Ik heb twee kinderen met een etiket. In ons geval heet het etiket dyslexie.
Heb je een etiket, dan zal je daar je hele leven "last" van houden, meer moeten knokken en jezelf moeten bewijzen.
Nu is dyslexie te overzien. Je hoeft er gelukkig niet voor naar een ziekenhuis, hebt geen nare lichamelijke beperkingen en je hebt geen medicatie nodig.
Maar heb je pijn? Ja, dat hebben mijn kinderen zeker! En dan niet in lichamelijke zin, maar wel degelijk psychisch!
Ik heb het vandaag nog mogen ervaren.
Toen ik Youri van school haalde zag ik al dat zijn gezicht op onweer stond. Toen ik hem aansprak barstte hij in tranen uit en vertelde dat ze vandaag de uitslag van de entreetoets hadden gekregen.
Hij had een score van 3%!! op de twaalf onderdelen.
Hij was er echt van overstuur. Hij zei letterlijk "ik weet het niet meer". Hoe kan dit nou, kan ik nog wel hondengeleider worden, moet ik nu van school?
Mijn kind zat met zoveel vragen en was zo intens verdrietig, daar breekt je moederhart van.
Na Maud uit school gehaald te hebben, ben ik met Youri terug naar de klas gegaan.
We zouden pas volgende week de gesprekken over de uitslag van de toets hebben, maar dat vond ik veel te lang duren. Ik wilde Youri niet een week in onzekerheid laten rondlopen. En ook zelf wilde ik wel weten hoe en wat.
Gelukkig had de juf tijd en konden we direct aanschuiven.
Meteen vertelde juf al dat er met een Cito geen rekening wordt gehouden met een dyslexieverklaring.
Wel met extra tijd en dat het voorgelezen kan worden, maar niet in de beoordeling.
Dus bij het spellingsdeel had hij vrijwel alles fout.
Nu waren er natuurlijk meer onderdelen dan alleen spelling, maar ook daar had hij minimaal gescoord.
Het is van dyslecten bekend dat het beelddenkers zijn. Sommige denken zelfs in het 3D vlak.
Als niet dyslect kan je je dat moeilijk voorstellen, maar ook Youri denkt zo.
In de citotoetsen is geen mogelijkheid voor anders denkenden.
Ik heb een kleutercito opdracht als voorbeeld.
In de opdracht staan een heleboel dieren te weten een schaap, koe, geit, kip en een olifant.
Welk dier hoort hier niet thuis?
Als je volgens het boekje doet moet je kind de olifant aanwijzen. Mijn kind wijst de kip aan en zegt dat die er niet bij hoort omdat die maar twee poten heeft.
Is dit fout? Nee, maar het wordt wel als fout gerekend. Heel jammer.
Nu is het ook nog eens zo dat Cito de normering onlangs nog heeft aangescherpt.
Je moet nog meer vragen goed hebben om tot een gemiddelde score te komen.
Maar niet ieder kind zal die gemiddelde score kunnen halen! Als je een kind hebt dat lager scoort dan gemiddeld haalt hij altijd onvoldoendes omdat de toetsen niet op zijn niveau zijn.
Huilend heb ik Youri wel eens uit school gehaald omdat hij ook zo graag eens een 10 wilde halen!
Maar hoe goed hij zijn best ook doet, het lukt hem niet. Schrijnend vind ik dat! Geef hem toch ook eens dat gevoel en geluksmoment. Maar nee, dat is helaas alleen weggelegd voor de hoogbegaafde onder ons.
Waarom wordt mijn kind zo afgerekend? Hij is zeer zachtaardig en sociaal, kan heel goed met dieren en (oudere) mensen omgaan, is een kei in sporten, maar ja welke toets besteed daar eens aandacht aan?
Wij zien dyslexie als een marathon waarbij je als dyslect twee extra stenen om je enkels krijgt, maar wel geacht wordt dezelfde tijd als de anderen neer te zetten.
En dat kan je één keer misschien twee keer doen, bij de derde keer treed je al niet eens meer aan bij de start en leg je het bijltje al bij voorbaat neer. En dat is precies wat Youri doet.
En kan ik hem daarin ongelijk geven? Nee, ik snap het wel. Alleen om in deze prestatiegerichte maatschappij ergens te komen moet je door!
Dus proberen we hem na deze droevige uitslag toch gemotiveerd te houden en dat valt niet mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten