Moeie voetjes

Natuurlijk ga ik niet klagen! Ik voel mij gezegend met het feit dat ik hier mag zijn, maar o mijn voetjes kunnen niet meer!

Het wachten in de rijen en het geslenter eisen zijn tol, de voetjes willen niet meer.

Gelukkig hoeven ze ook niet meer!

Vandaag nogmaals naar een Universal park geweest. Nu de andere waar het Zweinstijn kasteel staat.

Prachtig!

Wat ons hier opvalt zijn de vernieuwde attracties. Tenminste ik kende ze nog niet.

Je wordt tegenwoordig niet meer met een achtbaan of ander karretje langs vervoerd, maar blijft eigenlijk op dezelfde plek in een karretje en het beeldscherm verplaatst zich. 

Het wordt dan een simulator genoemd en die kunnen net zo echt voelen als een gewone achtbaan.

In het Harry Potter kasteel kwamen we ook in een simulator terecht waarin we meededen met een zwerkbalwedstrijd. Geweldig! Je voelt de snelheid in je buik terwijl alleen de film draait.

En dan de maaltijden hier, vreselijk! Ik snap wel dat de gemiddelde Amerikaan geen maatje 36 heeft.

Ik trouwens ook niet.

Maar wat een vieze vette maaltijden worden hier gegeten. Het is bijna niet te doen om ergens iets gezonds te vinden.

Er rijden ook een hoop zware mensen in een karretje rond, die zijn al niet meer in staat om op hun benen te staan. Heftig hoor.

Bij de attracties staan voorbeeldkarretjes buiten. Kinderen en dikke mensen moeten hier eerst in zitten om te kijken of de beugel wel dicht kan. Kan dit niet dan mag je de attractie niet in.

Ik zou het niet eens proberen bij twijfel, maar schaamte is hier niet.

Gelukkig behoor ik hier tot de dunnere versie en kan ik morgen gerust in een bikini verschijnen in het waterpark. 

Nu eerst maar eens voetjes hoog!