In de tuin aan de overkant waren pups en degene die daar woonde wilde ze niet.
Dat was het verhaal zoals wij het binnen kregen. Uiteindelijk liep het heel anders.
De moederhond was er namelijk ook bij en hoorde bij het huis ernaast.
Net zoals de pups natuurlijk. Alleen mamahond wilde daar niet wonen. Daar kreeg ze te weinig eten en geen liefde. Ze had haar pups dus naar de buurvrouw van 90! gebracht.
De pups waren pas twee dagen oud. We konden niet anders dan behoudens de pups ook de moederhond meenemen.
Omdat het ons daar een beetje overviel en we de situatie anders ingeschat hadden, hebben we er niet aan gedacht om de eigenaresse een afstandsverklaring te laten tekenen.
Omdat de hond nog steeds haar eigendom is konden we er niet omheen om haar te vragen of ze de hond terug wilde.
Groot was onze verbazing toen ze positief antwoordde. Dat hadden we niet gedacht. Ze keek naar geen enkele hond van haar om. Ze liepen allemaal op straat en werden gevoerd door de buurvrouw.
Geen idee waarom ze deze hond dan toch perse terug wilden.
Eigenlijk zagen we dat niet zitten. Daarbij hebben we een hoop kosten gemaakt om haar te laten enten en steriliceren en ook haar pups te enten en te ontwormen. Ook heeft het hele gezin 2,5 maand op kosten van de stichting gegeten. En dan nu zo terug? Nee, dat konden we niet over ons hart verkrijgen.
We hadden een verklaring opgesteld waarin we verlangden dat ze goed voor de hond zou zorgen, voldoende eten en drinken zou geven en haar niet aan de ketting zou leggen.
Het was wat moeizaam om met haar tot een afspraak te komen. De tuinman heeft een paar keer geprobeerd een afspraak te regelen, maar vaak nam ze niet eens de moeite om uit haar huis te komen.
Voor vandaag was het dan wel gelukt. Na 16.00 zou ze thuis zijn om de verklaring te tekenen en de hond in ontvangst te nemen.
Het is echt een verschrikkelijk gevoel om de hond dan bij de foster op te halen wetende dat ze het daar zo goed had en nu weer op straat zal gaan leven. Het voelt zo niet goed en is zo tegen je gevoelens om honden te helpen in.
Eenmaal daar aangekomen was mevrouw niet thuis. We hebben een tijd gewacht en ondertussen de hond uit de auto gehaald. We waren erg benieuwd wat ze zou doen. Ze kroop onder de auto.
Dat was voor ons het teken dat ze hier niet wilde zijn. Na een half uur kwam haar zus thuis die niet eens van de situatie wist. Ze belde de eignaresse die er nog steeds niet was. Die zei dat we de hond wel konden achterlaten. Maar dat was niet de afspraak. De afspraak was dat ze na 16.00 thuis was, zou tekenen en de hond in ontvangst zou nemen.
We hebben besloten de hond weer mee terug te nemen. Het is nu aan haar. Wij hebben meerdere pogingen gedaan om tot een afspraak te komen. Nu staan we er met hond is ze er niet.
Wat ons betreft is het klaar.
Annabel gaat alsnog een mooie toekomst tegemoet, maar dan niet bij haar oude eigenaar. Gelukkig maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten