De dag begon vanmorgen vroeg met het ophalen van de zieke hond voor wie ik een afspraak bij de dierenarts had.
Ik reed naar de bewuste hoek waar ik haar al een paar dagen had gevoerd. En wat denk je waar ze was? In de tuin van de mensen die zeiden het hun hond niet was!
Er zat een meneer in de voortuin. Ik zei hem goedendag in het Papiamento en vroeg of ik de hond mocht meenemen.
Deze meneer negeerde mij volkomen. Hij keek gewoon langs me heen. Keek wat links en rechts en deed of ik niet bestond. Hoe asociaal is dat! Het hondje herkende mij en kwam door een kier van het hek naar mij toe.
Toen ze bij mijn auto stond en ik de klep opendeed heb ik nogmaals geprobeerd te overleggen met de eigenaar. Weer keek hij weg. En toen de telefoon ging liep hij zelfs weg.
Ik heb de hond opgepakt, haar in de auto gezet en ben weg gereden. Het interesseert ze blijkbaar niet.
Bij de dierenarts moesten we nog even wachten. Ik heb haar nog maar eens wat geaaid en lieve woordjes toegestopt. Er kon zelfs een klein kwispeltje van af. Wat een hoopje ellende.
Het is zo ontzettend zwaar om er op dat moment nog voor het hondje te zijn en hem daarna het laatste spuitje te geven. Maar het zou oneerlijk zijn om haar nog langer dan nodig te laten lijden. Wat voor mij nu een rotmoment is, is voor haar een bevrijding. Ik ben in dat opzicht echt geen held. Pieter mijn dierenarts weet dat en neemt het dan over nadat ik heb betaald. Hoe fijn is het dat een dierenarts zegt, ga maar ik weet dat je het moeilijk vind. Ik zorg voor haar en breng haar weg.
Top Pieter, je bent een geweldig mens!
Weer een hond geholpen. R.I.P. lief omaatje, weer een engeltje erbij.
Sinds vandaag is het aantal pageviewers gestegen naar over de 100.000.
Ik had een soort van hoop, wens of zou leuk zijn als ik de 100.000 viewers zou redden rond de dag dat we hier 1,5 jaar wonen. Dat is op 2 juli. Nu dus een ruime week ervoor heb ik dat aantal gered.
100.000 pageviewers betekent dat mijn blog 100.000 keer bekeken is. Niet dat er 100.000 verschillende mensen mijn blog lezen, dat zou natuurlijk wel gaaf zijn.
Soms is het best even nadenken waarover ik zou schrijven.
Het is begonnen met verhalen over de emigratie en wat daarbij komt kijken en gaat nu veelal over de honden die ik opvang. Ik merk dat als ik over de honden schrijf er meer reacties zijn en er ook meer mensen het lezen. Blijkbaar is dat toch graag wat men het liefst van mij leest. Ik probeer het nog steeds af te wisselen, maar ja mijn leven gaat nou eenmaal veel over honden.
Ik ben heel benieuwd wanneer ik kan gaan schrijven dat ik de 200.000 viewers heb gehaald.
Ik ga gewoon door met schrijven, als jullie allemaal dan doorgaan met lezen dan komt het vanzelf goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten