Luna's verleden

Ooit was Luna een hond van de straat. Een hond die geen liefdevol huis had en honger leed.

Ze was mager, had open wonden en zat onder de teken en de vlooien.

Daarbij had ze al meerdere keren de zorg voor puppies gehad.

Was ze ergens waar mensen niet wilden dat ze was dan werd ze weggejaagd of erger nog geschopt en geslagen.

Eten moest ze zoeken. Dat doe je op straat dicht bij de weg. Daar ligt het afval van de mensen die dat uit het raam van de auto gooien.

Een gevaarlijke situatie die dan ook voor veel aangereden of doodgereden honden zorgt.

Nu hoeft ze dat nooit meer, maar haar verleden halen we er niet uit.

Wij zien zoveel typische dingen voorbij komen die onze andere honden niet hebben.

Zo staat Luna standaard klaar bij de afvalbak als we na het avondeten de tafel leeg ruimen.

Het liefst duikt ze er daarna ook in. Ze weet precies hoe de deksel open kan.

Verder is ze gek op brood. Gewoon droog brood.

Vanmorgen had ze stiekem het brood van het aanrecht gepikt. Storm en Tico lagen erom heen te kijken wat ze at en hadden misschien wel de hoop dat ze wat voor haar zouden bewaren.

Niks hoor, alles ging op. Heel netjes had ze het uit het zakje weten te krijgen en keurig werden ook de kruimels opgegeten.

Vorige week had ze het kattenvoer te pakken gehad. Poes krijgt hier al op het aanrecht zijn voer.

Dit ter bescherming van poes, die anders niet rustig kan eten.

Ik had blijkbaar het bakje niet ver genoeg op het aanrecht weg gezet.

Luna is met twee poten op het aanrecht gaan staan en heeft met haar voortanden het bakje van het aanrecht afgehaald.

Ze heeft hierna het bakje mee naar haar mand genomen en het daar leeg gegeten.

Moet ik dan eigenlijk niet boos worden? Ja wel, maar terwijl ik boos ben moet ik er eigenlijk verschrikkelijk om lachen.

Het is wonderbaarlijk wat ze allemaal bedenkt om aan eten te komen.

Maar ze zal nooit iets uit je handen graaien! Ook pakt ze iets keurig aan zonder je vingers daarbij op te eten.

De eerste keer dat ik haar samen met de anderen een kluif gaf wist ze niet wat ze daarmee moest.

De tweede keer at ze het wel en was ze er heel blij mee.

Nu geef ik grote kluiven en ligt ze 2,5 uur achtereen te genieten van haar kluif. Mooi om te zien.

Ik ben zo blij dat ik haar dit leven kan geven, maar daarbij ook weer verdrietig omdat ik weet dat er nog honderden honden rondlopen die je dit leven zou willen geven.

Een druppel op een gloeiende plaat.