Dat mocht Maud afgelopen week ervaren.
Maud is een heel sociaal kind wat makkelijk contact legt en dus ook makkelijk in een groep ligt.
Toen we vorig jaar midden in het schooljaar arriveerden had zij er totaal geen moeite mee om haar plekje binnen de groep te vinden.
Dit is de vriendengroep nu.
Ze voelde zich meer dan welkom. Nu is het natuurlijk ook zo dat de kinderen op deze scholen heel vaak kinderen zien komen en zien gaan.
Ze zeggen dat deze kinderen later als volwassenen makkelijke mensen worden die flexibel zijn en snel contacten maken.
Dat zal allemaal best, maar daar had Maud vrijdag geen boodschap aan.
Ze hoorde dat één van haar beste vriendinnen aan het eind van dit schooljaar definitief vertrekt.
Van een ander meisje is het nog niet zeker of dat ze blijft of gaat en ook van haar vriendje is het nog onzeker.
Dat maakte haar verdrietig. Ze had het gevoel alleen over te blijven nu alle leuke mensen weg gingen. Zeker omdat ze juist met deze kinderen dezelfde lessen volgt.
Natuurlijk blijven er wel kinderen over uit andere klassen, maar dat is toch anders.
Dit is dan echt even het mindere deel van zo'n expatperiode. Het voortdurend afscheid nemen van mensen met wie je het juist goed kan vinden.
Voor Maud is het na dit schooljaar nog maar één jaartje en voor haar staat vast dat ze daarna in Nederland gaat studeren.
Het is helaas één van de mindere aspecten waar je mee geconfronteerd wordt, maar waar je wel doorheen moet.
Ik ben er van overtuigd dat ook Maud in haar laatste jaar haar draai wel weer vindt, maar daar heeft ze nu nog even geen boodschap aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten