Het vertrek

Aan alle lezers, de beste wensen voor iedereen!

Het nieuwe jaar is begonnen en daarmee ook ons avontuur in Curacao.

Afgelopen periode was hectisch druk vanwege alle voorbereidingen.

Ik had de hoop al eerder met mijn blog te kunnen starten, maar de dagen waren zo vol dat ik mezelf geen momentje gunde om een stukje te schrijven.

Ons hele huisraad is door onze handen gegaan. Bij elk stuk moest bedacht worden of het meeging, opgeslagen werd of weggedaan werd. Weggegooid hebben we ook, maar dat was niet veel.

Dozen werden verzameld, iedereen droeg zijn steentje bij.

We hebben veel mensen blij gemaakt met onze spullen via de weggeefhoek op Facebook.

Ook het dierenasiel in Almere heeft een grote donatie spullen gehad om te kunnen verkopen op de rommelmarkt.

We hebben afscheid genomen van het werk, de judovereniging en school.

Zo veel mensen die je nabij staan die je gaat missen! De mooie woorden van één ieder die begrijpt dat we deze stap maken, maakt een hoop goed.

We hebben dan ook genoten van ons afscheid op 15 december waar we nog met iedereen een praatje gemaakt hebben. Voor sommige was dit écht voorlopig de laatste keer dat we ze zagen.

De laatste twee weken zijn voorbij gevlogen. Tussendoor was het dan ook nog kerst, pfff. Ik was blij dat ik een kalender op het toilet had waarop stond dat het kerst was, want ik vergat bijna de boodschappen. Valt nog best mee wat ze op kerstavond om 17.00 in de winkel hebben ;-)

Beide kerstdagen hebben we met naaste familie doorgebracht. Toch raar om te beseffen dat we volgend jaar in korte broek buiten eten met kerst. En natuurlijk zonder familie. Dat zal wennen zijn.

Na kerst kwam het dan echt dichtbij. Enige stress kwam toch om de hoek kijken, want we waren bijvoorbeeld de auto nog niet kwijt.

Gelukkig waren daar dan weer de mensen om ons heen die direct indien nodig hulp boden. Zo waar is het ons gelukt om de auto op 30 december!! te verkopen.

Op die dag kwam ook het UTS verhuisbedrijf om de boel in te pakken.

s-Morgens zaten we nog tussen onze eigen spulletjes en toen de mannen om 16.30 verdwenen was ook mijn inboedel verdwenen. Er stonden heel veel dozen en pakketten in de woonkamer. 

De voorman van het verhuisbedrijf had er een hard hoofd in of het allemaal wel paste. Tja, dan krijg je een stift en de opdracht om kruizen op dozen te zetten van artikelen die je toch kunt missen in Curacao.

Eigenlijk konden we niets missen, want voor je gevoel had je alles al weggedaan wat we konden missen. Nou ja, vooruit dan maar. Her en der werd een kruis gezet. 

De mannen hadden geen tijd meer gehad voor de keuken. Dat kwam uiteindelijk wel heel goed uit. We hoorde namelijk van ons gastgezin in Curacao dat er geen shoarma op Curacao te koop is en daar is Maud gek op. Ons idee was dan ook om naar de grill-room te gaan voor een laatste shoarmaschotel in Nederland.

Mooi dat de grill-room gesloten was! En ook Frieteria was dicht. Tja, dan toch maar naar de supermarkt om zelf spulletjes voor shoarma te halen. Op dat moment was ik erg blij dat mijn pannen, borden enzovoort er nog stonden.

Onze laatste nacht aan de Escudo was tussen de dozen en koffers op een matras op de grond.

Op oudejaarsdag stonden de mannen met 4 man sterk weer op de stoep om de rest in te pakken. Tevens had ik twee afspraken staan bij de dierenarts om de dieren te ontwormen, ontvlooien, ontteken en ze "fit to fly" te laten keuren.

Spannend hoor, want onze beestjes zijn ons dierbaar en er zou niets vervelender zijn dan dat de boel niet klopt. Storm onderging het zonder problemen en was dan ook snel weer thuis met een "fit to fly"-document.

Poes had andere ideeën en was niet eens van plan zijn bench in te gaan. Oef, dat werd een klein gevecht met hier en daar een krab en een klauw.

Wonderbaarlijk genoeg was de stress er bij de dierenarts weer vanaf en is ze daar uit de bench geweest en ging ze er soepel weer in. Wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Inmiddels was ook de zeecontainer gearriveerd en waren de mannen begonnen met inpakken.

Dat ging razendsnel. Dat hadden ze vaker gedaan, dat was duidelijk!

Eerst alles wat echt mee moest, daarna alles met een kruis. Ik ben maar niet gaan kijken hoe ver ze waren en ben buiten gebleven. Als ik naar binnen zou gaan om te kijken wat er nog stond zou ik toch enigszins zenuwachtig worden.

Het was dan ook een heerlijk moment om van de voorman te horen dat alles erin zat! Inclusief alles met kruis. We konden zelfs nog een extra doos vullen om mee te nemen. Snel hebben we her en der nog een lampje van het plafond geschroefd en meegenomen. Hierna was er dan het officiële moment van het verzegelen van de container. Ik had die eer om daar mijn brute krachten op los te laten, haha.

Even nog een fotootje van de nummers op de container om hem via internet te kunnen volgen. Leuk om even te gaan kijken wanneer hij Willemstad in vaart.

Na nog even de laatste mensen in Dronten gedag gezegd te hebben, konden we met 5 koffers, 4 rugzakken, 1 hond in bench en 1 kat in een bench op weg naar oma.

Daar hebben we onze eigen domein op de eerste verdieping. Gelukkig maar, want we zijn nu officieel dakloos. We staan nergens meer ingeschreven.

Na het eten kwam de familie om met ons het nieuwe jaar in te luiden. En wat voor jaar!

Een jaar waar we al tijden op wachten, naar toe leven, met gemengde gevoelens naar uitgekeken hebben. Nu is het dan zo ver.

Het afscheid op Schiphol was emotioneel, maar in het achterhoofd houdend dat het allemaal tijdelijk is en wij ook echt weer terug komen. Op naar ons land waar wij zo graag vertoeven en ons thuis voelen.