Ondanks dat is het soms enorm veel werk en emotioneel belastend.
Onder andere het afscheid nemen is telkens weer een slikmomentje.
Maar als mijn gevoel zegt dat het goed is, dan is dat ook zo en kan ik ze met een gerust hart afgeven.
Helaas kregen we deze week droevig nieuws. Één van de pups van Coco is helaas overleden.
Ze is aan een vergiftiging gestorven. Zo triest, voordat de eigenaren bij de dierenarts waren had ze haar laatste adem al uitgeblazen. Aan welk gif ze is gestorven is niet duidelijk. Helaas maakt dat voor haar niet meer uit.
R.I.P. klein meisje. Ik had je een langer leven gegund.
Ze hebben nog een pup van Coco en ook die is niet oké. Het pupje gaat elke dag naar de dierenarts voor antigif. Hij ligt dan de hele dag aan het infuus en gaat s avonds weer naar huis.
De volgende ochtend komt hij dan weer terug omdat hij dan weer 'op' is.
Ik ben nauw betrokken met de eigenaar. Ze houden mij op de hoogte en ik bel ze om een hart onder de riem te steken. Ik ben geen eigenaar van de honden en ze hoeven mij zeker niet te informeren, maar ik ben wel heel blij dat ze het doen. De eigenaar is er kapot van en ik voel met hem mee.
Ik vind het erg leuk als nieuwe eigenaren blij en trots zijn op hun hond en mij daarover informeren.
Ik heb met allemaal een band, met de één iets meer dan met de ander, maar ik weet precies welke pup van wie was en wie zijn broertjes en zusjes waren.
Om een triest bericht een vrolijk tintje te geven heb ik hier wat foto's van mijn fosterhondjes in hun nieuwe leefomgeving.
Een van de eerste hondjes was Snoet. Een angstige jonge hond van 5 maanden die gevangen moest worden met slaappillen.
Nu een volwassen hond die houdt van aandacht en zelfs op schoot zit.
En Daisy dan, gevonden door Youri, lopend op een hele drukke doorgaande weg.
Ze heeft niet lang bij mij gewoond omdat het niet ging met de kat. Ze is liefdevol opgenomen bij een andere foster waar ze zelfs mocht blijven en nu dikke vrienden is met de hond die er al woonde.
Rosa heeft ook een prachtig stekkie gevonden.
Zie haar zitten als een prinses.
Deze pup van Rosa heet nu Bella en heeft een fantastisch liefdevol forever home.
Nog een pup van Rosa, wij noemde haar blue eye.
Die lichte ogen heeft ze nog steeds, maar blauw zijn ze niet meer. Maakt niks uit, ze heeft een prachtig karakter.
Deze foto van ook een pup van Rosa kreeg ik al vrij snel na de adoptie.
Mensen waren erg blij met het hondje.
En Choco dan, die heeft het ook zo getroffen. Samen met haar vriendinnetje Dushi is ze helemaal happy. Ze spelen, spelen en spelen. Zelfs s nachts gaat het door.
Ze maakt wandelingen in de zoutpannen en geniet van elke dag.
En dat doen wij ook. Wij genieten van elke hond die opknapt en zichtbaar weer geniet van het leven.
Als een hond komt kijken ze droevig en stralen pijn uit, als de hond hier gaat kijken ze blij en kunnen de hele wereld weer aan.
Kijk eens naar onze Jack die elke dag een stukje mooier wordt.
De wondjes op zijn rug zijn bijna geheeld.
En z'n ribbetjes, die zie je niet meer.
Je doet geweldig werk
BeantwoordenVerwijderenSterkte voor als het minder gaat