Blunder

Erik had gisteren besloten dat hij heel graag wat van de activiteiten van de vulkaan wilde zien.

Hiervoor moest een aardige wandeling gemaakt worden. Vanwege de warmte zou Erik vroeg op pad gaan. Een wekker zetten was voor hem niet nodig, hij is toch altijd vroeg wakker.

Ik zette wel mijn wekker voor de zekerheid. Ik zou met de kinderen namelijk hier blijven en met ze ontbijten. Dit kon tot 9.00 uur dus heb ik de wekker om 8.00 uur gezet.

Vanmorgen dus 8.00 uur ging de wekker. Enigszins verbaasd zie ik Erik nog naast mij liggen.

Mmm, hij zou toch al vertrokken zijn? Heeft hij toch langer geslapen dan verwacht.

Ik keek naar buiten en zag de paarden nog in de wei lopen. Toen dacht ik nog, goh er zijn er zeker een hoop vandaag niet nodig. Die mogen lekker in de wei achterblijven. 

Ons laatste verwondermoment was nog dat we tegen elkaar zeiden dat het zo heerlijk was dat er geen schreeuwende kinderen voorbij zijn gekomen waardoor je dan eerder wakker was dan je wilde.

De kinderen hadden we ook nog niet gezien. We gingen maar eens even kijken hoe ver ze daar waren.

Erik klopte op hun deur, niks. Nog maar eens kloppen. Maud doet open. Erik zegt, komen jullie zo, we gaan ontbijten. Zegt ze, maar het is pas 6.10!!

Neeeeeeee! Dat meen je toch niet! Ja wel, het bleek te kloppen. Ik had mijn telefoon gebruikt als wekker en die hier nog niet eerder in handen gehad. Ik heb niet meer gedaan dan alleen de wekker ingesteld. Bleek dus dat mijn telefoon niet automatisch in de juiste tijdzone was gegaan. We hebben hier 2 uur verschil met Curacao. Vandaar dus 6.00 en op mijn telefoon 8.00! Wat een blunder!

Het ontbijt was nog niet eens open! Erik is opgebleven en heeft gewacht tot hij kon gaan eten en is daarna vertrokken. Wij hebben ons nog maar even omgedraaid. Echt slapen ging helaas niet meer. Om 8.15 ging alsnog de wekker, maar nu wel op de juiste tijd.

Vanmiddag hadden de kinderen een activiteit. Zij gingen tubben zoals ze dat hier noemen.

In een grote zwemband ga je de rivier af over stroomversnellingen en kleine watervervallen.

De rit naar de rivier toe ging per paard. Maud had daar wel weer zin in, maar Youri voelde zijn spieren nog van de rit van gisteren. Hij sloeg over. Geen probleem. Er gingen er meer niet te paard, die werden later opgehaald door de bus die iedereen weer nat mee terug zou nemen naar de verzamelplek.

Het is hier allemaal zo groots. Grote vlaktes, dan weer bossen. De groep die ging paardrijden deed dat dus alleen maar op de heenweg. De paarden werden met een menner terug gebracht naar stal. Hij nam in z'n eentje 15 paarden mee. Dat gaat net zoals ze een kudde koeien opdrijven, met een stok als zweep en voor de zekerheid had hij ook een lasso bij zich. Prachtig gezicht als je die kudde dan ziet gaan.

Het tubben was fantastisch. Wel koud uiteraard want het is toch hetzelfde water als van de waterval.

Maar bij zulke toffe activiteiten maakt dat niks uit.

Erik kon niet helemaal alles zien wat hij wilde zien. Er waren wat paden afgesloten vanwege activiteit van de vulkaan.

Wel heeft hij kokend hete modder zien borrelen en stoom onder stenen vandaan zien komen. De kracht van de natuur is overweldigend. Net als deze reis!

Gevalletje watervalletje

Op het programma van vandaag stond dat we een waterval zouden gaan bezoeken.

We moesten vroeg op pad, want het was ruim 2 uur lopen heen, dan even relaxen bij de waterval en daarna natuurlijk weer die ruime 2 uur terug.

Er was al wat protest, want de vorige tocht van 4 uur was pas drie dagen geleden. En ook bij de volgende bestemmingen zijn voettochten gepland.

Maar hoe toevallig kan het zijn, naast ons hotel ligt een grote ranch waar ze uiteraard paarden  uitlenen. Er was de mogelijkheid om de waterval per paard te bezoeken. Daar hadden de kinderen wel oren naar. 

Zo konden wij dus alsnog op weg naar de waterval. Robin de gids ging mee, maar had ook thuis kunnen blijven. De paarden wisten precies de weg. Deze rit hadden ze duidelijk vaker gedaan. 

Er was tussen de paarden ook wat strijd welke vooraan mocht lopen. Het paard van Erik won, die ging zelfs in galop om voorop te blijven. Gelukkig maakt dat voor Erik niet uit, die vond zo'n pittig paard wel een uitdaging. Ze hadden de jongste het makste paard gegeven en dat vond Youri juist weer helemaal prima. 

Bij aankomst bij de waterval werden de paarden aan een boom vastgebonden en gingen we naar beneden. Het was er prachtig. Er hing nevel van het neerkomende water, het leek of het zo uit een sprookje kwam.

De kinderen waren zo stoer om ook in het water te gaan. Het was koud, echt heel koud.

Maar ja, als je een gopro hebt wil je ook heel graag in en achter de waterval filmpjes en foto's maken. Daarvoor zal je toch echt er in moeten. 

Zij liever dan ik. Ik heb het bij pootje baden gehouden. 

Daarna weer dezelfde weg terug. Te paard waren we in totaal 3,5 uur weg inclusief moment bij de waterval. Ik denk dat het lopend langer was geweest dan de voorgeschreven 2,5 uur heen en 2,5 uur terug. Het was een wijs besluit geweest om viervoeters in te zetten.

Voor de middag hadden we nog geen activiteit gepland. Erik wilde graag een geochache zoeken. 

De dichtstbijzijnde lag bij jawel een waterval. Whahaha, eentje waar je de auto ongeveer bij kon zetten.

Maakt niet uit,  op naar deze waterval. 

En ook deze was prachtig! Het was een hele brede, verscholen tussen rotsen en groen.

Het water was hier minder koud. Nu durfde Erik het ook aan. 

Ik niet, ik heb mezelf de taak als fotograaf gegeven. Iemand moet dan doen toch?

Al rond lopend en fotograferend zag ik dat er op meerdere plekken poep lag. Te klein voor mensen uitwerpselen, maar ook weer te groot voor knaagdieren. Terwijl ik stond te bedenken van welk dier het dan wel kon zijn zag ik wat bewegen in de bomen. Het antwoord op onze vraag werd snel gegeven, er zaten namelijk aapjes in de bomen. 

Ik probeerde het nog stil te houden, maar ja als je wijst en druk fotografeert hebben mensen snel genoeg in de gaten dat er wat moet zijn.

Binnen notime stonden er dus tig mensen met smartphones tot telelenzen. 

Maud had een mooi plekje onder de boom gevonden waar de apen in zaten. Ze dacht vanaf daar leuke foto's te kunnen maken. Tot we een hoog gilletje hoorde. Ieuw, er heeft een aap op mij gepoept hoorde we. Haha, konden we meteen even kijken of dat dezelfde poep was die we elders hadden zien liggen. Ja, was hetzelfde. Is dat mysterie ook weer opgelost. Maud kon zich gaan wassen bij de waterval.

Wat voor soort apen het waren kwamen we ook snel achter. Ze begonnen namelijk een enorm lawaai te maken lijkend op gebrul. Brulapen dus. Check, weer een dier gezien van de kaart. Maar deze waren wel erg leuk. 

Privé bewaking

We hebben vandaag Monteverde achter ons gelaten. 

Een schattig dorpje, maar wel volledig gericht op toeristen. Dat betekent dat er van de 10 winkels er 2 waren om activiteiten te boeken, 6 souvenirs verkochten en de andere 2 supermarkten waren.

Nu dus naar de volgende bestemming, Rincon de la Vieja. Een plek met een national natuurpark wat op de Unesco Werelderfgoedlijst staat. Als je die nominatie mag noemen dan zal het vast ook iets bijzonders zijn.

We hebben al gelezen dat in dit park 9 kraters te vinden zijn. Ook is hier de scheidslijn tussen het pasific en het Caribisch deel. Hoe dit zichtbaar is weet ik nog niet. Dat zullen we wel horen, of hopelijk zelfs zien.

Eerst maar eens er heen. De weg was niet zoals we gewend zijn. Dus geen glad asfalt met strakke belijning en prachtig zichtbare borden. Vangrails heb ik hier helemaal nog niet gezien terwijl sommige wegen best dicht langs een ravijn gaan. Niet te veel bij stil staan, maar gewoon genieten.

Soms kan je even niet verder. Dan is het wachten op een kudde koeien die van de éne wei naar de andere wei gebracht werd.

De moeders met kleintjes gingen weer naar een andere wei. Zie je ze keurig wachten rechts van de weg? En dit alles werd begeleid door een man te paard. 

Tussendoor hebben we ook nog een kledingswitch gedaan. We begonnen de reis met een lange broek, vest en dichte schoenen. Na een uur of 3 konden we het toch echt niet meer langer uitstellen.

We hebben alles verruild voor korte broeken, t shirts en slippers. Heerlijk, dat is meer mijn ding.

Er stond voor deze trip 3 tot 4 uur. Voor ons gevoel ging het veel sneller, dat is mooi meegenomen.

Beter dat dan dat er geen eind aan komt.

Het hotel is prima. Wel in the middle of nowhere dus zijn we blij dat we al een stop bij een supermarkt hadden gemaakt.

Bij het hotel ligt een grote ranch. De eigenaar heeft zeker vijf honden.

Natuurlijk kunnen wij daar niet af blijven. Al onze liefde die wij normaal aan onze eigen honden geven, hebben we nu aan de ranchhonden geschonken.

Vonden ze helemaal niet vervelend. Er liepen er zelfs twee met ons mee naar de kamers en gingen daar liggen. Handig toch, wij hebben onze privebewaking soepeltjes geregeld.

Check

Van een collega die vorig jaar met zijn gezin naar Costa Rica is geweest hadden we een hele leerzame kaart gekregen.

Een kaart met dieren die te vinden zijn in het regenwoud, en dat zijn er heel veel!

Dit is de vogelkant, aan de andere kant staan nog slangen, kikkers, aapjes en wat andere zoogdieren.

Vanmorgen was het vroeg opstaan, want om 7.00 uur werden we al opgehaald voor een tocht door het regenwoud. Met gids! Want anders zien we nog niks.

En dan begint het feest.

Agouti, check. Bijzondere rups, check. Tarantula spin, check. Youri vond de spin echt doodeng. Oké, het was ook indrukwekkend, maar vanaf een afstandje maak ik me niet zo druk. 

Ik had wat meer moeite met de giftige Green Vine snake. 

Onze gids zei nog, deze slang is dodelijk, hou daarom afstand en maak hem niet boos.

Nu hadden wij wat eigenwijze Nederlanders meelopen met de tour. Die maakten een tocht door het regenwoud in een blouse met korte broek en op birckenstocks. 

Oké, gisteren waren wij misschien niet helemaal gekleed op hetgeen we gingen doen. Regenjasje was handig geweest. Vandaag waren we beter voorbereid. Maar lopen op je slippers in een gebied waar giftige spinnen en slangen wonen vind ik echt een tikkeltje erger dan het vergeten van een regenjas.

Het was nog even spannend of we misschien een heftig youtube filmpje konden gaan plaatsen.

Het was dat de gids goed oplette!

We hoorden in het woud de vogels zingen, maar het is zo moeilijk om ze te vinden! 

De gids had een enorme verrekijker mee en wist wel waar te traceren waar het geluid vandaan kwam.

Zo zagen we de Quetzal. Deze werd door de Maya's al als symbool van vrijheid gezien. Een quetzal kan namelijk nooit in gevangschap gehouden worden, hij zal altijd sterven. 

Ik zou bijna zeggen, zouden meer vogels moeten doen. Misschien dat het dan geen rendament meer geeft om ze te vangen en te verkopen.

Het is jammer dat we hem hier op z'n rug zien. Hij heeft namelijk een prachtig rode borst.

De kolibrie is hier ook sterk vertegenwoordigd, maar voor ons niet heel bijzonder.

Op Curacao zien we die namelijk ook in de tuin.

Maar toch, zo dichtbij heeft ook wel weer wat.

En dan ben je uitgewandeld en op weg naar huis, zien we een luiaard in de boom.

Haha, niks geen gids en speciale wandeling. Gewoon in de boom ergens langs een weg.

De rest van de dag hebben we rustig aan gedaan. Na vier uur wandelen waren de kindervoetjes wel wat moe. 

Morgen weer een lange reis, want dan gaan we op weg naar bestemming twee.

Door de bomen

Vandaag hadden we een avontuurlijk dagje.

Vanmorgen vroeg om 8.00 stonden we al klaar om opgehaald te worden.

We gingen het regenwoud in om te ziplinen.

Voor degene die niet weten wat ziplinen is? Je zoeft gezekerd aan een dikke stalen kabel naar beneden. Eerst werden we goed ingesnoerd in een tuig en kregen we een helm op.

Daarna de eerste instructie hoe je alles vast moest houden en dan op naar de eerste afdaling.

En wat was het gaaf!! We hebben er 12 gedaan. Van 100 meter tot een kilometer lang.

Hier gaat Youri, helemaal alleen. De korte banen kon dat. Bij de langere banen werd hij gezekerd aan een begeleider. Als je namelijk te licht bent blijf je halvere wegen hangen.

Wat je ziet is prachtig, ook al gaat het hard.

De banen gaan over de toppen van de bomen richting lagere delen. Hier zie je prachtig de nevel hangen boven de boomtoppen.

Helaas regende het vanmorgen wel. Wij als niet doorgewinterterde actieve diehards hadden geen regenjas bij ons. Het was droog toen we vertrokken. Hallo, we zijn in het regenwoud! Stom natuurlijk.

Regen dus, maar de boomtoppen hielden het ergste tegen.

Wat wel een voordeel was, was dat we extra hard gingen doordat de kabels nat waren.

Je haalt dan al gauw een snelheid van 65 kilometer per uur. 

Na het ziplinen hebben we wat gegeten en zijn we een wandeltocht over hangbruggen gaan doen.

Het was inmiddels droog. Gelukkig maar, want de jongste telg begon al aan zijn protestzang.

Helaas, daar kwamen we niet voor. Ik hoor liever vogelgezang. Dat hebben we wel gehoord, maar het is erg moeilijk om dan de betreffende vogel te spotten.

We hebben wel genoten van de prachtige bomen begroeid met mos waaraan de lianen hingen.

Tarzan was op vakantie, misschien zien we die nog een andere keer.

Kleine onderbreking

Na gisteren een dag reizen per vliegtuig, was het vandaag een dag reizen per auto.

We hebben de huurauto opgehaald en zijn begonnen met een bezoek aan de supermarkt.

Hier hebben we de kar vol gegooid met wat basic voedingsmiddelen.

Omdat we wisten waar de supermarkt was, hebben we dit gereden zonder navigatie.

Na ons winkelmoment wilde we direct door naar de eerste bestemming.

Helaas ging dat niet zoals wij in gedachte hadden. De aansluiting voor de navigatie deed het niet.

We konden dus geen stroom gebruiken van de auto.

Omdat we deze vakantie ritten van gemiddeld vier uur per dag gaan maken in een land wat ik niet ken en de taal niet spreek, is het wel handig als ik op mijn navigatie kan rekenen.

Terug naar de verhuur dan maar. 

Er werd een monteur bij gehaald en die heeft er is even goed naar gekeken. Na een kwartier kwam het seintje dat het weer oké was.

Mooi, dan kon de reis nu echt beginnen.

We zijn in een drie uur durende rit van San José naar Monteverde gereden.

Hemelsbreed was de afstand 75 kilometer, maar omdat het door en om bergen heen was duurde het toch drie uur. 

Het rijden was geen straf. Keurig geasfalteerde wegen en een grandioos uitzicht.

Monteverde is een erg toeristisch plekje. We horen en zien veel Nederlanders om ons heen.

Vanavond na het eten kwamen we in het dorpje zelfs een gezin tegen met een dochter die bij Maud op school zit. Na Monteverde doen we nog een redelijk toeristisch deel aan. Daarna gaan we gebieden (met gids) bezoeken waar we maar weinig toeristen zullen tegen komen.

Maar eerst dus Monteverde. En we zijn hier niet voor niks, morgen staat er iets spectaculairs op het programma.

Het is zo ver

Maanden lang zijn we bezig geweest met deze reis. Een hele bijzondere en dat beseffen we ons ook maar al te goed. 

Ooit zijn we in Nederland op de vakantiebeurs geweest en toen trok de stand van Costa Rica ons al enorm. Nu we tijdelijk wat dichterbij wonen hebben we de keuze gemaakt om met de kinderen deze reis te doen. Costa Rica dus, een land met nevelwouden, regenwouden, prachtige stranden, vulkanen en hot springs. Heel divers dus.

Wat mij persoonlijk vooral trekt is de hoeveelheid verschillende dieren die hier leven.

Van spinnen, kikkers, vogels, luiaards, slangen, aapjes en krokodillen. Het woont hier allemaal.

Wat mij betreft kom ik ze ook allemaal tegen. Ik hoop het, dan zal ik het in dit blog delen.

Er vliegt vanaf Curacao geen rechtstreekse vlucht naar Costa Rica.

We vlogen vanmiddag dan ook eerst naar Panama.

Daar hadden we een transfer van 45 minuten. Dat ging gelukkig erg makkelijk.

Terwijl wij al zaten zagen we dat de koffers ook ingeladen werden. Gelukkig maar. Je begint je vakantie zo rot zonder kleding.

Daarna door naar San José, Costa Rica.

Costa Rica heeft ten opzichte van Curacao een tijdsverschil van 2 uur terug in tijd.

Het verschil Nederland- Costa Rica is nu 8 uur.

Al bij aankomst boven land is zichtbaar hoe groen het hier is. Zoveel groen heb ik in jaren al niet meer gezien.

Het eerste dat we gedaan hebben is gepind. De munteenheid heet hier Costa Ricaanse Colon.

Je bent hier snel rijk. Het is net monopoly. 10.000 colon is €17= 34 NAF. Best pittig rekenen.

Want wat betaal ik nou eigenlijk voor dat pak koekjes van 1645 colon. Gelukkig heeft mijn telefoon ook een rekenmachine. 

Mooi is het geld wel. Echt van hier. 

Vandaag bleven we in San José, de hoofdstad van Costa Rica. Morgen gaan we echt op pad.

Update Bella en Jack

Vandaag kreeg een update over Bella en Jack.

Ik heb er al wel een paar gehad. Ben natuurlijk ook heel benieuwd hoe het met ze gaat.

Nou, ze vermaken zich prima. Misschien zelfs wel wat te goed!

De eerste dag was het allemaal nog spannend. De nieuwe eigenaar heeft een voortuin en dan een trap om in het huis te komen en via het huis kan je dan weer naar de achtertuin.

Bella vond die trap doodeng. Ze durfde er niet overheen, waardoor ze maar in de voortuin bleef liggen.

Jack kwam haar af en toe vergezellen, maar vond het achter ook wel leuk.

De trap bleef eng, maar al snel werd uitgevonden dat je via de carport ook naar de achtertuin kon.

Dat was een overwinning, zo kon je toch van de één naar de andere kant.

Op dag drie werd de trapangst toch ook overwonnen en toen begon het feest.

Bella en Jack spelen namelijk heel graag met elkaar. Dat kan echt de hele dag doorgaan.

Maakt ook niet uit waar. In de tuin, in huis, op bed of op de bank.

Deze foto kreeg ik opgestuurd. 

Stelletje boefjes zijn het. Ik had ze nog wel met mes en vork leren eten en met twee woorden leren blaffen.

Maken ze er zo'n zooitje van! 

Ze kunnen ook niet van elkaar afblijven. Dat gaat ook wel eens mis.

Bella weet nog niet zo goed het verschil tussen binnen en buiten. Hierdoor gebeurd het dat ze per ongeluk binnen plast. Ze heeft nog nooit zo'n mooi leven gehad dat ze ook binnen mocht. Ze kent het verschil gewoon niet. Dat is wel even vervelend, snap ik. Bij mij duurde dat ook ruim twee weken voordat ze begreep waar ze moest plassen.

Maar als je dan naar haar lieve koppie kijkt met haar lach dan kan je bijna niet boos worden.

Boos worden is überhaupt niet de manier. Ze weet helemaal niet wat ze fout doet.

Laten we maar hopen dat ze snel zindelijk wordt. Dan hoeft de nieuwe eigenaar alleen nog maar elke dag de bank recht te zetten, de kussens van de grond te rapen, nieuwe halsbanden te kopen en het bed te verschonen. Kijk, dat scheelt toch.

Junglespijkerbroeken

Nu het bijna zo ver is en de vakantie voor de deur staat kwam puberdochter met de mededeling dat ze eigenlijk geen junglebroeken had. Geen enkele broek was daar geschikt voor.

Ze waren te mooi, te duur of te strak. 

Dat wilde ik zelf ook wel eens zien dan, dus samen zijn we de kast in gedoken.

Oke, ik snap dat je niet in een roze stretch broek gaat ziplinen. En ook met een crème kleurige broek kun je niet langs watervallen opklimmen. 

Maar er lagen ook twee spijkerbroeken in de kast. Volgens mij kunnen die best tegen een stootje.

Maar die mochten niet mee! Nee, dat waren de lievelingsbroeken van dochterlief. 

Onder geen beding mocht daar een vlek op komen, laat staan misschien een scheur in ontstaan.

Blijft er niks anders over dan nog maar wat winkels te bezoeken op zoek naar de junglespijkerbroek.

Nou, dat is nog helemaal niet zo makkelijk! We hebben vier winkels bekeken. De eerste drie hadden niet wat wij zochten. De laatste had wel een spijkerbroek die er voor in aanmerking kwam maar was erg duur.

Voor dat geld konden we bij H&M een spijkerbroek bestellen plus nog de verzendkosten verrekenen, hielden we nog geld over. Beetje zonde dus voor een broek die de jungle in gaat.

We hebben wel gelachen. Zat er een spijkerbroek goed om je benen, bleek het een push up billen broek te zijn. Niet echt wat we zoeken. 

Uiteindelijk heeft puberdochter mazzel. De twee lievelingsspijkerbroeken worden nu toch junglespijkerbroeken

En in plaats van een push up broek hier te kopen hebben we via H&M maar vast twee nieuwe broeken besteld.

Wie weet heeft puberdochter geluk en blijkt het in de jungle allemaal reuze mee te vallen.

Kan je best zonder kleerscheuren van de ene naar de andere kant roetsjen. We zullen zien.

Als het mee zit heeft ze straks vier lievelingsbroeken en als het tegen zit twee, maar dan wel met een gerust hart kunnen genieten zonder zich zorgen te hoeven maken over haar broek.

Kan ook best fijn zijn. En ik denk heel stiekem voor ons ook.

Plastic fantastic

Vorige week werden we weer eens gebeld door de bank. Vorige week donderdag om precies te zijn en niet ik maar Erik.

Het ging over mijn pas. Ik zou weer geskimt zijn en daardoor werd mijn pas vanaf volgende week woensdag geblokkeerd. Ja na zes dagen pas.

Raar verhaal, want ik gebruik die pas zelden. Ik heb ook eigenlijk pas net een nieuwe.

Eind mei zou ik namelijk ook geskimt zijn.

Afgelopen vrijdag konden we al direct een nieuwe pas ophalen. Eerst nog even de rekening gecheckt, maar daar was niks raars vanaf geschreven.

Op naar de bank waar ik door een baliemedewerker doorverwezen werd naar een rij stoelen.

Na een tijdje kwam er een medewerkster vertellen dat ze nog niet klaar waren met het maken van de nieuwe passen. Volgende week pas. 

Gisteren werd ik gebeld door de bank. Of ze sprak met Erik? Heb ik zo'n zware stem dan? Nee, daar spreek je niet mee. Maar omdat hij aan het werk is kan je misschien wel aan mij vertellen wat er aan de hand is? Nee, dat mocht ze niet. Nou ja! Ik heb toch een gezamenlijke rekening? Zijn geld is mijn geld enzo?? Pfffff. Voelde me zwaar opzij gezet. Ze vertellen wel aan hem dat mijn pas geblokkeerd gaat worden, maar andersom kan dat blijkbaar niet.

Erik zijn nummer maar gegeven, belt ze me later alsnog weer terug. Het ging namelijk over een referentie die ik aangevraagd had die ze op Erik zijn naam had verwerkt. Erik wist van niks en het formulier klopte nu niet. Sorry, sorry, we maken een nieuwe.

Moet je voorstellen, dat formulier had ik vrijdag toen ik er toch was meteen aangevraagd.

Ben dadelijk een week verder voor een papiertje waarop staat dat ik o zo'n goede lieve klant ben zonder schulden. Hoe moeilijk kan het zijn! Nog het meest erge is dat je voor zo'n idioot papiertje €20 betaald. Dan wil ik het op mijn naam hebben ook!

Vandaag dan naar de bank voor het ophalen van mijn nieuwe pas. Ja wel, hij was er hoor! Papiertje nog niet, pas wel.

Aangezien het altijd zo'n tijd duurt voordat je eens aan de beurt bent ga je bezigheden bedenken. 

Ik had bedacht om eens wat sms'jes te verwijderen en de telefoon wat op te schonen.

Mag niet! Nee, je mag geen telefoon in je hand hebben.

Heb je ooit zoiets stoms gehoord? Ik kan van veel de logica wel indenken, maar dat ik geen telefoon mag vasthouden in een bank? Echt, die is nieuw voor mij! Je mag niet bellen. Snap ik nog, kan heel hinderlijk zijn als mensen om je heen hun hele liefdesleven met de omgeving delen. Maar wat is er hinderlijk aan internetten, mailen, smssen, whatsappen? Allemaal zonder geluid?

Maar het mag echt niet, de bewaker kwam het nog speciaal even vermelden. 

Als ik m'n brief kom halen neem ik m'n sjoelbak wel mee. Gezellig!

Niks diervriendelijk

Helaas voor Maud en Mandy zat de vakantie van Mandy er weer op.

Dat betekent afscheid nemen. Onbekend voor hoelang, maar tot die tijd zal er weer veel geskypt worden.

Vandaag was het opnieuw regenachtig. In de middag viel er een echt pittig buitje. Het ging even flink los.

De honden zijn hier ook niet gek en weten precies de plekjes te vinden waar je wel droog ligt maar toch buiten.

Alleen Luna vond het allemaal maar wat lang duren. 

Met haar kop op het muurtje lag ze te wachten totdat het droog werd. Ze heeft best lang moeten wachten.

Poes heeft pech op dit moment. Haar favoriete merk blikje is al tijden schaars verkrijgbaar. En haar favoriete smaak is al weken een probleem.

Nou loopt er genoeg eten in en rondom het huis, alleen dat moet ze wel zelf vangen.

Of ze is te lui of te oud, ik weet het niet. Maar ik weet wel dat we dan maar zelf de muizen gaan vangen. Als zij het niet doet doen wij het wel.

We waren naar de winkel geweest voor een diervriendelijke muizenval. Niet te vinden!

Stom van mij natuurlijk. Op dit eiland is niks diervriendelijk, dus ook geen muizenval.

Dan maar niet diervriendelijk. Als de muizen 's nachts over je bed lopen is het klaar. Zelfs meer dan klaar. Kom maar op muizen, jullie laatste uren zijn geteld!

Gelukje

Je kunt een lang verhaal kort maken, maar in dit geval moet ik een kort verhaal lang maken.

Er is namelijk niet zo veel gebeurd.

Omdat het dan wel een heel kort blog wordt, schrijf ik toch maar iets meer.

De voorbereidingen voor de vakantie zijn in volle gang. Het is toch weer even wennen.

Ga je naar Curacao dan volstaat het meenemen van een paar korte korte broeken, shirtjes en een bikini. Daar ga ik het in Costa Rica niet mee redden. Maar wat neem je dan wel mee?

Hoeveel kort, hoeveel lang?

Wat in ieder geval belangrijk is zijn goede schoenen. Youri vond dat hij die wel had. Zo kwam hij onder het winkelen uit. Dacht hij! Want na wat goede raad en tips vond ik toch dat ook hij schoenen met profiel nodig had en niet op z'n gympen een waterval kon gaan bezoeken.

Helaas voor Youri dus moest hij er vandaag aan geloven. Had hij één gelukje. Het regende vanmorgen en best wel hard ook. 

Ik had geen zin om me nat te laten regenen, dus heb ik vanmorgen eerst maar wat dingen in huis gedaan en kon Youri zijn gang gaan.

Vanmiddag moest hij er dan toch aan geloven en zijn we op missie gegaan.

En weer een gelukje voor hem. Na twee winkels waren we al geslaagd.

Nu maar hopen dat meneer niet volgende week aan zijn groeispurt begint. 

Het is de rest van de dag wat bewolkt gebleven met af en toe een buitje. 

We passen ons er op aan door de was overdekt te hangen en wat deuren dicht te houden vanwege modderpoten. Scheelt weer een hoop gedweil.

Voor Mandy was het jammer dat haar laatste vakantiedag zo druilerig was. Maar ach, als alle andere dagen mooi zijn geweest maakt die ene dag niet zo uit. 

Oud

De dames hadden voor vandaag bedacht dat ze een taart gingen bakken.

Dit deden ze samen heel erg veel en vaak toen we nog in Nederland woonden.

Zo gezegd zo gedaan. Alle ingrediënten waren bijna in huis, de rest hebben we nog snel bij de supermarkt gehaald.

Maar taart bakken in Nederland is toch anders dan taart bakken op Curacao.

Het lukte niet. Het deeg rees niet genoeg op, de fondant was moeilijker te bewerken. 

Het eindresultaat was een cake met fondant. Ik mocht absoluut geen foto maken en dat terwijl hij best lekker was. Maar inderdaad niet zo mooi als dat we van de dames gewend zijn.

Ik heb eens even in mijn blog terug gekeken en zag dat ik sinds begin maart al achter elkaar fosterhonden in huis gehad heb. Ging de één naar een nieuw baasje, dan duurde het hooguit een dag of twee voordat de volgende weer kwam. Dat betekent dus al 4,5 maand extra drukte in huis.

En echt, vandaag viel het weer op. Het is gewoon stil en rustig in huis met drie honden.

Als ik fosterhonden in huis heb ga ik eigenlijk met mijn eigen honden de deur niet uit.

De tuin is zo enorm dat ik de honden niet uit hoef te laten. Een dagelijks opruimrondje door de tuin zorgt dat niemand er last van heeft.

Maar ondanks dat de honden hier ruimte genoeg hebben vinden ze het erg leuk om ook eens weg te gaan. Met drie wel te doen, maar met meer wordt het met mijn auto al moeilijk. Ik begin er dan ook maar niet aan. En honden achter laten vind ik zielig.

Nu dus weer drie honden en we hebben direct maar een rondje gedaan.

Geweldig vonden ze het! We deden ze er een groot plezier mee.

Met zijn wandeling merk je wel dat Storm oud wordt. Hij heeft moeite om de rest bij te houden.

Maar zolang het nog kan mag hij lekker mee en er van genieten.

We kwamen weer op dezelfde plek waar we vorig jaar maart foto's van Tico en Storm gemaakt hebben.

Deze is van maart 2014.

Wat een droppie is Tico hier nog he.

En nu dan juli 2015.

Tico is nu de grote krachtige hond en Storm beduidend een stuk ouder.

En zie eens de natuur. Totaal droog en door. Het is nog nooit zo droog geweest als de afgelopen tijd. En dat is echt duidelijk zichtbaar. Zonde, maar het is niet anders.

Het weer is niet te beïnvloeden. Waarschijnlijk als we weer regenseizoen krijgen zal de natuur zich weer herstellen. 

Helaas werkt dat bij Storm niet zo. Oud en versleten is onherstelbaar. Ook na regentijd. De tijd die hij nog bij ons is zullen we hem verwennen en van hem genieten.

We zien dat hij het hier meer naar zijn zin heeft dan in Nederland. Het buitenleven en jagen in de tuin doet hem goed. Hij kijkt en is blijer dan ooit tevoren. Ik gun hem nog wel even, maar ook hier is de natuur niet te beïnvloeden.

Stil

Het is stil in huis. Het is toch echt een wezenlijk verschil of dat je vijf of drie honden om je heen hebt.

Op één of andere manier waren Jack en Bella echt aanwezig.

Jack kon van die heerlijke gekke geluiden maken als hij lag te rollen of te spelen.

En Bella kwispelde de hele dag. Dat hoorde je op de grond, tegen de kast, tegen de tafelpoot en ga zo maar door. Ook kon ze echt verschrikkelijk voor je voeten lopen. Ze bleef maar bij je, soms tot het hinderlijke aan toe. Je viel er echt net niet overheen. Net niet.

En nu is het stil. Luna en Tico lijken het aan te voelen. Die komen veel aandacht halen en liggen bij ons.

Toch geeft drie honden ook wel weer een bepaalde rust. Luna en Tico spelen weer met elkaar en Storm doet gewoon zijn ding.

Vanmiddag hadden Maud en ik ook ons ding. Even shoppen. Niet zo leuk als in Amerika of Nederland, maar leuk genoeg om ook hier af en toe te doen. Kleding en schoenen zijn hier best duur.

Het moet toch met de container gebracht worden, niks komt van hier.

Maar als er sale is wordt het voor ons interessant. We hadden nog wat dingen nodig voor onze vakantie. Gelukkig zijn we goed geslaagd.

We hebben lekker rustig aan gedaan. Mee met de flow van toeristen. Die rennen ook niet rond tussen de winkels door. Hier heeft niemand haast en dat bevalt ons wel.

Als dan de pontjesbrug open is, ach wat maakt ons het uit.

Gaan we toch met de Ferry. Zien we ook nog even vanaf een andere kant hoe het schip de haven uit vaart.

Snik

Vandaag was het dan zo ver. Afscheid nemen van twee hondjes die een bijzonder plekje in ons hart hebben verworven.

Ja twee, Jack natuurlijk, maar Bella net zo.

Wat een schat van een hond is dat. Vanaf het moment dat ik haar in m'n auto meenam vanaf de shut heeft ze gekwispeld en was ze blij.

Als je haar riep trok ze haar lip omhoog. Niet om te grommen of haar tanden te laten, maar om naar je te lachen. In de bijna drie weken dat ze hier heeft gelogeerd heeft ze al een bijzonder plekje in mijn hart gekregen. Net als alle fosterhonden hoor. Alleen heb je soms met de één iets meer dan met de ander.

Vanmiddag hebben we eerst weer een ritje Hato gedaan. Niet om iemand uit te zwaaien, maar om iemand op te halen.

Dit keer oma die vijf weken lang de Nederlandse rompslomp achter zich laat en hier komt genieten.

Oma vond het erg leuk om Jack nog even te mogen ontmoeten.

Ik heb natuurlijk zo veel over hem geschreven, dan wil je ook wel eens zien over wie het nou gaat.

Na de kennismaking en een koud drankje gingen we naar de supermarkt. 

De honden hebben ook nog even hun bestelling doorgegeven.

En na het avondeten was het dan zo ver. Het nieuwe baasje van Bella en Jack stond te popelen om ze mee te mogen nemen.

Van uitstel komt afstel, dus niet te lang getreuzeld. Vijftien minuten na zijn binnenkomst ging hij met twee honden de deur uit.

Iedereen heeft ze nog even geknuffeld en gedag gezegd. Tot op dat moment ging het allemaal nog wel.

Daarna in de auto.

Dat wegrijden is altijd een rotmoment. Dat heb ik wel met meer honden gehad. 

Maar Jack draaide zich om en keek door de achteruit ons na. O nee, niet leuk!

Die laatste blik blijft nu hangen. Baas wat doe je, waarom ga je niet mee? Waar ga ik heen?

Het komt allemaal goed Jack.

Je krijgt een hele lieve baas en mag daar samen wonen met je vriendinnetje.

Helaas voor jou geen eeuwig plekje in ons gezin, maar voor altijd in mijn hart.

Het ga jullie goed Bella en Jack.

Lekker fout

Alle tijd dat Bella bij ons was, was ze loops.

Wonderwel ging dat best goed en dat terwijl er drie reuen in dit huis wonen.

Twee ex reuen en Jack die inmiddels twee weken geleden ook geholpen is.

Pas als een teefje niet meer loops is kan ze worden gesteriliseerd. En wanneer het precies ophoudt is niet op de dag af te voorspellen. Dat was dus afwachten en dan snel een afspraak inplannen.

En zo kwam het dat ze nog precies één dag voor de verhuizing naar haar nieuwe baasje geholpen kon worden.

Arm ding. Eerst in de auto was al niet zo leuk. Ik weet niet in hoeverre honden herinneringen kunnen terug halen, maar ik merk bij veel gedumpte honden dat ze de eerste keer auto rijden niet leuk vinden.

Ik weet niet of ze zo denken, maar hun enige autoritje was waarschijnlijk van huis naar dumpplek.

Wonderbaarlijk vind ik dat altijd. Mensen hier vinden het vies om hun hond in de auto mee te nemen naar een dierenarts, maar als er iets gedumpt moet worden kan het wel in de auto.

Ik snap dan wel dat je als hond autorijden niet associeert met iets leuks.

En dat was het nu natuurlijk ook niet. Wat ze wel geleerd heeft is dat iemand die je lief heeft je ook weer op komt halen. 

Bella is inmiddels weer op de been maar is nog wiebelig en kijkt heeeeeel zielig.

Jack was erg blij dat zijn vriendinnetje er weer was. Het liefst wilde hij direct weer met haar spelen.

Daar hebben we een stokje voor gestoken. We hebben hem bezig gehouden met andere dingen.

Lekker foute dingen, hij gaat toch weg. Haha, de nieuwe eigenaar leest mee.

Zo kan hij nu met mes en vork eten.

Slaapt hij op de bank en kwijlt als je een koekje eet.

Oja, onnozel kijken kan hij ook. Maar dat hebben we hem niet hoeven leren, dat deed hij al.

Sluipmoordenaars

Terwijl de dames maar weer eens een dagje strand gingen doen hebben Youri en ik ons hier vermaakt.

Is helemaal niet zo moeilijk, met vijf honden om je heen heb je genoeg te doen.

Vanmorgen hadden we een klein regenbuitje. Ik zal niet klagen. Niet omdat regen hier zo hard nodig is en omdat regen hier qua frequentie natuurlijk niet te vergelijken is met Nederland. 

Ik zag de druilerige foto's uit Nederland weer voorbij komen, ben blij dat ik hier zit.

Klein nadeel na zo'n bui is dat de tegels binnen er zo smerig van worden. Niet omdat mijn dak lekt maar omdat mijn honden het zo geweldig vinden om van buiten naar binnen en weer naar buiten te rennen. Vanmorgen dus gedweild.

Vanmiddag was het opeens verdacht rustig qua honden. Ik miste er een paar. Meestal zie ik ze wel ergens. Of ze zijn in de keuken of in de tuin met elkaar aan het donderjagen, maar ik hoorde en zag niks. Dat is vreemd. Het zijn net kinderen, als het stil is klopt er iets niet.

Toch maar eens een kijkje nemen. Zie ik ze rond het zwembad hangen.

Waren ze een leguaan aan het opjagen. Deze lag er al een tijdje in en wilde er graag uit. Telkens waar hij aan de rand zijn kop boven water stak zag hij twee hondenkoppen boven zich.

Leguaan naar de andere kant, Tico en Jack naar de andere kant. Het was net een slapstick.

Tot zo ver was het leuk, alleen ik weet nu al dat het niet leuk eindigt. Ik weet precies waar mijn twee moordenaars toe in staat zijn.

Youri heeft mij geholpen. Kon ik mooi wat foto's maken.

Zie je Tico verdekt opgesteld staan tussen de struiken? Een sluipmoordenaar, dat is het. Hij is de beste rover hier van alle dieren. Hij wint het zelfs van poes. 

Maar gelukkig was ik hem dit keer voor. 

Gelukkig maar

Het is alweer 2,5 maand geleden dat ik gebeld werd door onze tuinman.

In de tuin aan de overkant waren pups en degene die daar woonde wilde ze niet.

Dat was het verhaal zoals wij het binnen kregen. Uiteindelijk liep het heel anders.

De moederhond was er namelijk ook bij en hoorde bij het huis ernaast.

Net zoals de pups natuurlijk. Alleen mamahond wilde daar niet wonen. Daar kreeg ze te weinig eten en geen liefde. Ze had haar pups dus naar de buurvrouw van 90! gebracht.

De pups waren pas twee dagen oud. We konden niet anders dan behoudens de pups ook de moederhond meenemen. 

Omdat het ons daar een beetje overviel en we de situatie anders ingeschat hadden, hebben we er niet aan gedacht om de eigenaresse een afstandsverklaring te laten tekenen.

Omdat de hond nog steeds haar eigendom is konden we er niet omheen om haar te vragen of ze de hond terug wilde. 

Groot was onze verbazing toen ze positief antwoordde. Dat hadden we niet gedacht. Ze keek naar geen enkele hond van haar om. Ze liepen allemaal op straat en werden gevoerd door de buurvrouw.

Geen idee waarom ze deze hond dan toch perse terug wilden. 

Eigenlijk zagen we dat niet zitten. Daarbij hebben we een hoop kosten gemaakt om haar te laten enten en steriliceren en ook haar pups te enten en te ontwormen. Ook heeft het hele gezin 2,5 maand op kosten van de stichting gegeten. En dan nu zo terug? Nee, dat konden we niet over ons hart verkrijgen.

We hadden een verklaring opgesteld waarin we verlangden dat ze goed voor de hond zou zorgen, voldoende eten en drinken zou geven en haar niet aan de ketting zou leggen.

Het was wat moeizaam om met haar tot een afspraak te komen. De tuinman heeft een paar keer geprobeerd een afspraak te regelen, maar vaak nam ze niet eens de moeite om uit haar huis te komen.

Voor vandaag was het dan wel gelukt. Na 16.00 zou ze thuis zijn om de verklaring te tekenen en de hond in ontvangst te nemen.

Het is echt een verschrikkelijk gevoel om de hond dan bij de foster op te halen wetende dat ze het daar zo goed had en nu weer op straat zal gaan leven. Het voelt zo niet goed en is zo tegen je gevoelens om honden te helpen in.

Eenmaal daar aangekomen was mevrouw niet thuis. We hebben een tijd gewacht en ondertussen de hond uit de auto gehaald. We waren erg benieuwd wat ze zou doen. Ze kroop onder de auto. 

Dat was voor ons het teken dat ze hier niet wilde zijn. Na een half uur kwam haar zus thuis die niet eens van de situatie wist. Ze belde de eignaresse die er nog steeds niet was. Die zei dat we de hond wel konden achterlaten. Maar dat was niet de afspraak. De afspraak was dat ze na 16.00 thuis was, zou tekenen en de hond in ontvangst zou nemen.

We hebben besloten de hond weer mee terug te nemen. Het is nu aan haar. Wij hebben meerdere pogingen gedaan om tot een afspraak te komen. Nu staan we er met hond is ze er niet. 

Wat ons betreft is het klaar. 

Annabel gaat alsnog een mooie toekomst tegemoet, maar dan niet bij haar oude eigenaar. Gelukkig maar.

Onze inpakker

De vriendin van Maud is er nog steeds. Er wordt veel ondernomen en Mandy ziet op deze manier veel van het eiland.

De afgelopen week was het vriendje van Maud er ook nog en konden ze met z'n allen afspreken.

Vandaag ging Davy op vakantie en zal Maud het een tijd zonder hem moeten doen.

Maar ach, ze heeft een goed voorbeeld. Ik ben zo vaak zonder Erik, ik draai er mijn hand niet meer voor om. 

Natuurlijk moest er wel afscheid genomen worden. Daardoor stonden we voor de zoveelste keer deze week op Hato. Gisteren zouden we er ook zijn. Afscheid nemen van één van de vriendinnen uit Maud haar klas. Zij vertrok naar Aruba met haar ouders. Helaas voor Maud klopte de doorgegeven tijd niet en was ze te laat. Dat was wel even een verdrietig moment. Gelukkig is Aruba nog te overzien en zal dit meisje ook eind volgend schooljaar examen doen op Bonaire, dus hoe dan ook zien ze elkaar nog.

Daarna maar weer even een boodschapje. Als de kinderen vakantie hebben heb je altijd meer nodig.

Hoe zou dat toch komen?

We hebben al een lange tijd een vaste inpakker. Hij is er natuurlijk niet altijd, maar als hij er is pakt hij onze spullen in. Altijd! Hoe hij het doet doet hij het, maar ik word altijd op tijd gespot bij de kassa's.

Soms is er wat strijd onderling tussen de inpakjongens, wat eigenlijk horen ze om de beurt een klant te krijgen. Maar ja, ik ben zijn 'vaste' klant. 

Dit is hem dan, en natuurlijk wilde hij graag even met Maud op de foto. 

Behoudens dat hij erg aardig is pakt hij ook nog eens goed in. Koude producten in de koeltas, zware flessen in de stevige boodschappentas en de rest in plastic tasjes. Ik hoef er nooit op te letten, het gaat altijd goed. En geloof me, ik heb hele bijzondere inpakmethodes bij andere gezien.

Wat dacht je van tomaten helemaal onderop? Of koekjes in de koeltas en de koelproducten in een plastic tas? Of deze dan, ik heb altijd een aantal tassen in een grote tas mee. Zo heb ik altijd genoeg bij me. Soms zijn het teveel tassen voor het aantal boodschappen dat ik uiteindelijk meeneem.

Mijn inpakker begrijpt dat en pakt alleen wat hij nodig heeft. Ik heb ook wel eens gehad dat elk tasje werd gebruikt. En dan zat er in elk tasje twee producten. Nee, wij zijn blij met onze inpakker. En hij waarschijnlijk ook met ons haha. Ben benieuwd wie van mijn lezers hem ook als vaste inpakker heeft.

Vanmiddag werd er zo maar eens een spel uit de kast gehaald. Best gezellig eigenlijk. Even wat anders dan zon, zee en strand.