Het is fijn om te zien en te lezen dat een hoop mensen meeleven en sommige zelfs hetzelfde meemaken.
Het is en blijft toch heel jammer dat we in een prestatiegerichte maatschappij leven.
Het is nooit goed genoeg. Het was nu de entreetoets die zo laag was, maar even erg is telkens weer die gewone Cito in de loop van het jaar. Telkens weer een D of E score op spelling.
Waarom toch telkens weer die marteling? Verwachten ze dat dyslexie ineens "over" is en dat hij spontaan een A haalt? Schei toch uit met die kwelling keer op keer.
Nog twee en een halve week, dan mag Youri beginnen aan zijn meest favoriete vak op school:vakantie!
Vanavond werd ik uitgenodigd bij vrienden van ons om er te komen eten.
Nu Erik er de hele week niet is ( en trouwens volgende week ook niet is al bekend) is het zeer aangenaam om even met volwassen te praten en te eten.
Omdat zij in een huis met een hele grote tuin wonen had ik heel brutaal gevraagd of ik de honden mocht meenemen.
Het is nu namelijk zo dat Luna vrijwel de hele dag aan de lange lijn ligt. En dan is lang ongeveer een meter of 5.
Dit is helaas noodzakelijk omdat ze er constant vandoor gaat. Ze weet nu hoe ze over de muur van de buren heen kan springen en doet dit dan ook direct wanneer ze hier de kans voor krijgt.
Ik ben dan als de dood dat ze onder een auto terecht komt, of misschien zelfs wel helemaal niet meer thuis komt. Daar is ze me veel te dierbaar voor dus de lange lijn.
De tuin van onze vrienden is totaal omheint net als onze tuin straks in het nieuwe huis.
We reden de auto daar naar binnen en lieten onze honden los.
Eerst was Luna nog wat onwennig, maar dat duurde niet lang. Ze ging helemaal los!
Het was zo leuk om te zien, spelen, rennen, blaffen. Het kon niet op.
Ze trok het meest op met hun 11 maanden oude hond. Storm rende ook mee, maar was snel moe.
Tico vond het ook best spannend. Die heeft wat langer toegekeken voordat hij meedeed, maar rende later ook wel mee.
Ik was zo blij dat ik ze mee had mogen nemen. Dit gunde ik Luna zo!
Het is best sneu als ze aan de lijn ligt. Natuurlijk kan ze bij het water, kan ze kiezen in de zon of de schaduw, maar toch. Ze kijkt er ook heel zielig bij alsof ik haar echt haar vrijheid ontneem, wat ik ook eigenlijk doe.
Maar nog een week of 6 dan mag ze ook helemaal los, maar dan is onze nieuwe tuin!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten