Dagje Terror.

Vandaag wil ik jullie meenemen in een dag uit het leven van Terror.

De naam Terror doet vermoeden dat het een draak van een hond is, maar dat is totaal niet zo.

De naam Terror is gekomen doordat ze de eerste week die ze bij ons was regelmatig in onze armen of benen hing. Bijtend wel te verstaan.

Het was haar manier van spelen en contact maken. Ze wist niet beter. Omdat scherpe puppentandjes lelijke wonden kunnen maken waren we er natuurlijk niet blij mee. Al gauw werd ze gekscherend een terrorpup genoemd en bleef de naam Terror hangen. 

Ach, elke pup krijgt hier een naam, maar luisteren ho maar. Denk dan ook maar niet dat Terror naar Terror luistert. Al zou je Truus, worstje of druif roepen, er komt geen hond.

Inmiddels is het bijten een stuk minder. We hebben het er nog steeds niet helemaal uit net zo min als het voortdurend op springen. Het is lastig te corrigeren. Mevrouw Terror is nogal energiek. Al haar handelingen en gedragingen zijn dan ook allemaal puur enthousiasme. 

Mevrouw Terror heeft tomeloze energie. Ik heb dat vandaag geprobeerd vast te leggen. Viel nog niet mee omdat spelen natuurlijk rennend en rollend gebeurd. En als ik met een camera in de buurt loop is dat eigenlijk ook wel interssant.

De dag begon voor Terror uiteraard met spelen. Eerst met Kaya.

Als Kaya moe is gaan we door met Renzo.

Even lunchen.

Als niemand wil spelen rennen we gewoon zelf wat rondjes.

O daar is kaya weer, die heeft weer nieuwe energie.

Ik lust eigenlijk wel weer wat. Valt er nog wat te snaaien?

O chips betrapt. Snel weer van die tafel af.

Kaya moe? Renzo wil nog wel even.

Baasje heeft poffertjes gemaakt. Wat goed zeg, lust ik ook.

Betrapt! Soms rust Terror ook even uit.

En dan eindelijk aan het eind van de dag is er rust. Totdat er ergens een hond blaft, iets te snaaien valt, er een auto voorbij rijdt of toch weer gespeeld wordt. Dan moet Terror er weer bij zijn.

Dat ze er nou nooit eens moe van wordt. Ik wel.