Eindelijk

Ik heb er weer een nieuw rolletje plakband bij.

Maak kennis met Sacha, de hond van de shut.

Ik kan niet eens foto's maken, want loop ik naar achter loopt zij naar achter, loop ik naar links enzovoort enzovoort. Ik val nog net niet over haar heen.

Jack had vanmorgen overmatig veel belangstelling voor haar, maar zij ziet niet zo veel in hem.

Ondanks dat het een leuke kerel is vindt ze het niet haar type.

Ze knauwt dus van haar af en Jack heeft het opgegeven. Das mooi! 

De andere twee heren in het gezelschap zijn al een tijd geleden ontdaan van hun mannelijkheid. 

Een loops teefje in the house doet ze vrij weinig. Dus tot zo ver gelukkig weinig problemen. 

Voor Maud was het vandaag eindelijk zo ver. De afsluiting van het jaar door middel van een gala.

Vorig jaar waren we op de dag van het gala in Nederland. Nu kan ze dan eindelijk ook in jurk en op hoge hakken verschijnen.

Sommige schoolgenoten werden in style gebracht.

Overdrijven is ook een vak toch?

Davy en Maud mochten het doen met de zeer functionele SUV van de moeder van Davy.

En zijn ze niet prachtig?

Het hoe het was en alle verdere ins en outs horen we morgen pas.

Het feest duurt tot 24.00 uur en dan is dit blog al lang online. Ik vermoed zo maar dat het geweldig was. 

Gevarieerd dagje

De week begon meteen met ook de laatste dag.

Youri had nog één dagje school. Geen gewone dag natuurlijk, maar lekker met z'n allen naar het strand.

En aan het eind van de ochtend stonden alle kinderen van de hele school in een grote haag om ze dag te zwaaien.

Toch wel stoer hoor om zo de school te verlaten.

Dag basisschool, hallo middelbare school. We zijn er klaar voor.

De Curaçaose minister van onderwijs heeft toch zo iets prachtigs bedacht. Je zou bijna denken dat het een 1 april grap is.

Tot op heden is het Curaçaose diploma gelijk aan de Nederlandse richtlijnen. Het is geen Nederlands diploma, maar je kunt er wel vele kanten mee uit. Onder andere studeren in Amerika of Nederland.

De nieuwste Nederlandse regels stellen dat je voor de drie vakken Engels, Nederlands en wiskunde maar één 5 mag hebben.

Dat halen hier veel jongeren niet en zou dat betekenen dat ze zakken voor hun eindexamen.

Dat wilde de minister nou ook weer niet, dus nu gaan ze meten met twee maatstaven.

Wil je studeren in het buitenland dan wordt je examen strenger bekeken. Blijf je hier dan krijg je toch je diploma. Dus in plaats van er voor te zorgen dat het onderwijsniveau omhoog gaat zodat toch aan die Nederlandse eisen voldaan kan worden, wordt nu de makkelijkste weg gekozen en is straks je havo of vwo diploma niks meer waard. Triest hoor. En ook dat het gewoon bepaald wordt. Geen referendum of iets. De minister bepaald, klaar.

Ik ben heel blij dat ik mijn kinderen al op een school heb die zich strikt aan de Nederlandse regels houdt. Anders wordt het wel erg moeilijk voor ze om straks in Nederland verder te studeren.

Maar voor Youri even geen huiswerk en studeren, hij is de eerste die echt helemaal vrij heeft.

Maud nog niet, maar daar later deze week meer over.

Vanmiddag stond er een bezoek bij de tandarts gepland. Moet helaas ook gebeuren. Al kan ik het hier wel hebben. Het is een fijne praktijk.

En daarna hadden we wel een beloning verdiend. 

Vanavond is Bindi vertrokken. Het kleine teefje uit het asiel dat geadopteerd was maar nog zo bang. Zij is vanavond de grote reis over de oceaan gestart en zal een heerlijk leven in Nederland gaan leiden.

Ze was in de 1,5 week dat ze hier was al aardig veranderd. Ze sliep bij ons in de slaapkamer, kwam bij je in de keuken, speelde met de andere honden. Echt een enorme verbetering.

Alle verdere sociale elementen mag ze in Nederland leren. Het ga je goed Bindi.

Bindi eruit betekent een nieuwe erin. En zo snel gaat dat dan ook.

Nadat Bindi opgehaald was heb ik snel gegeten en ben naar de shut gereden.

Daar loopt sinds woensdag een gedumpt jong teefje. Super aanhankelijk en niet snappend wat ze daar nou in die mondi moet. Telkens als er weer iemand kwam voeren was ze zo blij. Ze ging bij je auto staan en hoopte dat ze mee mocht. Hartverscheurend was het.

Gisteren de knoop doorgehakt. Als Bindi vandaag weg gaat haal ik het teefje bij de shut op.

En zo geschiedde.

Dit is haar. Deze foto is van de week gemaakt door iemand anders die zich ook al het lot van haar aantrok.

De regel is hier dat elke nieuwe hond eerst langs de dierenarts gaat en daarna pas mijn tuin in.

De hond mankeert niks. Dat is een pluspunt. Helaas was er ook een groot minpunt. Ze is loops.

Niet erg handig in mijn roedel met twee gecastreerde reuen en één niet gecastreerde. 

Niet eens zo zeer vanwege een mogelijke dekking. We zullen haar toch zo snel mogelijk laten steriliseren, maar wel vanwege onrust in de roedel. De reuen onder elkaar kunnen gaan vechten en daar zit ik niet op te wachten.

Ze is vanavond wel met me mee gegaan en zit zolang in het hok.

Morgen eens een beetje aftasten wat er gebeurd. Ik zit er boven op. Maar ach, beter ik dan zij. 

Dagje lui

Vanmiddag hebben we ons een lange tijd bezig gehouden met wat administratie.

Niet echt de leukste klussen, maar helaas moet het wel gebeuren.

Het belangrijkste wat er voor vandaag op het programma stond was het bestellen van schoolboeken.

Dit gaat niet zoals in Nederland. Het is niet zo dat ze de eerste schooldag hun boeken kunnen halen, dan twee dagen zich lam kaften en daarna starten.

Hier koop je de boeken zelf. Heeft één groot voordeel en dat is dat er niet gekaft hoeft te worden.

De boeken zijn immers van ons zelf. O ja nog een voordeel, ze mogen gewoon in de werkboeken schrijven.

En dan natuurlijk het nadeel. Hoe krijg je die boeken hier! 

Vorig jaar ging het alleen om boeken voor Maud. Toen waren we toevallig eind juni nog in Nederland en hebben we de boeken in de koffer mee kunnen nemen. Nu heb ik boeken voor Maud en Youri moeten bestellen en ben ik zelf niet toevallig in Nederland.

Een collega heeft vorig jaar de boeken met de reguliere post van Nederland naar Curacao laten sturen. Dat kan natuurlijk niet goed gaan. En dat ging het ook niet.

Postpakketten raken hier kwijt. Heel bijzonder. Via track en tracé kan je zien dat het pakket op het eiland is, maar zelf weten ze hier van niks. 

Voordat je weet dat het pakket ook echt niet meer opduikt ben je natuurlijk een paar weken verder. 

En dan begint het hele circus weer opnieuw. Opnieuw verzenden, wachten tot je het op kunt halen enz. Bij de tweede keer was het wel gelukt, maar zo lang ga ik niet wachten.

Ik ga oma lief aankijken of zij straks wat mee wil nemen. En de rest gaan we verdelen in enveloppen en versturen via de interne post. Komt wel goed. 

In Nederland vonden we het heerlijk om eens in de zoveel tijd patat bij de snackbar te halen.

Dat was echt genieten. Hier op het eiland ken ik twee snackbarren die lijken op een snackbar zoals in Nederland. Alleen zijn ze aan de andere kant van het eiland. Om daar nou naar toe te gaan voor een patatje. We maken het zelf wel. Idee was leuk, uitvoering wat minder want de frituurpan vond het mooi geweest. Geen friet op deze luie zondag.

Maakt niet uit, dat bakken we wel pannenkoeken.

Gelukkig had ik een hele goede hulp in de keuken. 

Aan het eind van zo'n dag is iedereen natuurlijk kei moe van het niks doen.

Dan is het dringen op de bank. Iedereen wil met de voetjes hoog.

Maar als je dan een lekker plekje hebt gevonden kun je heerlijk je oogjes dichtdoen en wegdromen.

Gered

Het woord gered heeft vandaag een dubbele betekenis.

De dag begon vanmorgen vroeg met het ophalen van de zieke hond voor wie ik een afspraak bij de dierenarts had.

Ik reed naar de bewuste hoek waar ik haar al een paar dagen had gevoerd. En wat denk je waar ze was? In de tuin van de mensen die zeiden het hun hond niet was!

Er zat een meneer in de voortuin. Ik zei hem goedendag in het Papiamento en vroeg of ik de hond mocht meenemen.

Deze meneer negeerde mij volkomen. Hij keek gewoon langs me heen. Keek wat links en rechts en deed of ik niet bestond. Hoe asociaal is dat! Het hondje herkende mij en kwam door een kier van het hek naar mij toe. 

Toen ze bij mijn auto stond en ik de klep opendeed heb ik nogmaals geprobeerd te overleggen met de eigenaar. Weer keek hij weg. En toen de telefoon ging liep hij zelfs weg.

Ik heb de hond opgepakt, haar in de auto gezet en ben weg gereden. Het interesseert ze blijkbaar niet.

Bij de dierenarts moesten we nog even wachten. Ik heb haar nog maar eens wat geaaid en lieve woordjes toegestopt. Er kon zelfs een klein kwispeltje van af. Wat een hoopje ellende.

Het is zo ontzettend zwaar om er op dat moment nog voor het hondje te zijn en hem daarna het laatste spuitje te geven. Maar het zou oneerlijk zijn om haar nog langer dan nodig te laten lijden. Wat voor mij nu een rotmoment is, is voor haar een bevrijding. Ik ben in dat opzicht echt geen held. Pieter mijn dierenarts weet dat en neemt het dan over nadat ik heb betaald. Hoe fijn is het dat een dierenarts zegt, ga maar ik weet dat je het moeilijk vind. Ik zorg voor haar en breng haar weg.

Top Pieter, je bent een geweldig mens!

Weer een hond geholpen. R.I.P. lief omaatje, weer een engeltje erbij.

Sinds vandaag is het aantal pageviewers gestegen naar over de 100.000. 

Ik had een soort van hoop, wens of zou leuk zijn als ik de 100.000 viewers zou redden rond de dag dat we hier 1,5 jaar wonen. Dat is op 2 juli. Nu dus een ruime week ervoor heb ik dat aantal gered.

100.000 pageviewers betekent dat mijn blog 100.000 keer bekeken is. Niet dat er 100.000 verschillende mensen mijn blog lezen, dat zou natuurlijk wel gaaf zijn.

Soms is het best even nadenken waarover ik zou schrijven.

Het is begonnen met verhalen over de emigratie en wat daarbij komt kijken en gaat nu veelal over de honden die ik opvang. Ik merk dat als ik over de honden schrijf er meer reacties zijn en er ook meer mensen het lezen. Blijkbaar is dat toch graag wat men het liefst van mij leest. Ik probeer het nog steeds af te wisselen, maar ja mijn leven gaat nou eenmaal veel over honden.

Ik ben heel benieuwd wanneer ik kan gaan schrijven dat ik de 200.000 viewers heb gehaald. 

Ik ga gewoon door met schrijven, als jullie allemaal dan doorgaan met lezen dan komt het vanzelf goed.

Druk weekje

Pfff, ik ben echt blij dat het weekend is.

Deze week was toch veel rennen en vliegen.

Een deel alleen gedaan doordat Erik er niet was en het laatste gedeelte met z'n tweeën.

Het was vooral passen en meten hoe alles in de middag gepland kon worden.

Op tijd eten voor drie avondvoorstellingen van Youri.

Een Maud die graag wilde surfen.

Honden op de shut en bij hofi Monchi die willen eten.

Een hond zonder gebit in een slechte conditie die ik erbij in de gaten hou.

Maud die een slaapfeestje heeft.

Erik die Youri beloofd had naar de bios te gaan.

En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Echt een lijstje van een drukbezet moeder en tevens taxichauffeur.

Helaas had ik hierdoor geen tijd om een enorm groot marineschip te bewonderen.

Het schijnt dat deze vanmiddag te bezichtigen was. Nou of dat nou wel of niet zo was, ik had er toch geen tijd voor.

Nadat ik Maud had afgezet ben ik er nog wel even langs gereden. 

Echt zelfs op Curacao kun je druk zijn! Nu dus weekend.

Het zag er heel even naar uit dat Erik morgen voor het werk weer een dagje naar een ander eiland moest, maar gelukkig gaat dit niet door.

Hierdoor hebben we nu eindelijk na vier weken weer een volledig weekend als gezin samen.

Eerst morgen met de arme stakker van het blog van gisteren naar de dierenarts, dan het even een plekje geven en daarna genieten van het weekend.

Bon weekend!

Gewoon doorgaan

Alles is deze week in de afrondingsfase. Laatste lesje tennis, laatste lesje surfen, laatste dagen school.

Het enige wat altijd doorgaat is het redden, voeren en verzorgen van honden.

Dat houdt niet op, nee misschien is het zelfs wel erger rondom de vakantie.

Dan worden de honden weer emotieloos gedumpt.

Vandaag was ik op de shut en liepen er voor mij twee onbekende honden.

Degene die gisteren de honden gevoerd had was ook al op de lijn gekomen dat er een hond bij was.

De hond lag in de omgeving in een soort wachtershuisje. Vandaag was er dus nog een tweede hond bij, maar die kan ook uit de buurt komen. Die zag er namelijk wel erg goed uit.

Het teefje wat vandaag en gisteren gespot was is mager en haar halsband hangt losjes om haar nek.

Ze is wat schrikkerig, maar je kunt naast haar zitten en haar vervolgens aaien.

Ze eet gulzig van mijn brokken met wat blikvoer. 

We zullen de aankomende dagen even afwachten of ze blijft of dat ze toch een huisje ergens heeft.

Ik vermoed alleen dat ik het antwoord wel weet........

Gisteren kwam ik tijdens mijn ritje richting het hondje wat ik dagelijks voer een schrijnend geval tegen.

Ze liep langs de weg en zag er niet uit. Ik ben niet meteen op de rem getrapt maar ben eerst gaan voeren.

Op de terugweg zag ik haar nog langs de kant van de weg lopen en net een straat induiken.

Ik ben er toch maar achteraan gegaan. Ze bleef voor een huis staan.

Ik heb haar brokken gevoerd en ben naar de mensen in de tuin gegaan.

Ze vertelde mij dat ze niet wisten van wie de hond was. Ik zei dat ik haar wel graag naar de dierenarts wilde brengen. Nou dat mocht wel.

Het hondje was ondertussen voor m'n voeten gaan liggen. Ze kon slecht eten, ik zag dat ze tanden miste.

Gisteren had ik nog even contact met de dierenarts. Hij heeft vrij tot zaterdag. Hij is ook echt niet op het eiland, dus hele ernstige spoedgevallen worden doorgestuurd naar een vervanger en zaterdag is er pas weer een spreekuur. We hebben even overlegd over deze hond en besloten het tot zaterdag aan te zien. Wel zal ik dagelijks nat voer gaan brengen omdat brokken niet ging.

Vandaag was ik er dus weer, ik zag de hond aan de andere kant van de straat lopen.

Bij een huis zag ik mensen in de tuin. Even gevraagd of dat zij wisten van wie die hond was.

Ja hoor, dat wisten ze. Van die mensen dus waar ik het gisteren aan gevraagd had.

Potverdorie en dan mag je niet boos worden. Deze mensen vertelde dat het hondje oud was en huidproblemen had en daarom niet meer in de tuin mocht.

Het liefst loop je terug naar de overkant naar het huis waar ik gisteren was. Ze hebben dus gewoon gedaan alsof ze van niks wisten. Het lot van deze hond interesseert ze niks!

Het hondje heeft nu in ieder geval lekker nat voer gegeten. Dat ging beter dan brokken. Morgen kom ik weer voeren en zaterdag haal ik haar op.

Ik heb al een vermoeden dat dit dan een enkele reis gaat worden. Emotioneel zeer zwaar belastend, maar niks doen vreet ook. Ik ga me er vast op voorbereiden.

Musical

Het was al weken het gesprek van de dag. Na de citotoets ging alle tijd hier naar toe.

Er werd geheimzinnig over tekst gedaan en we mochten niks vragen, want we zouden toch geen antwoord krijgen.

Maar vandaag was het dan zo ver. De groep 8 musical.

Gisteravond hebben de kinderen een generale repetitie gehad. En vandaag was de grote dag.

De musical heette de krokettencrisis. Een leuke musical in een heel ander jasje dan we gewend zijn.

Deze musical was namelijk grotendeels op allerlei lokaties opgenomen. Dit was als film gemonteerd en werd deze avond getoond. Natuurlijk werd er ook gezongen en was er voor een aantal nog wel een rol op het podium.

Youri had de rol van wetenschapper. Hij mocht met drie anderen de spits afbijten.

Er werd gezongen.

En gedanst. 

Youri in de rol van Kathleen. Misschien kan hij zich nog aanmelden voor het programma "op zoek naar 

K3".

De musical eindigde met alle kinderen in toga. Heel bijzonder en erg leuk.

Door middel van foto's van vroeger werden ze naar voren geroepen en kregen ze hun oorkonde.

Daarna nog even een groepsfoto.

Morgen gaan ze de musical nogmaals opvoeren, maar dan voor de hele school.

Ook s avonds, omdat dit samenvalt met het afscheid van de kinderen die school verlaten om een andere rede dan naar de middelbare school gaan. 

En dan is het klaar. Nog twee dagen school en dan is de basisschool verleden tijd.

Youri heeft veel zin in de middelbare school. Hij vindt het wel stoer. Ook omdat hij al een hoop grote jongens uit onder andere de klas van Maud kent.

We zullen zien hoe leuk hij het blijft vinden. Eerst maar eens vakantie.

Westpointer

Ik gebruik voor de honden hier wel eens de term of de naam knoekie.

Dat is geen koosnaampje of ras, het geeft aan dat de hond uit de knoek komt.

En wat is dan weer de knoek? Dat is de bossage op het eiland. Dus alle doornstruiken, cactussen en vetplanten. Met andere woorden de naam knoekie verwijst naar de dumpplek.

Niet alle honden zijn gedumpt, sommige zijn in de knoek geboren. Dat kan natuurlijk ook.

Hebben we ook rashonden op het eiland? Ja wel, maar niet veel. De meeste komen uit Amerika of Europa. Een enkele wordt op het eiland gefokt. Omdat de bloedlijn maar beperkt is kan er niet onbeperkt worden gefokt. Blijf je rashonden van het eiland gebruiken dan is het vanzelf een keer familie. Om ziektes en afwijkingen te voorkomen is dat echt onwenselijk.

Maar de meeste honden hier op het eiland zijn rasloos. We hebben er ook een mooie naam voor. 

Westpointer. Prachtig toch? Vernoemd naar de plek Westpunt op het eiland.

Of wat vind je van de naam Stratinees? Die zou iedereen toch willen? 

Ik vind dat veel honden hier wel wat weg hebben van een rottweiler, dus de zwart bruine kleuren of van een herder en dan veelal lichtbruin. 

Ooit zullen dat soort type honden hier wel naar toe zijn gehaald. Rashonden zijn hier wel populairder dan westpointers. Maar ook rashonden worden gedumpd, zei het minder.

Alsof rashonden meer hond zijn dan een Westpointer! 

Behoudens Jack zijn alle honden die ik heb opgevangen rasloos. Zijn ze daardoor minder lief? Nee absoluut niet. Sterker nog, ze zijn zo ontzettend dankbaar!

Hulde aan de wespointer. Het ras dat niet gefokt wordt, maar waar er wel de meeste van rondlopen.

Nestje op nestje wordt er geboren door de onwetendheid of de laksheid van de inwoners.

Het ras dat geen inteelt kent en daardoor zeer sterk is, maar toch niet gewild.

Laten we hopen dat educatie, castratie en sterilicatie ooit een vermindering van het aantal honden op het eiland gaat opleveren. Niet omdat we alleen nog maar rashonden willen, maar omdat we elke Westpointer ook een goed leven gunnen. 

Voor en nadelen

Er zijn soms van die dagen dan weet je het even niet meer.

Ben je nou beter af hier of in Nederland? Iedereen in Nederland zal denken dat ik gek geworden ben, ik woon toch in een paradijs?

Maar net zoals het in Nederland wonen nadelen heeft, is dat hier ook.

En dan zijn het niet eens zo zeer grote dingen waar je tegenaan loopt die als vervelend ervaren kunnen worden. 

Wat dacht je van het eeuwige stof dat in en om je huis waait? Het is hier op dit moment zo droog dat ramen en auto's er niet uit zien. Ik heb vandaag mijn ramen gewassen en moest per drie ramen mijn water verversen, gewoon omdat het zo smerig was. En nee, ik heb het niet vorig jaar voor het laatst gedaan, maar een paar weken geleden.

Je kunt hier blijven stoffen, vegen en poetsen. Het is een onbegonnen zaak. Voor een perfectionist als ik is dat heel vervelend.

Soms ben je de warmte ook wel zat. Als je dan aan het vegen en poetsen bent druipt het zweet je van de rug. En dat elke dag weer. Dan is een minder dagje zoals in Nederland best wel eens lekker.

Maar als ik dan op Facebook zie dat in Nederland vandaag officieel de zomer is begonnen en het nog steeds 14 graden is, dan ben ik weer blij dat ik hier zit.

Ik weet nog wel dat je zo kon snakken naar de zon. Dan was je de grijze dagen zo zat. Niet eens zo zeer de natte dagen, maar vooral de grauwe dagen.

Die hebben we hier vrijwel nooit en dat is wel weer erg goed voor je humeur. 

Tijdens het eten kwam even de zuivel weer ter sprake. Als ik een late dienst had ging Erik wel eens na het avondeten met de kinderen naar de supermarkt om een toetje uit te zoeken. Wat een feest was dat. De kinderen miste dat toch wel. Even gek doen en jezelf verwennen met een puddinkje.

In principe zouden we deze traditie hier wel voort kunnen zetten, maar dan gaan we failliet.

We hebben alsnog wel een bijzonder toetje gemaakt hoor. Met yoghurt, banaan en bastognekoeken kun je ook iets lekkers maken.

Tijdens dat zelfde avond eten kwam ook het Nederlandse nieuws ter sprake.

We hadden gelezen dat er weer strenger getoetst gaat worden op spelling tijdens het Nederland examen.

Youri heeft geluk, die gaat geen HAVO of VWO doen. En Maud? Die heeft ook geluk.

Hier op Curacao doen we namelijk geen Centraal schriftelijk examen maar het staatsexamen.

Daar gelden dezelfde regels wel voor alleen worden die een jaar later toegepast.

En aangezien Maud volgend jaar examen doet, valt ze nog net onder de oude regel.

Pffff, kleine opluchting. Zo heeft wonen hier ook z'n voordeel.

Gelukkig kunnen we dus het één weg strepen tegen het ander en kunnen we onder aan de lijn concluderen dat we het nog steeds naar ons zin hebben hier. Helaas familie en vrienden, we komen nog niet terug.

Geen vaderdag maar voederdag

Het is gelukt vanmorgen, we hebben kunnen uitslapen.

Lekker hoor, daar wordt iedereen een stuk gezelliger van.

Zelfs de honden houden dat goed vol.

Ze slapen bij ons allemaal binnen. Dit doen we om meerdere redenen. De belangrijkste is toch wel dat het hier helaas regelmatig gebeurd dat honden vergiftigd worden.

En als je honden dan dood zijn komen ze de dag erna vrolijk inbreken. Dat inbreken tot daar aan toe, maar van mijn honden blijf je af. 

Rede twee is dat zeker Luna bij elke mier die voorbij loopt aanslaat en dan zo heerlijk door blijft blaffen. 

De rest doet dan lekker mee al hebben ze geen idee waarom ze blaffen. Vind ik allemaal prima als ik nog rustig aan m'n koffie zit, maar zodra ik mijn bed opzoek heb ik het graag stil.

Voor Storm is binnen slapen geen straf. Hij vindt het heerlijk in de airco, lekker fris.

Soms ligt hij al voor de slaapkamerdeur bij Youri te wachten. Dan voelt hij onder de deur door dat de airco aanstaat en wil hij alvast naar binnen. In principe hebben we hier de afspraak dat de airco s nachts aanstaat of overdag bij het maken van huiswerk. Ik heb daar niet altijd goed zicht op, maar Storm verraad in ieder geval wanneer s avonds bij Youri de airco al aangaat.

Elke nieuwe hond proberen we in het hok of in ieder geval buiten te laten slapen. Dit omdat het met drie honden in de slaapkamers al best vol zit.

Maar op één of andere manier voelen ook de fosterhonden aan dat ze binnen willen zijn. We beginnen altijd buiten en eindigen dus binnen. Echt geen idee hoe dit nou komt ;-)

Alleen de pups blijven echt in het hok. Die zijn niet zindelijk, dus daar begin ik binnen niet aan.

Alle volwassen honden die ik hier heb opgevangen zijn wonderbaarlijk ook altijd binnen zindelijk. 

Ik vind dat toch knap. 

Vanmorgen werd ik door de achterbuurvrouw geroepen. Je weet wel, van dat kleine hondje dat regelmatig mijn honden roept voor een rondje blaffen.

Dat blaffen is vrij onschuldig, maakt alleen een hoop herrie, maar Jack heeft iets anders bedacht.

Hij hangt aan het hek. Ja echt, hij zet z'n bek om het gaas en staat er aan te rukken.

Dan is toch wel duidelijk dat er iets van een Stafford, Bul of Dog in zit. Hij heeft een kaakdruk, ongelofelijk! Speeltjes waar mijn honden uren zoet mee kunnen zijn bijt Jack in drie beten door midden.

We hebben al het puppen speelgoed dan ook maar een beetje opgeruimd en weg gehaald. Jack mag zich uitleven op onder andere kokosnoten. Die zijn gratis en daar heb ik er meer dan genoeg van.

Maar ja, dat hek tussen ons en de buren is dus niet bestand tegen het hangen van Jack.

Bijna was hun kleine hondje aan onze kant beland. Mmm, doe maar niet. Je hebt een goed scenario en een slechte. Ik durf er niet mijn hand voor in het vuur te steken dat het bij het goede blijft.

Buurman en buurman hebben met elkaar overlegd hoe het te fiksen. Nu een creatieve oplossing bedacht en het idee om Jack af te leren aan het hek te hangen. Wordt vervolgd.

Vanmiddag was het ook weer even mijn beurt om naar de shut te rijden voor het voeren van de honden.

Twee van de vier stonden al op wacht.

Als ik daar dan ben rij ik ook altijd helemaal naar beneden. Deze hele weg is één grote afvalberg.

Wat je niet meer nodig hebt gooi je hier neer. Grof vuil naar de stort brengen kost geld. Dit hier niet, dus gooi je het hier. 

Helaas geldt dit ook voor levende wezens. Als je die niet meer wilt gooi je die hier neer.

Mocht ik nog iets levends tegenkomen dan neem ik het mee.

Gelukkig was dit niet het geval.

Daarna door naar de volgende voederplek. Een hofje waar ik een maand lang een straathond eten geef omdat de bewoonster die dat normaal doet op vakantie is.

Dit is het hondje dat ik ook wel eens geprobeerd heb te vangen zodat ze gesteriliseerd kon worden.

Ze herkent me nog uit duizenden en vind mij niet zo aardig.

Zodra ik mijn auto uitkom rent ze weg. En ik bedoel het nog wel zo goed. 

Nou ja, voer in de bak, water vullen en dan maar weer gaan. Het is niet anders.

Ander projectje

Vanmorgen waren we van plan even uit te slapen. 

Niet te lang, want de pups zouden opgehaald worden, maar wel wat langer dan wat onze buurman ingepland had.

Hij kwam vanmorgen bij ons om 8.40 aan de bel om te vertellen dat hij ging snoeien.

Eh, ja en wat moet ik met deze informatie? Nou, ze wilden graag op de container staan om er beter bij te kunnen. Nou vooruit dan maar. Beetje jammer van ons uitslaapmomentje. Gelukkig bestaat het weekend uit twee dagen en gaan we morgen in de herhaling.

De pups zijn allen naar hun nieuwe huisje gegaan. Het is nu wel stil hoor. Ze waren zo vrolijk aanwezig met hun zachte kefjes en speelgeluidjes.

Ik heb het hondenhok goed schoongeboend en uitgespoten en de kleedjes weer gewassen.

Er zou een nieuw nestje komen, maar dat wordt een weekje uitgesteld. Deze hondjes kunnen toch nog een weekje langer bij de moeder op lokatie blijven. Hoe langer bij de moeder en bij elkaar hoe beter. Zeker als de tuin of omgeving ervoor geschikt is.

Tot die tijd hebben we een ander project. Een hondje uit het asiel. Geadopteerd door iemand die eind juni naar Nederland gaat, maar het hondje niet tot die tijd in een hok wilde laten zitten.

Snap ik wel, want het hondje is bang en schuw. Elke dag langer in een hok zou het er niet beter op maken. Dan kan ze beter in mijn veilige roedel ontdekken hoe leuk mensen zijn.

We hebben in een paar uur al weer vordering gemaakt. Ze is al verhuisd van het uiterste hoekje van de tuin naar het muurtje bij ons zitje.

Is het geen plaatje met die prachtige blauwe ogen? Ik snap wel dat je daar voor valt. Dat schuwe komt wel goed. Straks is het niet alleen een plaatje maar ook nog eens een sociaal hondje.

Vrijdag

Vrijdag, de dag dat je nog net even door moet zetten. Bijna weekend.

Voor Maud was de vrijdag vandaag haar tweede toetsdag. 

Volgende week nog drie toetsdagen te gaan en dan vakantie. 

Youri had vandaag zijn laatste tennisles voor de vakantie. Al tijden geleden heb ik hem beloofd dat we na de laatste les van het seizoen een loempia zouden halen.

We rijden telkens als we naar tennis gaan langs Dushi Loempia. Ze schijnen daar de lekkerste loempia's van het eiland te hebben. Of dat echt zo was konden we niet beamen, meer dan alleen er langs gereden waren we niet.

Nu dus geproefd.

We moeten iedereen gelijk geven. Het zijn heerlijk zelfgemaakte loempia's met veel verse groente en kip. 

Vrijdag is ook de één na laatste dag dat de puppy's hier zijn. Morgen gaan ze naar hun nieuwe baasje.

We zullen ze missen. Het zijn leuke lieve pups. Ze spelen veel met elkaar en vooral met Jack.

Ze zijn schattig met hun witte kwastje aan hun staart en witte streepje op hun neus.

Kijk eens hoe stoer we al spelen in de grote mand van Luna.

Op naar het weekend. We hebben er zin in. Even quality team met elkaar, ook al is het maar weer voor kort. Zondagavond vliegt Erik weer voor het werk naar een ander eiland.

Nog even en ook hij heeft vakantie. We kijken er nu al naar uit!

Triest bericht

Honden fosteren is een passie. Ik doe dat omdat ik enorm veel van dieren hou en hier niet een aantal jaar kan verblijven zonder mijn steentje te hebben bijgedragen. 

Ondanks dat is het soms enorm veel werk en emotioneel belastend.

Onder andere het afscheid nemen is telkens weer een slikmomentje.

Maar als mijn gevoel zegt dat het goed is, dan is dat ook zo en kan ik ze met een gerust hart afgeven.

Helaas kregen we deze week droevig nieuws. Één van de pups van Coco is helaas overleden.

Ze is aan een vergiftiging gestorven. Zo triest, voordat de eigenaren bij de dierenarts waren had ze haar laatste adem al uitgeblazen. Aan welk gif ze is gestorven is niet duidelijk. Helaas maakt dat voor haar niet meer uit.

R.I.P. klein meisje. Ik had je een langer leven gegund.

Ze hebben nog een pup van Coco en ook die is niet oké. Het pupje gaat elke dag naar de dierenarts voor antigif. Hij ligt dan de hele dag aan het infuus en gaat s avonds weer naar huis.

De volgende ochtend komt hij dan weer terug omdat hij dan weer 'op' is.

Ik ben nauw betrokken met de eigenaar. Ze houden mij op de hoogte en ik bel ze om een hart onder de riem te steken. Ik ben geen eigenaar van de honden en ze hoeven mij zeker niet te informeren, maar ik ben wel heel blij dat ze het doen. De eigenaar is er kapot van en ik voel met hem mee.

Ik vind het erg leuk als nieuwe eigenaren blij en trots zijn op hun hond en mij daarover informeren.

Ik heb met allemaal een band, met de één iets meer dan met de ander, maar ik weet precies welke pup van wie was en wie zijn broertjes en zusjes waren.

Om een triest bericht een vrolijk tintje te geven heb ik hier wat foto's van mijn fosterhondjes in hun nieuwe leefomgeving.

Een van de eerste hondjes was Snoet. Een angstige jonge hond van 5 maanden die gevangen moest worden met slaappillen. 

Nu een volwassen hond die houdt van aandacht en zelfs op schoot zit. 

En Daisy dan, gevonden door Youri, lopend op een hele drukke doorgaande weg.

Ze heeft niet lang bij mij gewoond omdat het niet ging met de kat. Ze is liefdevol opgenomen bij een andere foster waar ze zelfs mocht blijven en nu dikke vrienden is met de hond die er al woonde.

Rosa heeft ook een prachtig stekkie gevonden.

Zie haar zitten als een prinses.

Deze pup van Rosa heet nu Bella en heeft een fantastisch liefdevol forever home.

Nog een pup van Rosa, wij noemde haar blue eye.

Die lichte ogen heeft ze nog steeds, maar blauw zijn ze niet meer. Maakt niks uit, ze heeft een prachtig karakter.

Deze foto van ook een pup van Rosa kreeg ik al vrij snel na de adoptie.

Mensen waren erg blij met het hondje. 

Deze hond is ook een pup van Coco. Nu al een prachtige jonge hond met een lief karakter.

En Choco dan, die heeft het ook zo getroffen. Samen met haar vriendinnetje Dushi is ze helemaal happy. Ze spelen, spelen en spelen. Zelfs s nachts gaat het door.

Ze maakt wandelingen in de zoutpannen en geniet van elke dag.

En dat doen wij ook. Wij genieten van elke hond die opknapt en zichtbaar weer geniet van het leven.

Als een hond komt kijken ze droevig en stralen pijn uit, als de hond hier gaat kijken ze blij en kunnen de hele wereld weer aan.

Kijk eens naar onze Jack die elke dag een stukje mooier wordt.

De wondjes op zijn rug zijn bijna geheeld.

En z'n ribbetjes, die zie je niet meer.

Ook Jack kijkt nu blij en vrolijk. En door die blije koppies kunnen wij ook tegenslagen een plekje geven.

Contra

Precies een week geleden kreeg ik drie pups aangeboden in een bench.

Ik moest ze er ongeveer uitschudden om ze te kunnen bekijken, zo bang waren ze.

Om ze rustig te laten wennen zijn ze begonnen in het hondenhok en langzaam aan zijn we dat gaan uitbreiden naar de woning.

Nu een week later kunnen we stellen dat het totaal contra is van vorige week.

Wilden ze toen niet uit het hok, nu willen ze er niet in.

Elke avond krijgen ze hun eten in het hok en blijven daar dan. Wij gaan dan afsluiten. 

Terwijl we dat doen staan er drie hummels verschrikkelijk lawaai te maken.

S morgens precies zo. Zodra het licht wordt gaat de wekker. In dit geval drie wekkers.

Om dit moment uit te stellen hebben we een deken over de bench gelegd zodat het voor hun langer donker blijft. Dat werkt ook met vogels in een kooi, wie weet ook met puppy's in een bench.

Helpt hooguit een kwartier helaas. Maar ja, alles voor het goede doel. 

Vandaag hadden we vrienden uit Nederland op visite. Leuk voor de gezelligheid en ook leuk om te horen wat ze van het eiland vinden. Ze lezen mijn blog en wisten van de aanwezigheid van Jack en de puppy's. De puppy's zijn nu al zo gewend dat ze om je voeten lopen te drentelen en zonder problemen opgepakt kunnen worden.

Iedereen die komt mag of nee moet puppy's vasthouden en knuffelen. Op één of andere manier vindt eigenlijk niemand dat erg.

Om de dag gezellig af te sluiten hebben we met elkaar gebarbecued.

Youri had om het extra gezellig te maken nog een vriendje erbij uitgenodigd en zo werd het een leuk gezelschap om mee te eten.

Het vriendje bleef slapen, de visite vertrok weer naar hun appartement maar niet zonder een donatie voor de zwerfdieren gedaan te hebben. Dank je wel namens de zwerfdieren op het eiland.

De dag eindigt dan met het maken van alle maaltijden. Lunch voor de kinderen morgen op school en avondeten voor de honden.

Zeven bakken allen met zorg bereid.

Ook de kleintjes kijken mee en wachten netjes op hun eten.

 Welterusten allemaal.

Effe lekker tekeer gaan

Vanmorgen was ik druk in de weer met het schoonmaken van het hondenhok toen de honden behoorlijk te keer gingen.

Ze stonden te blaffen bij het hek van de buren. Doen ze wel vaker, dus ik besteedde er verder niet zo veel aandacht aan. 

Ze bleven maar blaffen en blaffen en toen ik nog eens keek zag ik niks. Raar, want als ze blaffen doen ze dat tegen de buurhonden. Je weet wel, zo zinloos even ieder aan een kant van het hek volledig uit je plaat gaan. En dan na vijf minuten gewoon weer verder gaan met waar je mee bezig was.

Niks dus. 

Toch maar eens gaan kijken wat er te zien en te blaffen viel.

Aha, daar blaften ze dus naar.

Er lag een kitten in de tuin bij de buren. Het zag er niet echt stralend en gezond uit.

Mijn buren hebben twee honden, maar dat ze een kat hadden was me niet bekend

Ik heb mijn buurman maar eens opgebeld, want misschien was de kitten inderdaad van hun en ontsnapt.

De buurman was net zo verbaasd als ik. Hij wist niks van een kitten. 

Onze honden vonden het echt een geweldige onderbreking van de dagelijkse sleur.

Altijd maar leguanen jagen is ook zo wat, misschien is kittens opjagen wel net zo leuk.

De kitten was inmiddels gaan verliggen, maar ook niet gek. Het kwam niet te dicht bij het hek.

Ik kon niet in de tuin van de buren komen. En daarbij, het katje lag daar prima. Zodra mijn buurman thuis kwam zou hij het mee naar binnen nemen en mocht het wat hem betreft ook blijven.

Kijk dat zijn nog eens goede berichten. Ik zag me al met een kitten zeulen. Ik geloof niet dat het goed zou gaan met die grote honden er om heen.

Het andere kleine keffertje van de achterburen kwam ook nog even roepen.

Elke dag komt hij even bij het hek z'n grote mond opzetten.

Vervolgens komen er dan vier grote honden op hem afgestormd die heel hard terug blaffen.

Ik geloof wel in de gezegde blaffende honden bijten niet. Als alle vriendelijkheden weer zijn uitgewisseld vervolgd een ieder zijn dag weer.

Maar vandaag hadden mijn vier grote vrienden geen tijd hoor. Dat kleine katje aan de andere kant was veel leuker. En dat kleine keffertje maar roepen, maar er kwam niks.

Dat blaffen naar kittens ook heel vermoeiend kan zijn zagen we aan Jack.

Hij was zo uitgeput dat de puppy's ongestoord met z'n staart mochten spelen.