Even pauze

Vandaag hebben we wat laatste winkels bezocht en zijn we even langs het strand gegaan.

Ik wil altijd overal het strand bekijken, dat is een soort tik van mij. Overal het zand voelen en het magische geluid van de zee horen.

Het was niet echt strandweer, dus meer dan een rondje langs de boulevard is het niet geworden.

Maar alles wordt straks ruimschoots goed gemaakt. Tijdens de cruise zal ik genoeg stranden zien.

Morgen is het dan eindelijk zo ver. We rijden van Fort Lauderdale terug naar Miami. Daar leveren we de auto in en worden vervolgens met een shuttle busje naar de aanlegsteigers van de cruiseschepen gebracht. 

Als we eenmaal aan boord zijn hebben we geen WiFi meer. Dat betekent vanaf morgenavond ook even geen blog meer. 

Op zondag 31 juli zal ik weer online komen en vertellen over de cruise.

Ik kan in ieder geval vast vertellen dat we morgenmiddag vertrekken. We zijn dan twee dagen op zee om daarna dinsdag aan te komen op St Maarten. De dag erna doen we de Amerikaanse Maagdeneilanden aan. Op donderdag bezoeken we de Britse Maagdeneilanden. Daarna weer een dag volledig op zee om zaterdag aan te komen op onze laatste bestemming, de Bahama's.

Vooral die laatste bestemming lijkt me werelds! Ben natuurlijk gek op de onderwaterwereld. Denk dat ik daar wel aan mijn trekken kom.

De kinderen verheugen zich vooral op al het entertainment op het schip. Zoals je op de foto al kunt zien is er genoeg vertier op het achterdek. 

Voor nu even een kleine pauze wat betreft het schrijven. Over 9 dagen zijn we weer online met een reisverslag en een update over de hondjes.

Voor iedereen die tussen door ook op vakantie gaat, fijne vakantie!!

Failliet

Het wordt misschien wat vervelend voor de lezers, maar deze dag stond weer in het teken van een mall bezoek.

Saai voor de lezers, maar absoluut niet voor ons. We hebben hier al heel lang naar uitgekeken.

Op Curacao zijn erg weinig winkels die kleding in onze smaak verkopen. En de winkels die wel verkopen wat wij leuk vinden zijn erg duur. 

Door de zon en het vele zweten wat je doet gaat kleding snel kapot. Het wordt vaal en dun waardoor er gaatjes in komen. Af en toe heb ik ook wel eens een incidentje met een hond waardoor iets stuk gaat. Youri is zowaar een stukje gegroeid. Hij moest op zoek naar kleding dat een maatje groter is.

Hier is genoeg keuze voor een redelijke prijs. 

Op ons lijstje stond ook een tennisracket. Die waar Youri mee gestart was is een junior racket. In overleg met de trainer was het beter als hij met een maatje groter zou gaan tennissen.

Ook die kan je beter hier kopen. We wisten nog van 2 jaar geleden waar een goede sportzaak zat.

Helaas hadden we pech. De zaak is failliet en was aan zijn laatste opruiming begonnen.

Het was net of er een bom ontploft was. Alles op de grond, lege rekken en een beetje troosteloze indruk. Tennisrackets hadden ze niet meer. Eigenlijk kon je wel stellen dat ze niks meer hadden.

Maar zoals we van Amerika gewend zijn is alles in meervoud en zo niet nóg groter te vinden.

En zo kwamen we bij een mega sportwinkel met meer dan genoeg tennisrackets.

Tijdens onze autoritjes zien we veel Amerikaanse vlaggen. De Amerikanen zijn trots op hun land en zo ook op hun vlag. 

Maar op dit moment hangt hij half stok.

Dit ter medeleven voor de agenten die afgelopen dagen om het leven zijn gebracht.

Hier is het beroep agent toch wel van een ander kaliber dan in Nederland. Met veel meer risico's.

Op dit moment zijn er in 2016 al 66 agenten om het leven gekomen tijdens hun werk. Deze week week waren het er drie. Je moet er toch niet aan denken dat je partner die agent is tijdens het werk om het leven komt.

Qua geweld en terrorisme dreigingen vind ik eigenlijk dat je er hier weinig van merkt. 

Gelukkig maar. 

Dumpplek voor mannen

Nadat we vanmorgen allemaal heerlijk uitgeslapen hebben zijn we op pad gegaan.

Eerst naar de wallmarkt om een ontbijtje te scoren.

Broodjes in overvloed. Met glazuur, zonder glazuur, met kaneel enzovoort enzovoort. Het is allemaal mierzoet en niet alleen per stuk te verkrijgen maar ook per 2,4, 6 en 12 stuks.

Dat niet iedereen tonnetje rond is, is echt een wonder. Je moet van goede huizen komen om al dat lekkers voorbij te lopen en voor een gezond meergranenbroodje te kiezen.

Omdat wij over het algemeen voor de gezonde kant gaan, mogen we ons nu tegoed doen aan de ongezonde hoek. 

Na het broodje zijn we door gereden naar de eerste Mall die we in gedachte hadden.

Wat een enorme hoeveelheid winkels! En wat een kilometers kan je dus lopen! Dat laatste is weer heel belangrijk voor de Pokemon jagers onder ons. Ja, ook bij ons zijn er gezinsleden aangestoken door het virus. Ik heb er geen verstand van, maar wordt natuurlijk wel over het één en ander op de hoogte gehouden. Zo weet ik dat je vijf kilometer moet lopen om een Pokemon ei uitgebroed te krijgen.

Gelukkig hoeven echte kippen niet zo veel te bewegen voor een ei, anders duurt het wel erg lang voordat je een doosje vol hebt. 

Maar vijf kilometer lukt wel in een mall, zeker als je een puberdochter bij je hebt.

Voor puberzonen is een mall natuurlijk minder interessant, maar daar hebben ze marketingtechnisch ook over nagedacht. Ze hebben hier dumpplekken voor mannen. Is weer eens wat anders dan een dumpplek voor honden. Vrijwel elke mall heeft wel een Apple store. Daar vindt je de mannen die door hun vrouwen zijn gedropt. Zijn ze uitgekeken bij Apple dan stuur je ze gewoon door naar Microsoft. Genoeg leuke snufjes die uitgeprobeerd kunnen worden. Wat dacht je van virtueel gamen?

Reactie van mijn puberzoon na het virtueel schieten "het is maar $800, valt wel mee toch?" 

Helaas Youri, in nog geen 800 jaar. 

Om 17.00 uur hebben we het opgegeven. Of eigenlijk gaven onze voeten het op. Helemaal klaar waren we ermee. 

Na een kleine mini vergadering in de auto met als hoofdpunt op de agenda "wat eten we vanavond" werd de weg vervolgd naar jawel alweer de wallmarkt. Dit keer om spulletjes voor een spagetti gerecht te halen. Mijn eerste keus was het niet. Ik kook namelijk het hele jaar al en had nu zo gehoopt op eens twee weken zonder pannen. Gelukkig was Erik bereid om het kookgedeelte op zich te nemen. 

Zo is het voor mij ook eens echt vakantie. 

Te veel keus

Vandaag was het dan eindelijk zo ver. De vakantie zou beginnen.

Niet voordat ik vanmorgen natuurlijk nog tig dingen gedaan heb. Ik ben zelfs naar de bank geweest om nog op de valreep een rekening te betalen. Ik ging er met het idee heen van ik zie wel hoe druk het is, is het me te gek dan komt het na de vakantie wel. Maar ik sloeg steil achterover bij binnenkomst.

Dit was me nog nooit overkomen. Er was niemand! Er waren drie balies met personeel en bij alledrie stond niemand. Ik was binnen vijf minuten weer buiten, betaald en wel. Ik weet niet wat de rede was waarom het er zo rustig was. Kwam het door de vakantie? Of doordat het een doordeweekse dag was? Of midden in de maand? Als ik het nou weet kom ik volgende maand weer rond dezelfde tijd. 

Begin van de middag was het dan echt tijd om de honden een dikke knuffel te geven. Twee weken zonder is gewoon afkicken. Daarbij is het echt twee weken even helemaal niks wat met honden te maken heeft. Geen honden verzorgen, geen afspraken dierenarts en geen geregel met afspraken bij fosters. Ik weet niet of ik mijn tijd wel door ga komen haha.

Op Hato verliep alles zeer soepel. Geen lange rijen bij de douane en de imigratie. Ook het vliegtuig kwam op tijd en vertrok op tijd. 

De vlucht naar Miami is 2,5 uur. Dat is wel wat anders dan de lange reis van Nederland naar Curacao.

Ook vlieg je veel minder hoog waardoor je kunt zien waar je overheen vliegt.

Op Miami airport moesten we een tijd wachten op onze koffers. We hadden genoeg afleiding.

Er liep een douane medewerkster met een beagle. Deze was opgeleid om levensmiddelen op te sporen. Het was een grappig enthousiast hondje wat toch twee keer iets vond bij mensen wat niet ingevoerd mocht worden. En dan als beloning een snoepje. Een kinderhand of in dit geval hondenpoot is snel gevuld. 

Nadat we de koffers hadden gingen we richting car rental. 

Ik had wel een leuke bak gezien.

Het is dat de koffers niet pasten, maar anders....

Via Miami zijn we naar Fort Lauderdale gereden. Een rit van 45 minuutjes. Hier verblijven we tot zaterdag.

Natuurlijk even de noodzakelijke boodschappen gedaan. Je hoeft je niet druk te maken of de supermarkt nog wel open is. Hier is een echte 24/7 economie. Ook de supermarkt is dag en nacht geopend. Behalve dat hij 24 uur open is kan je hier ook wel 24 uur verblijven. Wat immens groot en wat veel keuze.

Hier liepen we langs de afdeling breakfast en dan het stukje waar de bacon lag. En zo gaat het bij alle producten. Van alles is er een ruime keus. Misschien wel wat te ruim en weet je gewoon niet meer wat je kiezen moet. Nou ja bacon in ieder geval niet. We hebben het bij wat drankjes en basic producten gehouden. Nu lekker de spullen uitpakken en voeten hoog. Morgen maar eens in daglicht verkennen waar we eigenlijk terecht zijn gekomen.

Familiebezoekje

Net nog even op de valreep voor de vakantie had ik vanmorgen visite.

Een stel dat hier nu op vakantie was en ook zeer regelmatig terug gaat komen wilden graag komen kennis maken. Ze willen ons namelijk graag gaan helpen met het begeleiden van dieren en als ze weer deze kant uit komen lege benches mee brengen. Super fijn natuurlijk! Zeker als mensen al weten vaker in het jaar te zullen vliegen. Ik maak graag tijd vrij voor zulke visites. Ik snap dat mensen willen kennis maken. Ze nemen straks toch een dier van ons mee. Dan wil je wel weten of dat te vertrouwen is. 

En daarbij vertel ik natuurlijk graag over mijn passie. Het was een zeer fijn gesprek waarbij zeer helder was dat wat wij doen allemaal vooral uit liefde gebeurd. 

Een heel ander iets waar wij tijdens zo'n gesprek van genieten is dat wij zien dat floppy haar aandacht komt halen bij voor haar wildvreemden. Zo knap! Een paar maanden geleden sprong ze nog van angst hier over de schutting en nu komt ze zelf haar knuffels halen, zelfs bij visite. Dat zijn voor mij echt de mooiste momenten. Als ik zie hoe een hond helemaal uit haar schulp komt en zelf initiatief neemt, geeft mij heel veel voldoening. Een tijd geleden maakte ik mij nog zorgen of ze wel plaatsbaar was.

Maar ik zie haar nu zo veel grote stappen voor uit maken dat ik haar toekomst wel positief zie.

Na de vakantie ga ik maar weer eens een oproep plaatsen.

Voor vanmiddag stond een totaal andere visite gepland. Een familie bezoek zelfs. Het was er niet één waar heel halsreikend naar werd uitgekeken. We hadden onze half jaarlijkse controle bij de tandarts.

Ach ja, moet ook gebeuren. Hier is een controle standaard inclusief gebitsreiniging. En mocht je dan wat hebben dan wordt er een vervolgafspraak gemaakt. 

Iedereen vertrok weer blij van de stoel. Niemand had een gaatje. We hebben allemaal weer een gepolijst gebitje. Als we nu de mensen op de kade uitzwaaien als de cruise vertrekt weerkaatst het zonlicht op onze tanden.

Voorbereidingen

Nog twee dagen voordat we op reis gaan. We hebben er enorm veel zin in.

Langzaam begint dan ook het proces van voorbereiden. Koffers uit de opslag pakken, laatste was draaien van kleding die mee moet en uitdraaien maken van alle reserveringen.

Dat is dan het deel 'mee'.

We hebben natuurlijk ook alle voorbereidingen voor het deel 'thuis'.

Er moet genoeg voer zijn voor alle honden voor de gehele periode dat we gaan. Alles qua medicatie moet duidelijk zijn en ook wat te doen als er iets met de dieren is.

Floppy onze uitbreekster komen we soms ineens op straat tegen. Ze heeft dan even behoefte aan een rondje door de buurt en weet over het hek weg te komen. Ze heeft inmiddels ook een pad om terug te komen. Ik heb nog niet gezien hoe ze het doet, maar ik heb al wel meegemaakt dat ik haar weg zag gaan en een kwartier later weer in de tuin zag. 

Elke fosterhond heeft hier thuis een halsband om, maar die is niet beschreven. Geen naam en geen telefoonnummer. Mijn eigen honden hebben een tag aan hun halsband. Floppy is een uitzondering. 

Zij heeft wel alles op haar halsband staan. Mocht ze toch kwijtraken, dan kan ik gebeld worden. Nu maar hopen dat ze niet precies in mijn vakantie de weg kwijt raakt, ik was in ieder geval niet van plan ervoor terug te komen.

Als je iets nodig hebt in de vakantie en daarvoor alle kasten in moet duiken kan je nog wel eens wat leuks tegen komen. In mijn geval kwam ik een sticker tegen. Niet zo maar een sticker, maar één die al een tijdje zoek was.

Nu hij weer gevonden was heb ik hem meteen op de achterruit geplakt.

Een slogan die voor mij niet meer dan logisch is, maar dat geldt niet voor iedereen.

Net toen ik oma naar haar resort bracht zag ik weer een dode hond liggen. Het went nooit al dat leed op straat en het nare beeld van doodgereden beesten.

Als ik in een ander land ben merk ik dat ik erg gefocust ben op de zijkanten van de weg. Het is een soort tweede natuur geworden om zwerfhonden te spotten. Ik kan me er gelukkig wel redelijk van afzijdig houden. Ik wil in het buitenland nog wel eens een hond voeren, maar meer niet.

Als ik meer zou doen word ik aan mijn haren meegesleurd door man en kinderen ben ik bang.

Dat ik me hier zo inzet tot daar aan toe, maar vakantie moet vakantie zijn vinden ze.

Tja, daar heb ik me dan maar in te schikken.

Dood dier

Nadat het gisteravond is begonnen met regenen is het eigenlijk tot vanochtend wisselvallig geweest.

Om 8.00 uur vanmorgen hadden we een laatste stortbui. Heerlijk! Na de regen hoor je de vogeltjes fluiten, ruik je de natuur en zie je langzaam je woonkamer een mudrun lokatie worden. 

Er bleven maar donkere wolken overdrijven, dus was schoonmaken zinloos. Zolang ik niet zeker wist of het droog zou blijven ga ik geen energie steken in zuigen en dweilen.

Dan maar eerst een paar boodschappen.

Daar kwam ik een bekende tegen die ook fostert en haar honden regelmatig verwend met iets 'lekkers'.

Wat lag er bij haar in de kar? Mergpijpen, kippenpootjes en als ze er waren kippennekken. O ja, en ook wel wat zaken die niet voor de honden zijn hoor.

Die kippenpoten zijn echt de pootjes, met de nageltjes er nog aan. Schijnen honden heel lekker te vinden.

Die mergpijpen vond ik nog wel een goed idee. Als ik nou ga zuigen en dweilen geef ik ze zo'n bot. Blijven ze tenminste buiten en kan ik mijn ding doen.

Eerst moest het even ontdooien.

Ver weg achter op het aanrecht natuurlijk, want hun neus had ze allang verteld dat er wat lag.

Dat het een groot succes was behoeft geen uitleg.

Maar stinken! Ieuw! Het is dat ze er echt heel blij mee zijn. Terwijl ik dit stukje schrijf liggen ze nog te knagen op die dingen. En zit ik dus ook nog steeds in die weeïge lucht van dood dier.

Nou ja, alles voor de hondjes hier, dus dan maar met een knijper op mijn neus. Één voordeel heeft het wel. Deze lucht maakt dat ik zelf geen behoefte heb aan wat voor snack dan ook. Het ideale dieet. 

Volgende keer toch maar eens die kippenpootjes proberen. Die zijn vast sneller op en hoeven wij minder mee te genieten.

Examenfeest

Langzaam aan komt er bij Maud echt het besef dat ze geslaagd is en dus klaar is.

We kijken terug op een bijzondere dag. Natuurlijk de stress en spanning op Bonaire.

En later op Hato airport de ontlading toen de hele groep door familie en vrienden werd onthaalt.

Zo prachtig om te zien hoe iedereen joelend en juichend ontvangen werd. Er waren ballonnen, spandoeken, champagne en heel veel mensen. Ik vond het oprecht bijzonder om hierbij aanwezig te mogen zijn.

Vanmorgen heeft iedereen heerlijk uitgeslapen. Zelfs de honden hebben zich goed stil gehouden.

Die kunnen nog wel eens bepalend zijn wanneer zij vinden dat wij in beweging moeten komen, maar vanmorgen beseften ze dat we de rust nodig hadden. Geen gekrab aan deuren of onnodig geblaf, heel fijn.

Eind van de dag had Maud een afspraak bij de kapper. Niet alleen om te knippen, maar ook om er iets bijzonders mee te doen. Ze wilde het heel graag opgestoken hebben. Met een bijzondere rede natuurlijk, we hadden het examen feest van school. 

De kapster had genoeg goede ideeën en na een paar foto's gezien te hebben wist Maud wat het worden moest. Het werd niet helemaal een opgestoken coupe, maar een combinatie met vlechten en krullen.

De bedoeling was dat het langzaam nog wat zou uitzakken waardoor het nog mooier zou staan. 

Ik knik dan alleen maar ja. Wat moet ik anders? Ik heb er geen verstand van en vind dit ook al prima. 

Als ik dit had moeten produceren had ik er denk ik drie knopen in gelegd en flink met de haarlak in de weer gegaan. Dat is vast de rede dat Maud mij hier niet voor vraagt.

Maud was in ieder geval super blij met het kapsel en heeft er vanavond meerdere complimenten over mogen ontvangen.

Het examenfeest bestond onder andere uit een praatje voor iedereen persoonlijk. Erg leuk natuurlijk om te horen wat leraren van je vinden.

Toen iedereen geweest was en er net een borrel geschonken werd begon het te regenen.

Ik heb nog niet eerder meegemaakt dat het bij een schoolevenement regent.

Alles wordt eigenlijk buiten gedaan. Kerstdiner, musicals, talentenshow en zo ook de diploma uitreiking.

Deze werd nu tijdelijk voortgezet onder een afdakje.

En daarna in een lokaal.

Terwijl wij nog wat afscheid namen van leerkrachten die vertrekken regende het nog steeds.

We hadden voor vertrek alle honden buiten gelaten. Die lagen nu waarschijnlijk met z'n allen op de bank die onder het afdak staat. 

Of het nou hard of zacht regent, de tuin is al snel een modderpoel. En natuurlijk blijven de honden echt niet liggen als je thuis komt. Wat te doen als je een witte broek aan hebt? Die trekken we dan maar uit in de auto. Ik kan wel vinden dat ze niet tegen me op mogen springen, maar zeker die kleintjes doen het toch. En dan juist altijd als het echt niet mag. Ik ben dus maar zonder broek van de auto naar huis gelopen. Nu is mijn broek tenminste nog wit. 

Het is de hele avond blijven regenen. Omdat ik zelf ook niet graag in de regen buiten eet doe ik dat mijn hondjes ook niet aan. 

Vandaag dus diner binnen. Ze vonden het niet eens raar. Ze aten allemaal hun bak leeg alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Wel fijn dat ze zo flexibel zijn.

Geslaagd

Vandaag was het dan eindelijk zo ver. Iedereen die mij op Facebook volgt heeft het al gelezen, 

Maud heeft haar HAVO diploma in the pocket!

Vanmorgen vroeg om 8.00 uur stond ik op het vliegveld. Samen met de moeder van Davy had ik een vliegticktet richting Bonaire geboekt.

Ondanks dat mijn gevoel wel wist dat het goed zo komen, wilden we er toch zijn om de tranen van vreugde op te vangen of indien nodig de tranen van verdriet.

We hadden voor een vroege ticket gekozen zodat we ook nog wat aan de dag op Bonaire hadden.

We hadden via school vernomen dat de uitslag er zo rond 15.30 uur zou zijn. Alle tijd dus voor een rondrit Bonaire en ergens een hapje eten.

Maar zoals wij in gedachte hadden bleek het niet te gaan.

De examencommissie had bedacht dat ze toch de uitslag op een andere manier wilde brengen.

Voorgaande jaren was het zo dat iedereen op elkaar moest wachten totdat echt alle leerlingen met hun mondeling klaar waren.

Daarna werden per school de kinderen geroepen. Suriname en Aruba zijn ook aanwezig en omdat dit kleinere scholen zijn gaan die eerst.

Als dan Curacao aan de beurt was werd de groep verdeeld in de geslaagden, zakkers en her examen kandidaten. Iedere groep hoorden met elkaar de uitslag.

Omdat deze manier van vertellen lang duurde en dat deze spanning niet voor iedereen goed te handelen is werd besloten de boel om te gooien.

Telkens als er een groepje kinderen klaar was werden daar de cijfers van naar de examencommissie gebracht en werden ze even later geroepen.

Zo kwam het dus dat wij al om 12.30 bij de school waren, omdat we wisten dat Maud en Davy op dat moment hun laatste mondeling hadden.

En dan begint het wachten. Er waren al meerdere kinderen klaar, dus duurde het nog even voordat Maud en Davy aan de beurt waren. Ze werden niet samen geroepen en later bleek ook wel waarom.

Davy heeft het helaas niet gehaald. Hij krijgt gelukkig wel de mogelijkheid tot een herkansing. De strijd is voor hem nog niet gestreden. Het herexamen is eind augustus. Gelukkig was de moeder van Davy aanwezig om hem op te vangen. 

Op het schoolplein was de spanning te snijden. De kinderen waarvan er geen ouders aanwezig waren werden opgevangen door de leerkrachten en andere kinderen. Doordat de groep zo nauw met elkaar optrekt is er voldoende ruimte voor verdriet.

En dan eindelijk was Maud aan de beurt. Ik mocht mee naar het lokaal waar de uitslag werd gegeven.

Supertrots konden we het lokaal weer verlaten. Maud was met een prima cijferlijst geslaagd!

Gelukkig waren er steeds meer roze mappen zichtbaar. En dan eindelijk om 15.30 was voor iedereen de uitslag bekend.

Karel rechts op de foto heeft ook zijn diploma binnen. Daar werd nog even een officiele stempel op gezet. 

Eindelijk kon het schoolgebouw achter ons worden gelaten en zijn we nog meegereden naar het landhuis. Daar werden alle kinderen warm onthaalt met champagne.

De last is nu bij iedereen van zijn schouders. Of je nou gezakt bent of geslaagd, je weet nu eindelijk waar je aan toe bent. Het heeft heel lang geduurd. Het eerste examen was al op 10 mei en pas vandaag weet je hoe je het toen gedaan hebt. 

Ik heb tranen van vreugde en tranen van verdriet gezien. Ik heb een opgelaten groep jongeren in stilte zien vallen toen er twee met slecht nieuws naar buiten kwamen. Ik heb mogen meemaken hoe men elkaar opvangt en steunt. Ik ben trots op deze jonge mensen die dit met elkaar gedaan hebben.

Helaas niet voor iedereen met een positief resultaat, maar ook deze ervaring maakt je een sterker mens. Het leven is met vallen en opstaan. Voor Maud wacht de volgende stap. Maar eerst nu eindelijk die welverdiende vakantie. 

Experiment

Het lijkt stil rondom de hondjes, maar dat is het natuurlijk niet.

Ik zie genoeg ellende en hulpvragen voorbij komen, maar kan nu even niets betekenen.

Wat ik nu heb zitten is genoeg. Het is stabiel en goed met elkaar. Het speelt, rent en geniet. Doet niet lelijk naar elkaar met het eten en kent zijn plek in de roedel. Allemaal heel belangrijk om met een gerust hart straks alles achter te laten. Ik moet het voor oma natuurlijk wel leuk houden. 

Oma geniet met volle teugen van de viervoeters. Tico en Luna weten exact wie ze is en zijn elke keer weer zo blij als ze er is. Prachtig om die herkenning te zien. Renzo is eigenlijk de enige die nog wat moeite met oma heeft. De rede is eigenlijk best aandoenlijk. Hij beschermt mij. Als oma bij mij in de buurt rondloopt komt Renzo in beweging. Dat is natuurlijk best schrikken als hij dan gaat grommen en zijn lip optrekt. Vandaag maar eens getest wat hij doet als ik niet thuis ben. 

Youri had vanmorgen een afspraak bij de kapper. Daarna hebben we een broodje gegeten bij plein Cafe Wilhelmina. Dit restaurant valt toch wel onder de noemer "bekende eetgelegenheid".  

Ze zijn heel bekend door de lokatie en de prijs-kwaliteit verhouding. En de bekendheid zit hem in de naam.

De kaart is helemaal oranje gericht. De namen van de menu's hebben de namen van het koninklijk huis. Zo bestel je een Maxima, Beatrix of Amalia. 

En wanneer je er ook komt, of eigenlijk wanneer ik er kom is het altijd gezellig druk. 

Ondertussen een belletje naar oma gepleegd. Ze nam op dus ze leefde nog steeds. Voor Renzo valt er niets te beschermen als ik er niet ben en ligt hij dus heerlijk rustig in huis. 

Mooi, dat was wat ik wilde horen. 

Na het broodje zijn we weer naar huis gegaan en later op de dag naar de bioscoop. Youri heeft op deze manier geen moeite met deelname aan experimenten. Als ik had gezegd dat ik 2 uur boodschappen ging doen was hij vast niet meegegaan. Maar ik wilde opnieuw even dat er niemand van ons thuis was waar Renzo zich op kon richten.

Wat vervelend dat we nu naar de film Secret of pets live moesten. 

Ook ditmaal geen enkel probleem met Renzo. Hij laat dus alleen maar zijn waakse en beschermende gedrag zien als ik er bij ben. Dat is wel fijn om te weten. Ik kan oma met een gerust hart achterlaten bij Renzo en heb op deze manier mooi een moeder-zoon dagje gehad. 

Nattigheid

Vanmorgen ben ik naar het dierenasiel geweest.

Niet om een dier weg te brengen of op te halen, maar om mee te gaan als adviseur voor een gezin dat nog steeds zoekende is naar een geschikt hondje. Geschikte hondjes genoeg, maar eigenlijk is het beter voor ze om nog even te wachten met het nemen van een nieuw gezinslid.

Ze verblijven nog steeds in hun tijdelijke huis. Straks verhuizen ze naar hun permanente woning en hebben ze het druk met uitpakken van de spulletjes. Als dat achter de rug is heb je echt tijd voor een pup. Gelukkig begrepen ze dat zelf ook en kijken we over een tijdje nog eens.

Heel stiekem snap ik ze wel hoor. Zo'n pup is ook schattig en de kinderen hebben nu vrij.

Wij konden ook niet wachten met het ophalen van Tico uit het asiel toen we eenmaal bedacht hadden dat er een hondje bij kwam. Maar toen hadden we storm natuurlijk ook al. We waren niet onervaren met honden. We hebben vanmiddag nog eens de foto's van kleine Tico bekeken. Wat een schatje was het toen. En nu nog hoor. 

Na het bezoek ben ik richting de supermarkt gegaan. Onderweg begon het te spatten. Niet veel later stortte het. Heerlijk!! Ik moest bij de winkel zelfs even in de auto blijven zitten om niet zeiknat te worden.

Heerlijk bij zo'n bui is dat dan ook meteen de temperatuur een paar graden zakt.

Als je dan later Facebook leest staat het helemaal vol met foto's en berichtjes over de regen.

Wat er in Nederland te veel valt is hier veel te weinig. Het zo droog en door dat ook de regenbui van vandaag geen verandering zal brengen in het groen. De bomen en struiken hebben echt meer nodig om weer tot bloei te komen. De voorspellingen die nu gedaan worden vertellen ons dat we een heel nat regenseizoen gaan krijgen met fikse tropische buien. Voordat het zo ver is duurt het nog het wel even. Het regenseizoen start pas oktober/november.

Vanmiddag ben ik naar de dierenarts gereden om extra medicatie voor Renzo op te halen. Naar aanleiding van de foto hebben we besloten om hetgeen wat in zijn neus zit eerst aan te vallen met een fikse dosis ontstekingsremmers en antibiotica. Mocht dit op niks uitdraaien kunnen we plan b bedenken.

Oma is meegegaan om eens kennis te maken met de dierenarts en om de praktijk te bewonderen. 

Bij aankomst was Pieter net van plan weg te gaan. Hij ging naar een adres waar twee zieke Mechelse herders waren. Ernstig vermagerd en onder de karpatten. Pieter vroeg mij achter hem aan te rijden en mee te gaan naar het adres om de situatie daar te bekijken. 

Zo gezegd, zo gedaan. Oma maakt ook nog eens wat mee op deze manier.

Pieter had blikvoer meegenomen. Volgens familie die de honden vonden aten ze niks meer. Gelukkig was blikvoer lekker genoeg en betekende dit dat er behandeling op lokatie mogelijk was. 

Dit was weer een typisch voorbeeld van onwetendheid. De eigenaar van deze honden was de moeder van het gezin. De zoon komt bij zijn moeder op bezoek en ziet de staat van de honden.

Gelukkig begrijpt hij dat er iets moet gebeuren en belt hij de de dierenarts. 

Ze hadden geen idee dat karpatten zo veel leed kunnen aanrichten. Als ze twee weken later hadden gebeld waren de honden niet meer te redden geweest. Ook deze vrouw had spray gekocht om de karpatten in de tuin aan te pakken. Helaas werkt dat niet. Zeker als het er inmiddels al zo veel zijn en ook de honden helemaal onder zitten. Ze hebben nu de beroemde nexgaerd gehad en zitten aan de antibiotica. Ze gaan het wel redden, er was gelukkig op tijd actie ondernomen. Ik weet nu waar het is en zal samen met de dierenarts een oogje in het zeil houden.

Helaas zitten er in zoveel tuinen honden die karpattenziekte hebben en waarvan de eigenaar geen weet heeft van wat dat aan kan richten. Educatie over steriliseren is belangrijk, maar ik zie toch ook veel leed door onwetendheid over karpatten. Als mensen dan maar op de bonnefooi wat gaan proberen is het leed ook niet te overzien. Er is op dit gebied nog een hoop aan de mensen uit te leggen. Deze mensen hebben we in ieder geval geprezen dat ze gebeld hebben. Niet iedereen heeft slechte bedoelingen, zo zie je maar weer.

Meneer de zwerver

Wat ik eigenlijk helemaal nog niet had verteld maar toch het schrijven wel waard is, was wat ons vorige week overkwam.

Afgelopen donderdag gingen wij met onze visite uit eten en had ik de auto midden in het centrum vlak bij de pontjesbrug geparkeerd.

Na een gezellige avond liepen wij terug naar de auto en zag ik daar een grote natte plek rondom mijn auto. Terwijl we dichterbij kwamen vroegen we ons al af of dit nou van mijn auto kwam of van die ernaast. 

Maar daar kregen we al snel antwoord op. Toen we nog dichterbij kwamen zagen we meneer de zwerver die met een emmertje water en een spons bij mijn auto stond.

Hij vertelde mij dat mijn auto heel vies was en dat hij hem voor mij gewassen had. 

Mmm, dat hele vieze viel wel mee. Ik had hem vorige week nog door de wasstraat gehaald. Voor mijn doen was hij nu helemaal niet vies. Maar ga ik die discussie aan? Wat ga ik überhaupt doen?

Ik wil graag naar huis. Met mijn auto zonder krassen of gedoe. Was hij er schoner op geworden? Nee niet echt. Ga ik hem wat geven? En zo ja hoeveel? En zou hij daarmee akkoord gaan?

Ik had vijf gulden in mijn portomonnee. Gelukkig was hij daar blij mee en ging hij aan de kant. Pfff daar was ik best blij mee. Zo geen zin in een hele discussie met meneer de zwerver.

Vanaf de achterbank hoorde ik toen wel wat commentaar. Zij konden het beter en mooier en zouden dat ook wel voor geld willen doen. 

Zo gezegd zo gedaan. Vandaag werd opnieuw de auto gewassen. Nu niet door een zwerver, maar door Youri die hier wel een mooie manier van geld verdienen in zag. Met wat pottenkijkers op de achtergrond heeft Youri afgemaakt waar meneer de zwerver aan begonnen was.

Oma is ondertussen ook weer gearriveerd. Ze was helemaal blij om hier naar toe te kunnen.

Hier schijnt tenminste echt de zon en ook nog langer dan maar één of twee dagen.

Oma had wat meegenomen voor de hondjes. Dat hadden ze natuurlijk heus wel in de gaten.

Bij het openmaken van de verpakking had ik wat hulp. 

De meegenomen traktatie is goedgekeurd. Zo heeft oma meteen alle honden omgekocht. 

Dagje Terror.

Vandaag wil ik jullie meenemen in een dag uit het leven van Terror.

De naam Terror doet vermoeden dat het een draak van een hond is, maar dat is totaal niet zo.

De naam Terror is gekomen doordat ze de eerste week die ze bij ons was regelmatig in onze armen of benen hing. Bijtend wel te verstaan.

Het was haar manier van spelen en contact maken. Ze wist niet beter. Omdat scherpe puppentandjes lelijke wonden kunnen maken waren we er natuurlijk niet blij mee. Al gauw werd ze gekscherend een terrorpup genoemd en bleef de naam Terror hangen. 

Ach, elke pup krijgt hier een naam, maar luisteren ho maar. Denk dan ook maar niet dat Terror naar Terror luistert. Al zou je Truus, worstje of druif roepen, er komt geen hond.

Inmiddels is het bijten een stuk minder. We hebben het er nog steeds niet helemaal uit net zo min als het voortdurend op springen. Het is lastig te corrigeren. Mevrouw Terror is nogal energiek. Al haar handelingen en gedragingen zijn dan ook allemaal puur enthousiasme. 

Mevrouw Terror heeft tomeloze energie. Ik heb dat vandaag geprobeerd vast te leggen. Viel nog niet mee omdat spelen natuurlijk rennend en rollend gebeurd. En als ik met een camera in de buurt loop is dat eigenlijk ook wel interssant.

De dag begon voor Terror uiteraard met spelen. Eerst met Kaya.

Als Kaya moe is gaan we door met Renzo.

Even lunchen.

Als niemand wil spelen rennen we gewoon zelf wat rondjes.

O daar is kaya weer, die heeft weer nieuwe energie.

Ik lust eigenlijk wel weer wat. Valt er nog wat te snaaien?

O chips betrapt. Snel weer van die tafel af.

Kaya moe? Renzo wil nog wel even.

Baasje heeft poffertjes gemaakt. Wat goed zeg, lust ik ook.

Betrapt! Soms rust Terror ook even uit.

En dan eindelijk aan het eind van de dag is er rust. Totdat er ergens een hond blaft, iets te snaaien valt, er een auto voorbij rijdt of toch weer gespeeld wordt. Dan moet Terror er weer bij zijn.

Dat ze er nou nooit eens moe van wordt. Ik wel.

Afleidingsmanoeuvre

Op dit moment is het weer laat. En dat terwijl we morgenochtend al op pad gaan voordat de kippen van stok zijn.

Ik denk dat ik morgen maar eens meedoe met de lokale flow en siësta ga houden. 

Vrees dat ik het anders niet volhou tot de avond.

Maud haar koffer is gepakt. Nette kleren voor het mondeling, en casual voor de momenten in het landhuis. En verder alle boeken. Het mondeling examen doen ze voor alle vakken, ook voor een vak als wiskunde. Wij hebben er geen beeld bij, maar je moet gaan vertellen naar aanleiding van een casus hoe je tot een antwoord komt. De spanning begint nu wel te stijgen, maar het eind is in zicht.

De honden waren onrustig vandaag. Vooral luna was echt bijzonder vervelend. Zij zag iets wat wij niet zagen, maar ze heeft echt verschrikkelijk staan blaffen tegen het hek.

We hebben nog aan de andere kant van het hek gekeken, maar er was gewoon niks.

En maar blaffen en blaffen. We hebben op het punt gestaan om haar in de slaapkamer op te sluiten.

Dat is iets wat ik echt nooit doe, dat zegt dus wel iets over hoe vervelend het was.

Maar in plaats van eenzame opsluiting heb ik gekozen voor afleiding. En dan niet alleen voor Luna natuurlijk. De rest geniet er ook van mee. Mijn afleidingsmanoeuvre is goed gekeurd.

Van de week vertelde ik over de kinderen die regelmatig afscheid nemen van klasgenootjes die terug naar Nederland gaan. Maar niet alleen zij nemen afscheid, ook wij.

Vandaag hebben we afscheid genomen van onze oude buren van blue bay. De dochter van dit stel was het surfmaatje van Maud en tevens een vriendin van Youri. 

Vandaag de laatste keer samen borrelen. Deze avond kreeg een extra dimensie. We hebben als afscheid de huisraad verbrand. Ze hadden veel meubels die ze zelf van pallets gemaakt hadden.

Die gingen niet mee in de container en waren ook niet meer nodig. Dan maar de fik erin.

Best gezellig zo'n vuurtje.

En nog leuker is het als er marshmallows in huis blijken te zijn. De begeleidende liederen op gitaar hebben we achterwegen gelaten. Dat konden we de buren echt niet aandoen.

De vliegsoap

Aankomende zondag vertrekt Maud weer naar Bonaire. Nu echt voor de laatste keer.

We hadden afgelopen week het vliegschema binnen gekregen. Dat was even slikken. Maud zou 7.00 uur vertrekken wat betekent dat je om 5.00 's nachts op het vliegveld moet staan.

Ik zelf vind dat eerlijk gezegd een belachelijke tijd. Die kinderen moeten de dag erna examen doen en komen al met een slaapachterstand aan. Omdat er ook een groep kinderen om 13.00 vertrok heb ik nog gepoogd het om te zetten. Woensdag kregen we bericht dat dit gelukt was. Blijheid alom hier.

Gisteravond kreeg we opnieuw een vliegschema omdat Insel Air wat wijzigingen had aangebracht. 

In dit schema stond Maud weer om 7.00 uur. We snapten er niks meer van. Vandaag maar naar het insel air kantoor gegaan. 

Daar werd het nog mooier. Maud stond ingedeeld voor de vlucht van 7.00 uur én die van 13.00 uur. Nou cancel die van 7.00 uur dan maar. Nee, dat konden ze niet. Dat moest degene doen die het geboekt had. Wij school gebeld. Die wisten van niks en hadden alleen maar 7.00 uur op de lijst staan. Maar ondertussen had ik toch echt een officieel e ticket in handen met daarop de tijd van 13.00 en alle gegevens van Maud. School ging het uitzoeken. Twee uur later werden we gebeld dat het toch echt alleen de lijst van 7.00 uur was waar ze op stond. Het lijkt wel een soap. Wie moet ik geloven en wie kan ik vertrouwen? Heeft insel air het niet goed gezien en staat ze niet twee keer op de lijst? Of staat ze er wel twee keer en heeft school vervolgens niet de vlucht van 7.00 uur gecanceld maar die van 13.00 uur. Wie zal het zeggen? 

Ik kan het risico niet nemen om te gokken op de 13.00 uur vlucht en dan vervolgens geen vlucht te hebben. Dat betekent dus in de nacht van zaterdag naar zondag om 04.30 opstaan. Ik word echt gek als dan blijkt dat ze er niet had hoeven staan. Ik ben 's morgens al niet op mijn best. Kan best wel eens zijn dat de dag erna een moord op Hato in de krant vermeld staat. "Hysterische moeder wurgt insel air medewerker!" 

De vliegsoap van onze vrienden heeft zich gelukkig op de terugweg niet voortgezet. De heenreis was natuurlijk met wat hindernissen geweest. Vandaag ging het inchecken allemaal prima.

De vakantie is ze bijzonder goed bevallen en ook het weerzien was erg leuk.

Maar ja, daar was die beruchte roltrap weer. De uithuil en uitzwaai roltrap.

Tot de volgende keer maar weer.

Vanmiddag ben ik nog even met Maud naar het asiel geweest. Ik heb een zoekopdracht. Er is een gezin dat een hondje zoekt wat bij hun situatie past. Ik heb niet hetgeen wat ze zoeken. Dan kijk ik graag mee naar welk hondje bij andere fosters dan wel geschikt zouden kunnen zijn.

En is dat niet bij een foster, misschien dan wel in het asiel.

Je zou toch spontaan alles inpakken en meenemen.