors ingespoten gekregen te hebben kon ze weer mee.
Nu maar even kijken hoe ze het gaat doen. Dit zijn wel de mindere kanten van het fosteren.
Eigenlijk wil je alleen succes verhalen. Voor jezelf maar ook voor de kinderen. Laten we duimen dat dit ook bij de afdeling succesverhalen mag worden weggezet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten