Wonderlijk

Ik had een tijd geleden al eens verteld dat op één of andere duistere manier mijn ING bankpas was geblokkeerd op de betaalautomaten van de MCB bank. En echt alleen op die van de mcb, bij alle andere automaten had ik nergens last van.

Ik ben hiervoor naar de MCB bank geweest om te vragen of er mogelijkheden waren dit te deblokkeren.

Volgens hen lag het zeker niet aan de MCB maar moest ik de ING er maar over contacten. Het lag aan het pasje, echt ze wisten het zeker.

Ik niet, ik kon toch verder gewoon pinnen. Volgens mij lag het echt aan hun. Maar ja, ik schoot er niks mee op dus hield ik er rekening mee door genoeg contant geld bij me te hebben.

Dit hield ik toch al wel een aantal maanden vol, maar zo rond kerst was ik het zat en heb met de ING overlegt. Zij konden mij een nieuw pasje sturen zonder al te veel gedoe, omdat ik mijn oude pincode zou blijven gebruiken.

Dat heeft wel even tijd nodig. De meeste interne post doet er twee tot drie weken over.

Heel soms probeerde ik de pas toch nog wel eens. Je weet maar nooit.

En ineens, heel verwonderlijk deed hij het van de week weer!! Heel bijzonder. Alsof mijn pasje toch weer vrij gegeven is.

Nu was de nieuwe al onderweg, dat kon ik niet meer veranderen.

Ach, dan heb ik weer een nieuw onbeschadigd pasje met de allernieuwste technologie.

Om mijn nieuwe pas te kunnen gaan gebruiken hoefde ik hem alleen maar zo snel mogelijk in gebruik te nemen en de oude te vernietigen.

Dat laatste daar wacht ik altijd maar even mee totdat ik zeker weet of dat de nieuwe het doet.

Vanmiddag was ik bij de super en wilde pinnen met mijn nieuwe pas.

Apparaat deed het niet. Mijn pasje werd er aan de onderkant ingedaan, niks. Toen nog eens aan de zijkant, ook niks. O nee, gaan we weer. Maar dan nu met mijn nieuwe pas.

Er werd iemand bij gehaald en die keek naar het apparaat. Het lag daaraan en niet aan mijn pas.

Gelukkig, ik werd al wat moedeloos.

Het pinapparaat werd gewoon even in de oplader gedaan terwijl er inmiddels een dikke rij achter mij stond.

Iedereen moest wachten totdat het apparaat weer voldoende opgeladen was zodat ik alsnog kon betalen. Spannend, zou hij het nu wel doen?

En ja wel, ik heb met mijn nieuwe pas van de ING kunnen pinnen bij een MCB swipe.

De wonderen zijn de wereld nog niet uit. De caissière bedankte mij voor mijn geduld en wenste me een fijn weekend.

Zonder geduld zijn we nergens hier op Curacao. 

Het oog wil ook wat

Vandaag was het eindelijk weer eens zo ver.

Ik nam zowaar de tijd om naar het strand te gaan en daar te genieten van de zon onder het genot van een kopje koffie en in het gezelschap van een vriendin.

We hadden ergens in 2014 nog wel het voornemen gemaakt om dit één keer per maand te doen, maar het kwam er niet van.

Meerendeel kwam dat door de opvanghondjes. Als ik hier een aantal pups heb die heerlijk in de tuin spelen vind ik het zo sneu om in de tijd dat ik op het strand zit ze op te sluiten.

Maar nu geen excuses. Er zijn geen opvanghondjes, geen visite, geen tuinman en zelfs geen zieke hond, man of kinderen.

Op naar het strand dus. 

Als we er dan liggen hopen we altijd op wat leuks en lekkers.

Zoiets als dit.

Maar helaas ligt er meestal allleen dit.

Zo jammer he! We zijn speciaal nog een half uurtje langer gebleven. Misschien zaten die leuke mannen nog aan de brunch of zo, maar helaas.

Dan maar weer terug naar de realiteit en terug naar onze eigen lekkertjes.

Die van mij gaat morgen weer voor tien dagen de hort op. Das minder leuk. Maar ook dat doorstaan we wel weer.

Alle afgelopen keren dat Erik langdurig weg was werd er een hond ziek. Ik hoop van harte dat dit me dit deze keer bespaard blijft.

Even anders

Je hebt zo van die dagen die volledig van invulling veranderen puur door buiten af.

Ik heb dan nog zo'n mooie planning in mijn hoofd, als anderen niet meewerken blijft er niks van over.

Het begon vanmorgen al bij de bank waar het behoorlijk druk was.

Voetje voor voetje schuif je dan telkens een plaatsje op in de rij. 

Soms snap ik de rij niet. Ben je bijna aan de beurt, staat er ook ineens iemand naast de rij en die is dan ook ineens aan de beurt. Hoe kan dat? Familie, buren, vrienden? Zeg het maar. In ieder geval is mijn wachttijd daardoor weer langer.

Als je dan eindelijk weer thuis bent en verder wilt met hetgeen je voor vandaag gepland hebt, valt de stroom uit.

Niks geen strijk wegwerken.

En stofzuigen werd uit nood maar vegen. Ook goed.

Het is altijd weer spannend hoe lang de stroom weg blijft. 

Aardappels schillen en koken en prei voorbereiden voor de overschotel kan gelukkig zonder stroom.

Lang leven de gasflessen. Moest wel met een lucifer de pitten aanzetten. Mijn elektrische ontsteker deed het natuurlijk ook niet.

Het laatste gedeelte van de stroomstoring hebben we de krant en wat folders gelezen.

Kijk eens wat we gisteren binnen kregen?

Najaars toppers!! Haha, wat een giller. Het najaar is allang voorbij, in Nederland dan. Hier hebben we geen najaar. In ieder geval niet wat seizoenen betreft.

Snelheidscontrole

We rijden hier op een dag heel wat op en neer.

Soms voor de gekste dingen.

Vandaag ging ik mijn autoverzekering betalen.

Dit kon wel via de bank, maar je moest hoe dan ook naar het kantoor om de polis op te halen. Die willen ze namelijk liever niet versturen omdat hij hoogstwaarschijnlijk niet of heel laat pas bezorgd zal worden.

Omdat ik er dus toch naar toe moest kon ik daar ook net zo goed betalen.

Meteen maar gecombineerd met een ritje naar de DA drogist. Vandaag ging hun nieuwe folder in. Zijn wij vaak erg blij mee. De verzorgingsproducten zoals shampoo en conditioner zijn erg duur hier op het eiland.

Normaal kost een simpele shampoo van andrelon hier 10 gulden per fles. De dalende euro is erg in ons nadeel, de koers is nu bijna 2:1. 10 gulden is dus 5 euro.

Vijf euro voor een fles shampoo! Beetje duur niet? DA heeft dan regelmatig aanbiedingen waarbij het twee halen één betalen is. Wordt een fles €2,50. Is nog steeds duurder dan in Nederland, maar met die prijs ben ik hier al blij.

Dat vele op de weg zitten hier vind ik niet zo erg. Het rijdt over het algemeen wel lekker door.

Officieel is er een snelheidslimiet van 60 km op gewone wegen en 80 km op doorgaande wegen. Maar eigenlijk rijdt niemand dat. Zeker op de doorgaande wegen wordt er al snel 100 km gereden. 

Er wordt ook vrijwel nooit gecontroleerd. We hebben wel flitscamera's langs de wegen staan, maar die doen het helemaal niet.

Is natuurlijk wel logisch. Die filmrolletjes zijn niet bestand tegen een zonnetje wat met gemak de 35 graden haalt.

Wel erg leuk als je de reacties van de toeristen ziet als die langs een flitspaal rijden. 

In Nederland ben je altijd erg gefocust op de snelheidsmeter, want te pas en te onpas wordt er een controle gedaan. Zo kan elke auto langs de weg in nl wel een flitswagen zijn.

Als ik me hier moet bezig houden met auto's langs de weg heb ik daar een dagtaak aan. Ze staan er in alle soorten en maten, met bestuurder, zonder bestuurder, met wielen zonder wielen. Maar nooit met flitskastje, dat scheelt dan weer.

Ik ben qua rijden wel behoorlijk ingeburgerd. Ik rij met de stroom mee en ben assertief genoeg om hier mijn voorrang te pakken.

Dat het verkeer hier zeker niet te vergelijken is met dat als in Nederland bleek wel toen ik vorige week mijn zus aanbood om gebruik te maken van mijn auto.

Die was er wat terughoudend in. Wat dus voor mij al heel gewoon is ziet er voor een buitenstaander toch wel even anders uit.

Iedereen die hier wel een auto huurt leggen we meteen even wat regels uit. Hier hebben de auto's van rechts geen voorrang. En bij rotondes is het goed kijken naar de haaientanden en de voorrangsborden. Er zit geen logica is of in ieder geval heb ik die er nog niet van ingezien.

Gelukkig zijn wij en al onze visite er nog steeds zonder aanrijdingen vanaf gekomen.

Zou ik graag zo willen houden, maar of dat gaat lukken in het verkeer hier??

Lekker druk

De maandag is tegenwoordig een volle dag.

Sinds vandaag heeft Youri namelijk kookles als naschoolse activiteit.

Is vrij uniek voor Youri dat hij hieraan meedoet. Voor hem geldt namelijk dat alles wat na 12.30 gebeurd buiten schooltijd is en dus eigen tijd. En eigen tijd besteed je echt niet aan school!

Of nou ja, alleen voor wat noodzakelijk is, huiswerk bijvoorbeeld maar dan aub niet te veel.

Niet zo lang geleden was er op de middelbare school een lesjesmiddag voor de huidige groep 8 zodat ze eens konden proeven op de middelbare. Dit was op een donderdagmiddag van 13.15 tot 15.15.

Ik kon praten als brugman maar meneer ging echt niet in zijn eigen tijd naar school.

Nou dan niet. Ik kan het hem niet verplichten. Een hoop andere kinderen keken er echt naar uit, Youri interesseert het niks.

Maar nu dus kookles. In eigen tijd. En enthousiast thuis gekomen. Het mag in de krant.

Hij had kip gesmoord met ui en paprika's en er sla bij gemaakt.

Hij kreeg het ook mee naar huis. Is op de fiets niet echt heel handig dus hebben we de deal gemaakt dat zolang er kookles is we hem op maandag halen en brengen.

Kon meneer wel waarderen.

Waar hij nu wel aan moest wennen was dat hij drie kwartier later al weer klaar moest staan voor tennis.

Het was even piepen en zuchten, maar na geen gehoor van mijn kant stond hij dan toch klaar in de tennisoutfit.

We kunnen om deze tijd nog lekker door rijden. De drukte op de weg is er pas na de les.

Thuis gekomen is het voor Youri dan eindelijk tijd voor de relaxstand.

Ik begin direct met koken zodat we redelijk op tijd eten.

Om 20.00 vertrek ik opnieuw naar de tennisbaan, maar dan voor mijn eigen les.

Dan is het wel lekker als de maaltijd stabiel ligt en niet na een paar ballen omhoog schiet.

En dan om 21.30 is het voor mij ook klaar. Ook hier nu de relaxstand. Nog even het blog en dan weer opladen voor een volgende dag.

Walk for the roses

Vandaag was de 'walk for the roses' op Curacao.

Een groot evenement waarbij je kunt kiezen te gaan fietsen, zwemmen of lopen.

Het opgebracht geld gaat naar de kankerstichting. 

Ieder jaar is dit een enorme happening. Maud wilde heel graag met vrienden en vriendinnen meelopen.

Wat is er nu zo speciaal aan dat lopen? Je gaat met de route over de Julianabrug. 

Die enorme brug waar je normaal als voetganger nooit overheen mag is deze dag aan één kant helemaal autovrij.

Op die brug heb je een fantastisch uitzicht over de handelskade richting zee.

Omdat de temperaturen hier natuurlijk snel oplopen begint zo'n evenement altijd vroeg. De start was vandaag om 7.00.

Er hadden zich heel wat mensen ingeschreven voor de loop. Maud was samen met Davy één van 9400 deelnemers.

De één loopt echt voor iemand die hij of zij verloren heeft aan kanker. De ander loopt voor het goede doel en weer een ander loopt puur voor de loop over de brug.

Hoe dan ook is het iets speciaals hier op het eiland en wordt er altijd erg naar uitgekeken.

Na de loop krijgt iedereen uiteraard een ...

Waarom zie je geen foto's van mij op de brug?

De oplettende lezer heeft het misschien al gezien en daaruit een conclusie kunnen trekken.

Juist ja, het begon om 7.00 uur. Sorry hoor, maar op mijn vrije zondag draai ik me dan nog even om. Wel nadat ik Maud en Davy netjes om 6.40 afgezet heb. Daarna ben ik snel weer terug gereden en heb nog een paar heerlijke uren over de Julianabrug gedroomd. 

Inchecken voor dummies.

Vandaag was mijn zus haar laatste dag op het eiland.

We hebben ze vanmorgen opgehaald bij het hotel en hebben samen nog geluncht.

Omdat wij vrij dicht bij het vliegveld wonen hadden we het geweldige idee bedacht om direct als de incheckbalies open gingen er de koffers te brengen, dan weer terug naar huis te gaan en later weer terug te komen om door de douane te gaan.

Dit zou heel veel wachttijd in de gate schelen. En het is hier geen Schiphol, na een kwartiertje heb je het hier echt wel gezien.

Het leek een geweldig plan, maar natuurlijk liep het anders.

Op de site van Arke stond dat inchecken tussen de vier en twee uur voor vertrek kon.

Nou mooi niet! Vier uur voor vertrek waren alle Arke incheckbalies nog hartstikke dicht.

Een medewerker vertelde ons dat de balie pas over een uur open ging. Pffff.

Jammer, idee was goed uitvoering ging wat minder.

Dan maar weer lekker naar huis en later terug komen. Meteen maar even gevraagd tot hoe laat de balie dan open was. Tot half vijf. Oké, zijn we er dan.

Zo laat hebben we het ook maar niet gemaakt. Ik heb verhalen gehoord van Arke dat als je te laat bent ze gewoon je stoelen door verkopen.

Bij klm kan je als je online bent ingecheckt makkelijk nog 1,5 uur van te voren komen.

Bij Arke is het inchecken anders. Online gaat al niet, dus heb je geen stoelgarantie. Ben je er dus niet, dag stoel of je zit niet naast elkaar, dat soort fratsen.

We zijn dan ook voor de zekerheid maar om 15.45 weer terug gegaan. Nu waren de balies uiteraard wel open. Stoelen naast elkaar waren al niet meer mogelijk. Het werd naast elkaar met een gangpad ertussen.

Ik denk wel dat ze dat geestelijk aankunnen. Ze kunnen nog vaak zat naast elkaar zitten.

Olga, Ray, het was ontzettend gezellig! Tot een volgende keer!

Stil

Na bijna twee weken intensieve zorg zijn vandaag de puppy's opgehaald.

Best wel raar hoor. Geen gekef en geen gedrentel meer om je voeten.

Het was ontzettend veel werk, maar je krijgt er zoveel voor terug!

Het klinkt misschien erg cliché, maar ik had het niet willen missen.

De nieuwe eigenaren krijgen sociale, gezonde en tevens zindelijke puppy's, mooier kunnen we het niet maken.

Ik ga nu echt proberen even een rustpauze in te lassen. Na de carnavalsvakantie is er weer een nieuwe fosterhond welkom. 

Mijn zus heeft vandaag braaf haar congres gevolgd en zodoende kon ik ook braaf naar mijn tennisles.

Inmiddels tennis ik twee keer in de week, ik heb de smaak te pakken.

Ik hoop snel met anderen een balletje te kunnen slaan, dat zou erg leuk zijn.

Na de lessen van Youri en mij hebben we mijn zwager en zus opgehaald.

Ze wilden heel graag vanavond barbecuen. Snap ik wel. Het is nu januari en koud en kil in Nederland.

Hoe leuk is het dan om te kunnen zeggen dat je in januari hebt gebarbecued!

Zo gezegd, zo gedaan. We hebben wat spulletjes in de supermarkt gehaald en er een gezellige avond van gemaakt.

De laatste avond helaas alweer. Morgen is het congres voorbij en gaan ze alweer terug.

Wie weet komt er nog eens zo'n kans om via het werk onze kant uit te komen!

Pontjesbrug

Donderdag alweer, wat vliegt de tijd.

Zeker als er familie is waarmee je leuke dingen wilt doen zijn de dagen gewoon te kort.

Terwijl Maud aan het surfen was en Youri aan de Skype hebben mijn zus, zwager en ik Willemstad onveilig gemaakt.

Je kunt Curacao niet verlaten zonder over de pontjesbrug gelopen te hebben. Dat kan echt niet.

De handelskade moet je ook van dichtbij gezien hebben! Om vervolgens tot de conclusie te komen dat al die folders gefotoshopt zijn. Zo enorm fel gekleurd zijn die huisjes namelijk niet.

Maar ze blijven mooi en bijzonder.

Na de brug en winkeltjes hadden we het wel weer gehad. Ik kreeg de vraag wat er nou nog meer erg leuk is op Curacao en een echte must do? Dat is nog moeilijk ook om daar antwoord op te geven. 

Wat voor hun misschien bijzonder is wordt door mij als heel gewoon gezien.

Eigenlijk staat het slavenmuseum nog hoog genoteerd. Misschien dat we dit qua tijd niet meer gaan redden, maar zou wel bij een ieder op zijn doe lijstje moeten staan.

Als je als blanke voet op deze rots zet vind ik dat je moet weten over het slavenverleden.

Het eiland is meer dan zon zee strand, het heeft een hele rijke geschiedenis.

We zullen zien of we dit nog ergens tussen kunnen proppen.

Sightseeing

Wat doe je als je zus op het eiland is en nog nooit op Curacao is geweest?

Dan laat je de mooie delen van het eiland zien.

Terwijl we naar de mooie delen rijden vertel ik onderweg natuurlijk ook over de minder mooie zaken.

Ik vertel ze over de isla als we daar langs rijden. Ze zien het afval langs de weg en we komen zwerfhonden tegen. Dat is ook Curacao, maar wordt niet vernoemd in de reisgidsen.

Natuurlijk gaan we ook naar de plekken die wel vernoemd staan.

We beginnen bij de boca's. De natuurlijke inhammen waar het zeewater met een enorm geweld tegen aan slaat. De rots maakt het meeste indruk. Daar hoor je het water dreunen, wat een ervaring en wat een geweld.

Als je nog geen respect voor de zee had heb je dat nu wel!

We volgen ons rondje door via Westpunt door te rijden naar playa grote knip en Lagun.

Daar doen we even een drankje en dan door de mooie overhangende bomen laan weer terug naar ons huis. Als tussenstop pakken we nog even de flamingo's mee. Helaas staan ze wat ver, maar het is hier ook geen dierentuin waar je ze in een hokje ziet. Hier bepalen ze zelf waar ze willen zijn.

Het is wel duidelijk te zien dat we het regenseizoen achter de rug hebben. Alles is mooi groen.

Wat dat betreft is mijn zus op het juiste moment hier. De regen is voorbij en de temperatuur is aangenaam, wat wil een mens nog meer.

We hebben de dag afgesloten in een restaurantje. Heel gezellig om elkaar zo eens uitgebreid te spreken.

Morgen begint de cursus, dan hangen we de toerist pas uit na cursustijd. Maar ach, dat maakt niks uit. Curacao bruist hier dag en nacht. 

Haast

Vanmorgen begon de dag met een koffiemomentje met een vriendin.

Eigenlijk plan ik die veel te weinig in en dat is jammer want het is ook wel eens lekker om gewoon op je kont te zitten.

En als je dan eindelijk zit is het eigenlijk best wel lekker.

Vanmiddag had Maud haar controle bij de opticien. Ze heeft nu precies een maand lenzen en is er erg blij mee. Nu werd er gekeken naar de eventuele bijwerkingen op het oog en hoe ze het deed met het in en uit halen van de lens. En..... natuurlijk helemaal geslaagd.

Opticien tevreden, Maud tevreden, dan ben ik dat natuurlijk ook.

Om 18.45 zou mijn zus aankomen op Hato. Om 17.45 kijkt Erik nogmaals op flight track zien we dat de vlucht al aankomt om 18.05. Oeps, snel eten maken en richting Hato.

Gelukkig weet je dat ze toch zeker een half uur nodig hebben voor ze door de douane heen zijn.

Dat gaf net even de tijd om het eten nog redelijk rustig naar binnen te werken.

Om 18.30 stonden we op Hato en om 18.35 kwamen mijn zus en zwager naar buiten lopen. Timing!

We gaan er een paar gezellige dagen van maken ondanks dat ze hier ook voor haar werk komt.

Er blijft gelukkig ook nog quality time over.

Honger

Vanmorgen stond je op met een knorrende maag.

Het is alweer even geleden dat je een lekkere bak met brokken gegeten hebt. 

Dat was nog in de tijd dat je een huis had en de mensen nog aardig tegen je deden.

Eigenlijk weet je al niet eens meer hoe brokken smaken.

Nu eet je niet eens elke dag!

Je probeert het natuurlijk wel. Telkens weer ga je de straat op in de hoop wat te eten te vinden.

Dat is moeilijk, er ligt niet veel.

Meestal ga je naar de weg. Daar gooien de mensen wat uit het raam wat misschien eetbaar is.

Vandaag heb je wel hele erge honger.

Je gaat weer naar de weg en kijkt naar de auto's. Het lijkt wel of ze je niet zien.

Je gaat nog maar een stukje dichterbij staan. Je moet wel, je moet eten, je kan niet meer.

Er wordt getoeterd en je schrikt heel erg.

Oei dat ging maar net goed.

Waarom stopt er nou niemand of gooit een broodje uit het raam?

Ze zien toch dat je honger lijdt?

Moedeloos wordt je. Je kop hangt somber naar beneden. 

De pijn in je maag blijft. Ook heb je pijn in je benen en wordt je steeds slomer.

Wanneer houdt het op? Wanneer is er weer een plekje voor je bij iemand thuis?

Je bent een hele lieve hond en hebt niks verkeerd gedaan. Je was alleen geen schattige pup meer, maar daar kon jij niks aan doen. Niemand ziet hoe graag je weer een huisje wilt.

Heel alleen scharrel je maar weer terug naar de plek waar je slaapplaats is.

Weer een dag honger.

Het is oorlog

Dachten we alles gehad te hebben, hebben we toch weer wat nieuws op het eiland.

Echt nieuw is het niet voor mij. Ik kende ze al van de tijd dat ik bij de reddingsbrigade zat.

Nu zijn ze hier ook. Schijnt bij de tijd van het jaar en de daarbij horende windstroom te horen.

Ik heb het over Portugese oorlogsschepen.

Dat zijn geen marineschepen uit Portugal en het is ook niet de nieuwste variant van Zeeslag.

Het zijn kwallen.

Niet zo maar kwallen, maar gevaarlijke kwallen. Deze kwal kan tentakels van wel 50 meter lang hebben die om je heen kunnen winden. Dit is heel pijnlijk! 

Bij Mambo beach hebben ze er vijf gevonden.

Ik hou helemaal niet van kwallen. Niet van kleine, niet van grote en al helemaal niet van kwallen in een gele zwembroek.

Dan maar even niet de zee in. Waarschijnlijk zijn ze in één of twee dagen wel weer vertrokken. Met de wind mee. Ging dat maar zo met alle kwallen.

Bijzonder is wel dat het nieuwtje binnen no time op Facebook gedeeld was en er een redelijke paniek ontstond. Kan ik nog wel zwemmen en is het dodelijk? Gaat alles maar zo snel hier, dan hadden er ook geen 20.000 mensen chikongunya gehad.

Er is nog een oorlog die wij langzaam aan het overwinnen zijn. Dat is de bacterie die het kleine puppenmeisje velt.

Gisteren aten we Kip mango salade en daar kook ik zelf kipfilet voor. De bouillon had ik bewaard om bij de pup in te spuiten. Smaakt toch wat lekkerder dan ors. En zo waar, het bleef liggen. Eindelijk!

Nu kon ik ook gaan beginnen aan de medicijnkuur. Dit is in drankjesvorm. Het had geen zin deze in te spuiten zolang alles er nog met dezelfde vaart weer uitkomt.

En rond middernacht begon ze eindelijk zelf weer water te drinken. Wat een overwinning!

Vannacht nog twee keer bouillon gegeven en vanmorgen nam ze zelf wat voer.

Ik ben blij. Het gaat de goede kant uit. 

Socialisering

Er is niks zo lekker als dat je in een weekend niks hoeft.

Gewoon relaxen, doen waar je zin in hebt, beetje hangen.

Oké, ja zou leuk zijn, maar is meestal niet voor mij weggelegd!

Zeker met de drie pups in huis is er helemaal altijd wat te doen.

Vanmorgen kregen we eerst bezoek van een meneer die op zoek was naar een pup.

Goed nieuws voor het bruine meisje. Ze heeft vanaf volgende week een nieuw huis met een nieuw vriendje uit het asiel. Hoe leuk is dat. Deze meneer neemt twee straathondjes in huis!

Nu zijn ze dus allemaal gereserveerd, maar nog niet weg.

Het zwarte meisje is nog steeds erg zwak. Nu is dat bij pups ook erg verraderlijk. De ene dag rennen ze nog vrolijk rond en de dag erna zijn ze ernstig ziek en is het niet altijd even duidelijk waardoor het komt.

Het kleine ding houdt nog steeds niks binnen en eet ook niet uit zichzelf dus geven we dwangvoeding.

Zo krijgt ze in ieder geval wat vocht en voedingstoffen binnen.

Zij zelf vindt het allemaal niet zo, terwijl de rest hoopt dat er voor hun ook iets overblijft.

In het kader van socialisering is het belangrijk dat ze van alles meekrijgen.

Stofzuigen was namelijk heel erg eng. Nu durven ze toch al in de kamer te blijven.

Maud heeft ook een stukje socialisering gedaan. Die dacht als ik de pup nu al heel vroeg leer zwemmen dan heeft ze daar later ook veel plezier van.

Met toestemming van Maud deze foto, haha.

Snelle vrijdag

En toen was het weer vrijdag. De week is echt voorbij gevlogen!

Voor Maud betekent dit dat de toetsweek weer voorbij is.

De gehele week (en de weken ervoor) is er hard geleerd voor een hopelijk goed resultaat.

Dat zullen we volgende week horen. 

Youri kreeg deze week te horen dat hij een werkstuk moet gaan maken.

Was natuurlijk belachelijk, stom, ouderwets en weet ik het allemaal, maar helaas voor hem dat werkstuk gaat er komen. Oja, en ook nog gemaakt door hem! Dat laatste was natuurlijk nog wel het meest stom!

Vanmorgen zijn er mensen geweest voor de puppy's. De twee zwarte zijn geadopteerd.

Ze zijn alleen nog niet ingeënt en daardoor alleen vast gereserveerd.

Zodra ze helemaal fit zijn gaan ze weg.

Ik snap wel dat je smelt bij zo'n koppie.

Beide zwarte hondjes hebben last van hun darmen. Bij het mannetje merk je daar niet zo heel veel van behalve dat hij wat dunne ontlasting heeft.

Het vrouwtje heeft er meer last van. Vandaag begon ze ook weer opnieuw met spugen. Gelukkig al vanmorgen zodat ik direct met de dierenarts kon overleggen. Hoef ik tenminste niet vanavond om 21.00 uur weer op stap.

Ze hebben nu beide medicatie gekregen en de kleine dame nog wat extra ondersteuning.

Wij vinden het niet erg hoor dat ze nog een weekje blijven. Het is ondanks het vele werk ook wel ontzettend schattig.

We hebben ook nog een lichtbruine diva in huis. Dat is toch een pittig ding! Bijdehand en fel.

En als ze iets wil gaat ze ook net zo lang door tot het lukt.

Wil mevrouw op de bank, dan komt mevrouw op de bank!

En als daar dan een Maud zit die je dan ook nog eens gaat aaien wordt je ook nog beloond voor je bijdehante gedrag. Wat een donder!

Schandaal na schandaal

Af en toe heb ik hier van die momenten dat ik me echt even achter de oren krab door de gang van zaken hier op Curacao.

Het is algemeen bekend dat we hier een nogal lakse regering hebben.

Ze zitten er vooral voor eigen belang.

Dat blijkt altijd maar weer als er iets aan de hand is en er gewoon weg geen actie ondernomen wordt.

Zit je er dan voor het volk of voor je eigen portomonnee?

De afgelopen maanden zijn er nogal wat issues voorbij gekomen.

Zo hebben we de dioxine varkens gehad. Vlees in de winkels was besmet met dioxine doordat er afval verbrand werd naast de plekken waar de varkens staan.

Wat werd eraan gedaan? De varkensboerderij kregen een uitnodiging voor een informatieavond waarin verteld werd hoe het anders kon. Thats is. Al het besmette vlees is gewoon verkocht onder het motto 'het is bijna kerst en dan is de vraag naar varkensvlees heel groot'.

We hebben chikungunya. Een vervelende ziekte met lange restverschijnselen die overgebracht wordt door de tijgermuggen. Waarom hebben we hier op het eiland zoveel meer besmettingen dan op Aruba en Bonaire? Omdat het hier een pestzooi is! Alles wordt maar gedumpd op plekken waar weinig mensen komen. Ideale broedplaatsen voor de muggen die er dan ook dankbaar gebruik van maken.

Er kwam een folder over chikungunya, maar die was in het Papiaments. Bijna is de folder in het Nederlands en Engels klaar. Maar bijna hoeft het al niet meer. We zijn over de top van de epidemie heen en daarbij is inmiddels iedereen er wel mee bekend. Laat maar.

Dan hebben we de Isla. Onze olieraffinaderij die al jaren zeer vervuilde zwavel uitstoot waardoor mensen die in de rook wonen allerlei klachten hebben die gerelateerd zijn aan de uitstoot.

De norm van wat de isla mag uitstoten is al hoger dan dat de WHO zegt. Maar zelfs die hogere norm wordt ook nog dagelijks overschreden.

Soms zitten er pieken bij, dat is gewoon niet normaal meer.

Er is een organisatie die zich er druk om maakt, maar binnen de regering komen ze niet ver. Het lijkt wel alsof ze het daar niet willen horen. Geld is belangrijker dan de gezondheid van duizenden mensen.

Gisteren was er weer een nieuwsitem in de krant waarvan je toch je bedenkingen krijgt.

Er wordt namelijk illegaal vervuild rioolwater in zee of op andere slecht begaanbare plekken geloost. 

Ja, je moet er vanaf toch? Waar laat je het dan? De officiële afvalwerkingsbedriiven maken zich hier schuldig aan. 

Er was één plek daar gebeurde dat echt dagelijks. Afval en rioolwater werd daar gedumpd.

Vervolgens werd die plek afgesloten voor vrachtverkeer. Ze dachten het daarmee opgelost te hebben.

Nou denk je vast dat ze dan wel zouden gaan lozen op een andere plek? Ja vast wel, maar er waren ook chauffeurs die tegen de afsluiting hebben geprotesteerd. En wat denk je? Nu is hij weer open!!

Moet niet gekker worden toch?

Ik kan de lijst nog wel verder aanvullen met allerlei zaken, maar dan gaat het ook weer zo vervelen.

Ik denk dat het duidelijk is. We hebben hier op deze rots nou niet echt een adequate regering!

Jammer, want het kan hier toch echt een paradijsje zijn.

Handenbindertjes

Man man man wat zijn kleine kinderen handenbindertjes.

En dan bedoel ik niet mijn eigen kinderen, want die zijn al niet meer klein.

Nee, ik heb het over het kleine grut op vier pootjes.

Daar heb je echt je handen vol aan.

Overal waar ik ben zijn zij. Maar dat is niet altijd handig.

Als je de ramen aan het wassen bent rennen ze weg met de zeem. Veeg je de vloer, dan hangen ze aan de bezem. Droog je af, hangen ze aan de handdoek.

Worden ze nou nooit moe? Jawel hoor. Heel even.

En dan gaan we weer.

Spelen met een lege wc rol.

Daarna wil Tico ook nog even meedoen.

En zelfs Luna begint er aan te wennen en gromt niet meer.

Helaas was het niet allemaal rozengeur en maneschijn. In de loop van de middag werd het allerkleinste hummeltje ziek. Eerst niet meer mee willen spelen. Daarna spugen en steeds loomer worden.

Toen ze zelfs de kip niet wilde eten en het water wat ik in haar bek gespoten had weer uitspuugde was het tijd om aan de bel te trekken. Toen was het inmiddels al 21.00. Maar met een zieke pup de nacht ingaan is ook geen optie. Die kleintjes hebben geen reserve, dus alles kan ze fataal zijn.

Na wat vitamine shots en ors ingespoten gekregen te hebben kon ze weer mee.

Nu maar even kijken hoe ze het gaat doen. Dit zijn wel de mindere kanten van het fosteren.

Eigenlijk wil je alleen succes verhalen. Voor jezelf maar ook voor de kinderen. Laten we duimen dat dit ook bij de afdeling succesverhalen mag worden weggezet.

Wegenbelasting

Toen ik van de week mijn blog opende met de vraag of mijn blog jullie nog niet verveelde kreeg ik erg veel reacties.

Vooral dat ik door moest gaan met het schrijven van mijn blog. Dat is ook zeker de bedoeling.

De vraag was eigenlijk meer of het type onderwerp jullie nog niet verveelde.

Het blog ging namelijk voor de zoveelste dag op rij over honden. Ik kan echt elke dag wel iets vertellen over de fosterhondjes, de straathonden en katten en het dierenwelzijn.

Maar misschien willen jullie ook eens wat anders?

Vandaag in ieder geval een keer geen hondjes.

Curacao wordt gekscherend wel eens een ontwikkelingsland of vooroorlogs genoemd.

Zo erg is het gelukkig niet, maar op sommige vlakken zijn ze wel hopeloos ouderwets.

In januari wordt er van iedereen verwacht dat ze de wegenbelasting voor 2015 gaan betalen.

Dat is hier geen automatische overschrijving en daarna een sticker in je brievenbus.

Dat laatste is namelijk echt onbegonnen werk. Ze hebben hier wel een postbezorgservice maar je weet nooit wanneer je brieven bezorgd worden.

Dat kan echt eindeloos duren. Een hoop bedrijven doen hun rekeningen dus maar zelf brengen.

Zo krijgen wij bijvoorbeeld van onze security een rekening die gebracht wordt tijdens de patrouille.

En de nieuwe autoverzekering wordt ook niet verstuurd. Je kunt voor een jaar betalen aan de balie en dan krijg je meteen je nieuwe polis mee. 

Allemaal omdat de post niet werkt.

Maar de wegenbelasting, die moet je dus betalen bij het postkantoor, bij de girobank of bij het belastingkantoor.

Geen idee hoeveel auto's hier op het eiland rondrijden, wat ik wel weet is dat dit betalen nogal een gedoe is.

Eigenlijk is het hoe eerder je betaald hoe beter. Men wacht hier namelijk net zo lang totdat er in de krant komt te staan dat de politie gaat bekeuren als je de boel nog niet op orde hebt.

Vanaf dat bericht is het een gekkenhuis bij de betaalplekken. Uren wachten voor een stickertje is dan niet uitzonderlijk.

Daar had ik echt geen zin in! Of ik het nou nu betaal of over een paar weken, betalen moet ik toch.

Wel fijn dat de vrouwen van de collega's elkaar tippen over de betaalpunten die niet zo druk zijn.

En inderdaad, met een kwartiertje was de belasting betaald. Heel fijn, ik heb echt geen zin om uren in de rij te gaan staan voor een sticker!

Een K dag

Hoe vervelend is het om je dag te starten met het bericht dat Daisy uit de tuin was ontsnapt bij haar nieuwe foster!!

Ik werd door vrienden getipt dat ze op Facebook stond als vermist!

Potverdorrie, ik was niet gebeld of niks door de nieuwe foster!

Ik had graag op de hoogte gebracht willen worden, want ze zal waarschijnlijk eerder naar mij toekomen dan naar haar. De nieuwe foster heeft haar pas twee dagen.

Inmiddels was ze al drie uur zoek!

Omdat ze nu helemaal aan de andere kant van het eiland woont moest ik even plannen hoe ik dat zou gaan doen.

Youri heeft geen sleutel van het huis of de poort en Maud was pas later uit dan Youri.

Ik ben de sleutel maar naar school gaan brengen zodat hij naar binnen kon en ik nu direct door kon rijden naar Jan Thiel.

Wat een onmacht voel je toch als je die kant uitgaat! Het huilen staat je nader dan het lachen.

Anderhalve week geleden heb ik de moeite genomen om haar van straat te redden, nou liep ze er weer.

Ze kent het gevaar van de weg niet. Ze zou zo aangereden kunnen worden.

Ik ben in de buurt gaan rondrijden, roepen, kijken, maar helemaal niks.

Waar begin je ook met zo'n zoektocht? De hond kan alle kanten uit. Na anderhalf uur heb ik het opgegeven en ben maar weer naar huis gegaan.

Het voelt zo raar om daar dan weg te rijden. Je wilt verder zoeken, maar weet niet hoe.

De dag gaat verder dan een beetje langs je heen. Je doet je ding, maar bent er met je kop niet bij.

Hoe blij en gelukkig was ik dan ook toen ik vanavond om 19.15 werd gebeld dat ze weer gevonden was.

Mensen die haar zagen lopen herkende haar van Facebook en hebben de foster gebeld.

En inderdaad was het Daisy. 

Ook weer midden op de weg. Dat beestje moet wel een beschermengeltje hebben! 

Tjonge wat was ik blij! Mijn avond kon niet meer stuk nadat mijn hele dag al zo K was geweest.

Moest me wel heel erg inhouden. Wat mij betreft haal ik Daisy nu nog op!

Komt ze gewoon weer bij mij en zien we het wel hoe we het met poes doen!

Je weet even niet wat je met al je gevoelens moet. Ik ben blij maar ook kwaad tegelijk!

Hoe kan je zo'n beestje laten ontsnappen!

Ik heb moeite moeten doen om het vanavond los te laten.

Ik heb de nieuwe foster de verantwoording gegeven en de hond is gezond en wel weer terug. Eind goed al goed zou je zeggen, maar o wat is het moeilijk om dit los te laten.

Volle bak

Ik weet niet of iedereen nog blij is met mijn stukjes die ik schrijf?

Misschien worden ze wat ééntonig? 

Ik kan jullie namelijk melden dat het hok weer vol zit, meer dan vol zelfs.

Vanmorgen werd ik gebeld of ik drie pups kon overnemen van een andere foster met chigunkunya.

Het zijn drie pups uit twee verschillende nestjes. Twee zijn er 7 weken oud en éentje 8.

Dit zijn pups die waarschijnlijk slachtoffer zijn geworden van de jaarlijkse grote tuinschoonmaak!

Het was best spannend voor het kleine grut. Een reis van de foster naar de dierenarts en daarna naar mij.

Langzaam ontdooide het en kwamen ze tevoorschijn.

Tico was wel weer blij met de nieuwe aanwas. Hij lag klaar om met ze te spelen.

Aan het eind van de middag liep de eerste al buiten.

Dit is toch wel even andere koek dan een hond van een jaar of drie.

Ik moet nog uitkijken dat ik er niet op ga staan, zo klein zijn ze.

Gelukkig zijn ze al redelijk zindelijk en doen ze hun behoefte op een krant. 

Het is Maud haar beurt om namen te verzinnen. Ik heb nog niet gehoord wat het worden moet.

Heel toevallig stuitte ik gisteren op een programma op youtube dat ging over het werk van de inspecteurs van de dierenbescherming.

Fantastisch dat ze er zijn en ook dat er zelfs speciaal een telefoonnummer is om dierenleed te melden.

Maar wat een enorm contrast met de wereld waarin ik nu leef! Het is bijna niet voor te stellen wat mensen hier met dieren doen!

Als er een broodmagere hond in Nederland wordt gevonden staat het in de Telegraaf en een nest gedumpte puppy's haalt zelfs Hart van Nederland.

Dat is hier dagelijkse kost. Ooit hoop ik dat er ook hier een dierenpolitie komt en dat moedwillig dieren pijn doen flink gestraft gaat worden. Laten we hopen dat dit niet lang meer duurt.

Best moeilijk

Nadat Daisy afgelopen donderdag een conflict gehad heeft met poes konden we niet anders dan op zoek gaan naar een ander huisje voor haar.

Hoe sneu het ook is, ik wil niet dat mijn eigen dieren lijden onder het fosteren van straathonden.

Best wel jammer want Daisy was verder een lieve hond. Heel relaxt, geen conflicten met één van onze honden en erg blij met ons. Dat merkte je vooral aan het feit dat ze achter je aan liep te drentelen en dat je likjes van haar kreeg.

Op mijn oproep via Facebook kwam er geen nieuwe eigenaar in beeld, maar wel iemand die het fosteren van Daisy over wilde nemen. Zij had geen katten en een plekje vrij, dus Daisy was daar welkom.

Vanmorgen hebben we haar weggebracht. Voelde toch wel als een soort verraad. Ook daar liep ze nog achter me aan en lag ze naast me. Toen we weg gingen bleef ze zielig voor het hek staan kijken.

Slik, toch wel heel moelijk maar ik weet dat dit het beste is. Ik had poes niet dood of gewond willen vinden.

Dat is dus snel gegaan. Precies een week nadat ik Daisy van straat haalde is ons hok weer leeg.

Misschien nu maar even wat rust inbouwen voor de volgende komt.

Op weg naar huis stond er iemand aan de weg te liften. Normaal zou ik echt niet stoppen, maar Erik was mee en de bewuste lifter was een man van middelbare leeftijd. Mocht hij iets verkeerds willen dan had hij twee judoka's in zijn nek gehad.

Maar deze meneer was niks van plan. Hij wilde graag naar Punda en had geen vervoer.

Hij lag in de haven van het Spaanse water met zijn zeilboot en was bezig de wereld rond te zeilen.

Zijn vrouw was nu even tijdelijk terug naar Hamburg om te werken en hij deed nu wat onderhoud aan de boot. Geweldig om te horen waar die man allemaal geweest was en wat hij allemaal nog van plan was.

Hij genoot van zijn verblijf op Curacao. De mensen waren erg vriendelijk en gastvrij. Hij is al meerdere keren richting Punda of de supermarkt gelift en altijd meegenomen.

Die gastvrijheid die hij ervaart kan ik me wel voorstellen. Die ervaren wij ook. Wij hebben hier meegemaakt dat we iets niet konden vinden. We vroegen de weg aan een lokale bewoner maar snapte niet precies wat hij bedoelde. Hij pakte de auto en wij moesten achter hem aanrijden.

Zo bracht hij ons op de plaats van bestemming. Geweldig toch!!

De zeiler hebben we in Punda afgezet en zelf zijn we weer doorgereden naar huis.

Daar hebben we nog lekker genoten van onze verdere vrije zaterdag.

Tennisbabe

Sinds dat ik hier woon ben ik al zoekende of eigenlijk meer nadenkend over wat voor sport ik zou willen doen.

Niet alle sporten zijn beschikbaar, het is en blijft een eiland. En om heel eerlijk te zijn vind ik ook niet alles even leuk. 

Daarbij moet je je ook realiseren dat een hoop sporten hier buiten gegeven worden en je dus heerlijk in de volle zon je staat uit te sloven.

Nu heb ik al heel wat gedaan. Wedstrijdzwemmen, waterpolo, ben lifeguard geweest, softbal en judo.

Zwemmen is natuurlijk wel aantrekkelijk, koel je tenminste nog een beetje af.

Heel even was er het goede voornemen om te gaan aquajoggen. Op woensdag van 17.15 tot 18.15.

Een onmogelijke tijd voor de moeders onder ons. Vaders hebben er misschien minder last van maar die zie ik ook niet aquajoggen.

Het is dus alleen bij een goed voornemen gebleven. Maar wat dan nu wel? Na een jaar niet gesport te hebben moest er echt iets gaan gebeuren.

Uiteindelijk is het tennis geworden. Ik ben twee keer in de week toeschouwer bij Youri en dacht 'dat kan ik ook!' 

Zo gezegd zo gedaan, lesje aangevraagd. Kon op vrijdagmiddag om 14.00!

Pfff, dan is het gelukkig niet zo warm! Heb meteen respect voor Youri die na mij les heeft.

Ik zat altijd lekker een watertje te pimpelen in de schaduw, op de baan staan is toch even andere koek.

Maar dat tennis ging mij goed af. Weet nu van wie Youri dat talent heeft, haha.

De tennisleraar geloofde niet dat ik nog nooit eerder in mijn leven heb getennist. Nou het is toch echt zo! Van alleen kijken kan je blijkbaar ook een hoop leren.

Dit smaakt dus naar meer. Youri dacht dat ik er niks van zou bakken en was met mij een weddenschap aan gegaan. Ik zou geen 20 ballen achter elkaar over het net slaan. Dat heeft hij dus ruim verloren en dat werd voor mij een koud drankje van de burgerking op de hoek. Jammer Youri.

Nu ik natuurlijk straks heel goed ga worden en op allerlei belangrijke toernooien sta moet ik ook na gaan denken over tenniskleding. Ik zie mijzelf namelijk niet in een tennisrokje laat staan in een tennisjurkje. Zal ik een geheim onthullen? De enige jurk die ik in mijn leven heb gedragen is mijn trouwjurk en dat wilde ik graag zou houden. Maar voor een tenniscarrière moet ik dat misschien toch aan de kant schuiven. We zullen zien.

Vandaag heb ik maar een outfit bij elkaar gescharreld die mij wel tennisproof leek.

Youri heeft stiekem foto's gemaakt. Die zal ik dan ook maar met jullie delen. Wat maakt het ook uit!

Bitch fight

De dag begon vanmorgen zoals zo veel doordeweekse dagen beginnen.

Nou ook weer niet helemaal, Youri bleef vandaag thuis.

Gisteren is hij opnieuw te grazen genomen door de tandarts. Dit keer was de kies aan de beurt.

Wel een melkkies, maar dan één zonder opvolger waardoor er geen natuurlijk afbraak van de wortel is.

Dat was dus een melkkies met een grove wortel. Het kostte ook de tandarts toch wat moeite om hem er zo uit te trekken. Er is zelfs een stukje kaakbot meegekomen.

Speciaal op verzoek van Youri moest dit allemaal nog wel even vermeld worden in het blog. Nou bij deze dan Youri, weer petje af!

We zijn nu klaar wat betreft het trekken. Nu wachten op wat kiezen die vanzelf moeten gaan wisselen en dan kan de beugel erin. Wat Youri betreft beginnen we morgen, maar zo snel zal het niet gaan.

Vanmiddag had ik een afspraak bij de dierenarts met Daisy voor een tweede check up. 

Met Daisy gaat het eigenlijk prima. Het is een hele rustige hond waarvan de vraag was of dat haar karakter is of dat dit door ziekte komt.

Een bloedtest moest vandaag hierin de uitslag geven en ja wel karpattenziekte en hartworm.

Echt de ziektes van hier als je geen preventiemaatregels neemt.

Dat betekent nu flink aan de pillen. Hierdoor zal ze weer wat levendiger worden, maar geen spring in het veld. Het is ook wel haar karakter om relaxt te zijn.

Omdat een hond van de straat natuurlijk geen eigenaar heeft zijn de kosten op dit soort momenten voor mij. Niks doen past niet in mijn straatje, maar dat betekent wel dat deze honden mee eten en leven uit eigen zak. Tja ieder z'n hobby.

Vanavond hoorden we ineens een hoop tumult en gepiep. Vanuit alle kamers kwamen we aangestormd.

Wat bleek, Daisy was in gevecht met poes! Al die tijd hebben ze niet naar elkaar omgekeken en ineens is daar een conflict. Hoe en wat is niemand duidelijk, alleen de sporen laten zien wat er mogelijk gebeurd is.

Poes is in ieder geval helemaal nat. Het spoor leidt naar het zwembad. Maud zag nog net dat Daisy poes in haar bek had, poes los kwam en daarna haar nagels vol in het gezicht van Daisy zette. Oei een echte bitch fight.

Alleen is dit echt geen wenselijke situatie. De volgende keer is Daisy meer op kracht en verwond ze poes nog. Of misschien zelfs erger. Daar kunnen we niet op wachten.

Dus helaas voor Daisy ga ik morgen vervroegd op zoek naar een nieuwe baas. Mag ze daar verder aansterken. Wel maar even bij vermelden dat ze geen katten moeten hebben. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben.

Iedereen is van de wereld

Het is nog niet zo lang geleden dat we bij de show van Najib Amhali zijn geweest.

Een onderdeel van zijn betoog ging over het terrorisme. 

Hij had er een mooi lied bij gepakt wat uitstekend paste bij zijn boodschap.

Die was ' iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen' van de band The Scene.

Of je nou Christen, Moslim of Joods bent, we leven allemaal op de zelfde aarde en hebben het ermee te doen.

Heb respect voor elkaar en voor moeder natuur!

Helaas werden we vandaag opgeschikt door het nieuws uit Parijs. 12 mensen zonder pardon de dood ingejaagd. Koelbloedig neergeschoten omdat ze strips tekenden die haatdragend zouden zijn.

Nee, iemand doodschieten is dan zeker niet haatdragend. Ik vind dat toch echt vele malen erger.

Nu ben ik heel benieuwd hoe de wereld hier op gaat reageren, wat komt hierna?

Om heel eerlijk te zijn ben ik op zulke momenten blij dat ik hier op Curacao woon.

Die angst voor een terroristische aanslag is hier veel minder. Laten we dat vooral zo houden.

Vandaag was ik bij een gezin om iets op te halen. Het grappige was dat zij mij kenden van het blog.

Ik heb inmiddels toch een leuke schare aan aanhang opgebouwd. Men kent mij dan niet persoonlijk, maar via mijn schrijven. Heel erg leuk om op die manier mensen te leren kennen.

En ook erg leuk om van die mensen eens hun verhaal te horen.

Dit gezin heeft al heel wat van de wereld gezien en was nu beland op Curacao. 

In eerste instantie was de bedoeling om langer te blijven, maar daar hebben ze toch vanaf gezien.

Daarom werd de inboedel weer verkocht om weer een nieuwe reis te kunnen gaan voorbereiden.

Hoe mooi is dat! Je overlegt met de kinderen wat ze graag zouden willen zien en vertrekt!

De nieuwe bestemming wordt Lapland, met als doel het spotten van rendieren en het Noorderlicht.

Ik dacht dat wij avontuurlijk waren met onze emigratie voor Dummies, maar dit is andere koek.

Wel heel gaaf om zo van het éne werelddeel naar het andere te kunnen hoppen.

Als ze in Lapland mijn blog blijven volgen komt er weer een land bij op het lijstje.

Inmiddels heb ik lezers in meer dan 10 verschillende landen over de hele wereld verspreid. 

Zelfs een lezer in Indonesië. 

Zo kom ik ook over de hele wereld alleen is dan net even anders.

Hollands dagje

Het was niet allemaal zo ingepland maar het werd het wel. We hadden vandaag een Hollands dagje.

Na schooltijd vond Youri het leuk om mee te gaan boodschappen doen.

Ik had plannen om zelf champignonensoep te maken en wilde graag zeker weten dat ik er alles voor kon krijgen.

Als je op zeker wilt gaan, ga ik dus naar de Albert Hein. Nou als er iets Hollands is is het de Appie wel.

Voor de Albert Hein staat nog zo iets typisch Nederlands. Een haringkraam!

De haring wordt daar vers gefileerd en geserveerd. Youri en ik zijn de enige uit het gezin die haring lusten dus die kans moesten we maar eens nemen.

We wilden de haring wel graag in stukjes. Zo van de staart is niet zo ons ding.

En hij was toch lekker! Mmm, dat gaan we vaker doen.

Trouwens , de champignonensoep is het niet geworden. Er was geen room meer. Er was wel meer niet. Tijd voor een nieuwe container.

Vanavond had ik mijn tweede typisch Nederlandse momentje. Ik ben met Maud, een vriendin en haar dochter naar de film geweest.

We gingen naar;

Was wel even lekker, een Nederlandse film in plaats van een Engels gesproken film met Spaanse ondertiteling. 

En dan voor je het weet is de avond alweer voorbij en lig ik in mijn bed.

Op naar een volgende dag.