Ja twee, Jack natuurlijk, maar Bella net zo.
Wat een schat van een hond is dat. Vanaf het moment dat ik haar in m'n auto meenam vanaf de shut heeft ze gekwispeld en was ze blij.
Als je haar riep trok ze haar lip omhoog. Niet om te grommen of haar tanden te laten, maar om naar je te lachen. In de bijna drie weken dat ze hier heeft gelogeerd heeft ze al een bijzonder plekje in mijn hart gekregen. Net als alle fosterhonden hoor. Alleen heb je soms met de één iets meer dan met de ander.
Vanmiddag hebben we eerst weer een ritje Hato gedaan. Niet om iemand uit te zwaaien, maar om iemand op te halen.
Dit keer oma die vijf weken lang de Nederlandse rompslomp achter zich laat en hier komt genieten.
Oma vond het erg leuk om Jack nog even te mogen ontmoeten.
Ik heb natuurlijk zo veel over hem geschreven, dan wil je ook wel eens zien over wie het nou gaat.
Na de kennismaking en een koud drankje gingen we naar de supermarkt.
De honden hebben ook nog even hun bestelling doorgegeven.
En na het avondeten was het dan zo ver. Het nieuwe baasje van Bella en Jack stond te popelen om ze mee te mogen nemen.
Van uitstel komt afstel, dus niet te lang getreuzeld. Vijftien minuten na zijn binnenkomst ging hij met twee honden de deur uit.
Iedereen heeft ze nog even geknuffeld en gedag gezegd. Tot op dat moment ging het allemaal nog wel.
Daarna in de auto.
Dat wegrijden is altijd een rotmoment. Dat heb ik wel met meer honden gehad.
Maar Jack draaide zich om en keek door de achteruit ons na. O nee, niet leuk!
Die laatste blik blijft nu hangen. Baas wat doe je, waarom ga je niet mee? Waar ga ik heen?
Het komt allemaal goed Jack.
Je krijgt een hele lieve baas en mag daar samen wonen met je vriendinnetje.
Helaas voor jou geen eeuwig plekje in ons gezin, maar voor altijd in mijn hart.
Het ga jullie goed Bella en Jack.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten