Alleen

Het is alweer lang geleden dat ik mijn laatste update gegeven heb. Er waren zelfs mensen die me vroegen alsjeblieft weer wat van me te laten horen.

Ik snap het, het was natuurlijk ook van alles naar niks.

Dat er niet geschreven werd lag hem onder andere aan het ontbreken van tijd. Hoe kan dat dan? Nou juist vooral aan het eind van de dag ben ik nog druk in de weer met alles wat er op Curacao gebeurd. Door het tijdsverschil ben ik vooral smiddags en s avonds zeer actief met het beantwoorden van appjes, mail en Pm. Om daarna dan nog een blog te schrijven was me vaak te veel. Ik heb aan het eind van de dag echt even behoefte aan ontspanning en even los van de (honden)stof.

Alles rondom de honden is het enige dat ik op dit moment doe. Dit kost me zeker 8 uur per dag. Net zoveel als een baan, alleen minder zichtbaar.

Het is best heel jammer dat het niet zichtbaar is. Ik werk verder niet en merk dat dit in mijn omgeving onbegrip geeft. Het wordt als lui gezien, of als luxe en ook de opmerking jij hebt tijd zat want je doet toch niks heb ik ook al mogen aanhoren.

Je moet eens weten hoeveel ik doe. Ik ga er alleen de deur niet voor uit en krijg er geen salaris voor, maar ik verzeker je, dit is meer dan een standaard job. Het doet ook zeer om dit soort dingen te moeten horen. Alsof je daar zelf je keuze niet in mag maken. 

Ik merk heel erg dat er van je verwacht wordt weer in het Nederlandse keurslijf te treden. Je uitzending was leuk, we hebben je verhalen aanhoort, maar nu graag weer over op de orde van de dag. Dat je nog niet toe bent aan die “orde van de dag” is lastig uit te leggen.

De enige mensen die mij begrijpen zijn de mensen die ook uitgezonden zijn geweest. En omdat dit er maar een handje vol zijn voelt dat erg alleen.

Er zijn dagen dat ik het heerlijk vind om met de honden op pad te gaan en me bezig te houden met Curacao. Andere dagen vliegen de muren op me af en mis ik Curacao enorm. Mijn wereldje is beperkt. De mensen met wie ik mijn passie voor de honden deel wonen aan de andere kant van de wereld en de mensen die ik nu om mij heen heb begrijpen mij niet. Ik kan dus niet zeggen dat het allemaal fantastisch gaat, want dat gaat het niet.

We waren al gewaarschuwd dat terug naar Nederland keren lastiger is dan op Curacao starten en ik kan alleen maar beamen dat dit zo is.

Op Curacao is het een komen en gaan van mensen. Doordat we met zn allen uitgezonden waren liepen we allen tegen dezelfde dingen aan en kon je bij vele mensen terecht als je er even doorheen zat. Allemaal mensen die je begrepen. Hier moet ik het alleen doen en zo voelt het ook, ontzettend alleen. 

Ik heb gelukkig een gezin dat me wel begrijpt en een stel honden die het leven in Nederland de beste keus ever vinden.

Het is een genot om met ze door de bossen te struinen en onder andere Lexa zo enorm te zien genieten. Het maakt de honden niet uit wat voor weer het is. Ze lopen net zo makkelijk in de kou als door de regen.

De nieuwste hobby is muizen vangen. Niet dat ze dat kunnen, maar ze doen hun best. Hele kuilen naar China worden er gegraven, maar altijd zonder resultaat. Het enige resultaat is dat ze er niet uitzien, maar dat nemen we voor lief.

Luna heeft straf

Als trotse bezitter van drie westpointers was het vrij logisch dat wij ook aanwezig zouden zijn op de westpointer wandeling. Een evenement dat vier keer per jaar georganiseerd wordt en een leuk moment is om mede baasjes te ontmoeten.

Luna was de dagen ervoor al wat eigenwijs geweest. Weg rennen in de bossen en dan weer ergens anders naar buiten komen bijvoorbeeld.

Echt drakenstreken! Op de dag van de wandeling wist ik nog niet of ik wel alle honden zou gaan meenemen. Dat betekende dat ik ze wel eerst goed uit moest laten. Dat was wel zo eerlijk naar de thuisblijvers. Dus om 11.00 uur was ik in het bos. Even een rondje dacht ik. Maar dat liep totaal anders. Luna was weer eens op drakentocht en ging ervan door. En het duurde en het duurde. Ze had haar tracker wel om, maar in dit bos heb ik slecht bereik.

Na een uur was ze er nog niet en ben ik met de andere twee achterin het bos uit gereden. Daar kon ik dan op mijn telefoon zien waar ze uithing om vervolgens weer terug te rijden. Wat een gedoe! En de tijd tikte verder. Ik moest om 13.00 weer weg richting Vianen. Uiteindelijk om 12.30 kwam mevrouw weer aangelopen. Tong tot aan haar knieën van vermoeidheid. Toen moest ik nog naar huis, honden voeren, mij zelf voeren en door naar Vianen. Ik heb Youri gebeld en hem vast brood laten klaarmaken. Ook heeft hij koffie voor me gezet die ik dan weer mee kon nemen.

Zo zat ik om 13.10 lunchend in de auto. Met Tico, die mocht mee. Luna had straf, die bleef thuis en omdat ik niet wist of ik Lexa er een plezier mee zou doen bleef die ook thuis.

Tico heeft genoten. Die heeft lekker rond gebaggerd tussen 25 soortgenoten. En wie was er ook? Ex fosterhondje Jenna die nu in Nederland bij een foster zit. Het was voor mij de eerste keer sinds eind mei dat ik haar weer zag. En zij mij. Hoe ontzettend leuk was de herkenning. Van haar naar ons, maar nog leuker was de herkenning van haar naar Tico. Ze werd er helemaal druk van. Tico was minder onder de indruk, die was druk met de omgeving.

Luna heeft nog steeds straf. Ze had namelijk nog meer streken bedacht. Nu ze in het bos zo lang weg gebleven was, had ik haar daarna alleen nog maar aangelijnd uitgelaten. Was er klaar mee. Ik had geen zin meer in weglopende Luna’s. Toen bedacht ze haar volgende streek. Als ik thuis kom van het uitlaten doe ik de deur van het huis open, daarna de achterklep van de auto en dan rent alles naar binnen. Bijna alles. Luna bedacht dat ze hier dan wel haar vrijheid kon pakken. Dus niet naar binnen, maar linksaf om de auto heen de straat op. En dan daar lekker vervelend rondjes rennen en niet luisteren.

Ook daar hebben we nu onze maatregels op bedacht. Ze zit nu in de auto aan een lijn. Als de klep opengaat kunnen de anderen er uit en zij moet wachten tot ik haar heb aangelijnd of heb losgekoppeld zodat ik haar het huis in kan begeleiden. Het is toch wat! Ben benieuwd of ze inmiddels uitbedacht is of dat ze nog meer drakenstreken in petto heeft.

Afgelopen vrijdag hadden we nog een soort van westpointer wandeling, maar dan iets kleinschaliger. Ik had afgesproken met het baasje van Jill.

Jill die na haar aankomst in Nederland zo ziek geweest is, maar nu gelukkig helemaal de oude. En ook Jenna was aanwezig, zij is de zus van Jill.

We hadden op het strand van Katwijk afgesproken. Het was heerlijk weer, echt strandweer. Tico had weer mazzel, die mocht mee.

Ook nu weer een prachtige herkenning van Jill. Vooral Erik was helemaal in. En Tico, hun maatje op Curacao, werd warm begroet.

Prachtig om te zien hoe vooral Jill en Jenna samen genoten van dit weerzien. Ze speelden en renden samen, joegen samen op de vogels, vielen samen in een zwin. Het was een dolle boel, maar heerlijk om te zien.

Het was het rijden naar Katwijk meer dan waard.

En toen zag ik Jenna twee dagen later weer. Opnieuw in Vianen waar we afgesproken hadden met potientiele baasjes.

Jenna had op de website gestaan waar mensen op hadden gereageerd. Deze mensen met al een hondje uit Griekenland wilden heel graag kennismaken.

Het is toch wel heel raar als je dan voor je allerlaatste fosterhond een baasje zoekt. Ze had het super fijn bij haar foster, dat was duidelijk aan haar te zien.  Nu dan de volgende stap. Na een uurtje wandelen moet je dan beslissen, gaat ze mee op proef of niet. Ze is meegegaan. Dat voelde heel raar.

Maar het is goed, deze mensen waren echte hondenliefhebbers. Ze gaat er niks te kort komen, het is alleen dat gevoel dat je zo met haar meeleeft dat ze weer opnieuw aan nieuwe gezichten moet wennen. Maar ze kan het. Ze is zo gegroeid in de tijd bij haar foster in Nederland. Deze stap kan ze hebben.

Meerdere hoogtepunten

Zo, het laatste blog was alweer even geleden. Ondertussen is er weer voldoende gebeurd. 

Als eerste kan ik vermelden dat we eindelijk een bed hebben. Tjonge wat kan je daarnaar uitkijken. Al die tijd was het model en de maat die wij zochten niet op voorraad. En dan op een maandag doe je maar weer eens een belletje en blijken er negen te staan. Mooi, dat zijn er straks nog maar acht, want ik kom er nu één halen. Diezelfde dag hebben we het bed nog in elkaar gezet. Het was wel even heel gek om in een bed te stappen wat op normale hoogte was. We hebben 2 maanden op de grond gelegen. Daar waren we ondertussen wel aan gewend. Een bed op normale hoogte voelden voor ons als een bed op klossen, hoog gewoon. Echt even wennen weer, maar ook wel weer heel prettig. Het is toch echt een stuk handiger nu je net zo hoog ligt als je nachtkastje. Om het klimaat van Curacao nog een beetje in gedachte te houden hebben we het dekbed er op aangepast. Op één of andere manier voelt dit veel warmer.

En ander item waar we al weken op wachtten was de kapstok. Als je je maar lang genoeg ergert aan jassen over de stoelleuningen, dan komt die kapstok er vanzelf. Ik had iets in mijn hoofd, maar kon de juiste haken niet vinden. Ik wilde namelijk graag zelf een kapstok maken. Maar laat ik nou net de haken die ik ongeveer in gedachte had vinden bij Ikea toen ik daar was voor het bed. Vandaag de plank gehaald en de haken geïnstalleerd. Tjonge we maken wel ineens stappen. En een bed en een kapstok. 

Maar naast het bed en de kapstok was er een veel belangrijker hoogtepunt. We zijn aanwezig geweest bij de uitreiking van de propedeuse van Maud.

Het is en blijft een prestatie om te emigreren zonder ouders en dan ook in één keer je prop te halen. Het was dan ook mooi om daarbij te kunnen zijn.

En dan de hondjes. Wel of geen zon, met of zonder regen, nog steeds doen we elke dag een bos aan.

Nu het richting herfst gaat ruik je de seizoensverandering in het bos. Heerlijk om de geur van dennennaalden en mos weer te ruiken. Dat is toch een totaal andere beleving dan het kalebassenbos op Curacao. Al vond ik die geur ook heel lekker. Maar heel veel meer geuren waren er niet.

Dat is in de Nederlandse bossen wel anders. Maar wat je allemaal ziet is ook een lust voor het oog.

Zo kwam ik de verblijfplaats van kabouter spillebeen tegen. 

De honden hebben weinig oog voor dit moois, die hebben vooral interesse in allerlei geurtjes van dieren die er gelopen hebben.

Luna natuurlijk nog steeds wel op haar eigen wijze. Die heeft zo haar eigen programma. Dat kan wel eens totaal stroken met de mijne. Ze heeft dan iets gezien of geroken waar ze echt naartoe moet. Gelukkig laat de tracker dan zien waar ze uithangt en kan ik bepalen of ik blijf wachten, terug loop of doorloop. 

Hier had madame ook iets gezien wat van dichtbij bekeken moest worden.

Dan nog even een extra rondje links en daarna kan er weer normaal meegelopen worden.

Het is en blijft een portret. Maar dan wel een leuk portret.

Nieuw speeltje

Afgelopen zondag was mijn verjaardag. Het was een aardige beproeving. Meteen de koudste 23september ooit en de koudste dag sinds 5 april jl.

Met andere woorden, het leek wel winter. 

Het was wel even wat anders dan de afgelopen jaren. Toen vierden we het heerlijk met de voetjes in het zand en aten we ergens een hapje waar je lekker buiten zat. Nou als ik nu buiten had gezeten had mijn bord weggewaaid, wat een ellende. Maar we hebben het overleefd. En gelukkig was het weer de dag erna weer een stuk beter. Die dag hebben we benut om het tuincentrum te bezoeken. Ik wilde graag wat plantjes voor in huis. Die hadden we nog niet en maakt het toch net wat aangekleder. Het kopen van planten gaat verder dan kijken naar wat mooi is. De grootste uitdaging is nog wel om planten te vinden die katproof zijn. Niet te lekker, niet te veel sliert, niet giftig. Nou ja dat dus. Ik heb wat gevonden, denk ik. De tijd zal het leren. Het enige niet katproof wat eraan zit zijn de grijze sliertjes. Ik vind ze leuk, maar ik vermoed dat er meer dat vinden. Ach als ze dan maar van de plantjes zelf afblijven.

Dat de herfst echt ingetrede is zie ik elke dag in het bos. De paddestoelen schieten als paddestoelen uit de grond. Hahaha. 

Ik had vanmorgen dennenappels en eikels uit het bos meegenomen. Leek me leuk om om de kaarsen heen te leggen.

Ook nu weer waren het de katten die dit een geweldig idee vonden. Je huis katproof maken is zo makkelijk nog niet.

Voor ik het wist hadden ze al twee dennenappels en een eikel van de schaal gegooid. Wel lekker goedkoop speelgoed. 

Voor de honden hebben we ook een nieuw speeltje. Een speeltje voor onsen zij mogen er mee lopen.

Ik heb drie led halsbanden voor ze gekocht. Nu zijn ze in het donker zichtbaar. We lopen s avonds niet altijd op plekken waar lantaarnpalen staan, dan is dit wel even superhandig. Luna mag s avonds niet los. Die heeft ons een keer een uur bezig gehouden met haar wegloopgedrag. Daar zijn we klaar mee. Alleen overdag in het bos mag ze nog los. Maar ook luna heeft een bandje. Je weet immers maar nooit, mocht ze ontsnappen, dan kunnen we haar in het donker gewoon zien.

Kijk, ieder een eigen kleurtje.

Rollen omgedraaid

De dagen beginnen een soort van structuur te krijgen. Ze beginnen op dit moment standaard met een lange wandeling in een bos.

Minstens 2,5-3 kilometer en heeft liefst meer. Luna loopt sowieso minstens het dubbele. Die rent vooruit en komt dan weer terug, alles keer twee dus. Soms is het even afhankelijk van waar het pad mij brengt. Van nieuwe paden weet ik de afstanden niet en is het soms een verrassing waar je uit komt. De honden vinden het prachtig. Het is heel mooi om te zien hoe zelfverzekerd lexa wordt.

Van een bang onzeker hondje naar een hondje met meer zelfvertrouwen. Ze huppelt lekker los mee en doet zelfs mee aan het belangrijke event plas over plas. Ken je dat? Tico plast, Luna plast daar overheen. En Lexa plast daar nu ook. Niet altijd er overheen, maar ernaast is ook al heel stoer. De volgorde wijzigt zich regelmatig, maar het gaat om die paar druppies, die moet je er gelegd hebben.

Van het weekend hadden we visite. Na de instructie dat ze Lexa moesten negeren ging het heel snel prima. Het blaffen was kort en na wat bemoedigende woorden van mijn kant was het oké. De visite is gaan zitten en Lexa is ook haar ding gaan doen.

Wat de honden overdag doen na zo’n wandeling heb ik hier even in kaart gebracht.

Zoals je kunt zien hebben ze het zwaar.

Als zij zo op apengapen liggen geeft het Tommy de mogelijkheid de huiskamer te verkennen. Dat gaat al een stuk beter. Tommy heeft strategie bepaald. Als Tico nu in de buurt komt begint hij vast te blazen, ze hebben de rollen dus omgedraaid. Tico weet niet zo goed wat hij daarmee moet. Hij kijkt dan een beetje stom van wat doe jij lelijk. Zeker vergeten dat dit gedrag komt door dat hij zelf met lelijk gedrag is begonnen. Maar goed, er is wel verbetering. Ze kunnen elkaar nu op 1,5 meter afstand zonder problemen benaderen.

En dan hadden we vandaag een ander voorbeeld van rollen omgedraaid. Youri had een lekke band. Normaal zou ik die plakken, maar in het kader van ooit moet hij op eigen benen staan heb ik het hem zelf laten doen. Ik de instructies en hij de uitvoering.

Ik heb deze vaardigheid ooit van mijn opa geleerd. Ben hem er nog dankbaar om. Zo fijn om daar zelfstandig en onafhankelijk in te zijn. Dat wil ik mijn kinderen ook meegeven. Youri heeft het goed gedaan. Alleen we hebben wel pech. Ondanks dat de band na het plakken oké leek stond hij vanavond toch weer leeg. Morgen maar verder kijken.

Weer een klus geklaard

De afgelopen twee weken stonden in het teken van het huis van Maud. Zo kreeg ze haar sleutel en nog geen 1,5 week later kon ze erin.

Dat maakte dat we veel tijd besteed hebben aan verven en behangen, mee naar de bouwmarkt, mee naar kwantum. Allemaal reuze handig ook met de auto van mams. Afgelopen zaterdag hebben we dan alles overgebracht. Ondanks dat het allemaal uit maar één slaapkamer kwam, was het toch nog aardig wat. Inmiddels zijn de dozen uitgepakt en hangen zelfs de lijstjes aan de muur.

Maud heeft de foto’s al op Facebook gedeeld, maar voor degene die niet met haar bevriend zijn, zie hier het resultaat.

Nou, volgens mij lijkt me het daar prima vol te houden zo.

En dan die andere twee rakkers. Rood en rood wit van kleur. Die hebben elkaar wel gevonden. Er is geen gekrijs meer naar elkaar. Ze eten zelfs uit hetzelfde bakje, ook al hoeft dat helemaal niet. Ze zijn nog steeds veel boven. Tico is het nog steeds niet eens met de gezinsuitbreiding en jaagt Tommy naar boven. Niet leuk en niet de bedoeling. We gaan morgenavond daar eens even tijd in steken. Dan gaan we Tommy van boven halen en pontificaal beneden op de bank bij ons zetten. Eens kijken wat Tico gaat doen. Ik hoop voor hem niet veel, anders worden we echt heel boos.

Ondertussen vermaken ze zich best boven. Duvel heeft uitgelegd hoe het zit met de horren en naar buiten kijken.

Deze plek is goedgekeurd. 

 

Prima leven daarboven

Er zijn van die dingen waarvan je hoopt dat ze nog zo gaan als ze gingen voor we vijf jaar geleden vertrokken. 

Toen we hier nog woonden kwam er eens in de zoveel tijd een visser uit Urk langs die vers gerookte zalm aan de deur verkocht. Die was toch wel zo verrukkelijk dat je wel zorgde dat je daar contant geld voor in huis had. Nu we weer in Nederland woonden waren we heel benieuwd of de zalmman, zoals we hem altijd noemde, nog steeds langs de deuren kwam. Maar we weten het antwoord hoor, dat is een dikke ja. En lekker dat het was!

Terwijl wij van een lekker stukje vis genieten wordt er op Curacao keihard gewerkt. Rosanna en Patrick Kluivert zijn op het eiland voor de opnames voor TLC. Ook is er een start gemaakt met de bouw van het center. De hekken worden geplaatst en de grond egaal gemaakt.

Het is op Curacao op dit moment echt ontzettend warm. Er is weer een orkaan in de omgeving, dus dat betekent weinig wind en bloody hot. 

Ik heb met ze te doen, het valt niet mee om nu te moeten klussen. Daar is klussen in de hitte in Nederland niks bij. Toch had ik er ondanks de hitte natuurlijk wel graag bij geweest. Ik zal ondanks dat ik het allemaal niet meer zelf mee maak wel regelmatig een update geven.

Ondertussen zijn Tommy en duvel elkaar aan het aftasten en leren kennen. Dat gaat niet helemaal zonder slag of stoot. Duvel verdedigt zijn domein. 

En ook de honden vinden Tommy nog niet bij het interieur horen. Tommy woont dus nog veel op de eerste verdieping. Hij heeft al eens op de trap naar beneden gekeken, maar daar is het bij gebleven. Nu is Youri ook veel boven, dus Tommy komt niks tekort. Als ik deze foto zie denk ik zelfs dat hij helemaal niet meer beneden gaat komen. Prima leven daarboven.

Mooi roze is niet lelijk

Zo, de afgelopen dagen hebben we (ik zou bijna zeggen uiteraard) niet stil gezeten.

Maud is bijna klaar om te verhuizen. Aankomende zaterdag is het zo ver.

We hebben eerst nog even een kleine metamorfose bewerkstelligt. De slaapkamer was namelijk roze. Nou is mooi roze niet lelijk. Dat vond Maud ook. Maar mooi roze vond ze lichtroze. We hebben de wit met zuurstokroze kamer dus verandert naar een zacht roze kamer met één wand behang. Het was een totaal ander gezicht.

Het oogde er een stuk ruimer door.

Een bezoek kwantum heeft gezorgd dat ook de aankleding niet vergeten werd. Kaarsjes, leuke vaasjes, eetkamerstoelen, een bijzettafeltje. Allemaal leuke dingen die heel handig in de auto van mams kunnen. 

Nu dat bruine raamkozijn nog wit, maar dat gaat Maud zelf doen. En dan is het klaar.

En dat betekende dus ook dat het klaar was voor Tommy met het wonen bij oma en Maud. Zaterdag vonden we geen handige dag om hem mee te nemen, dus hebben we hem maar vast ingeladen. Eerst even afscheid nemen van Maud.

En daarna in de bench mee naar ons eigen kleine rescue center. We hebben boven op zolder de mannen met elkaar in contact gebracht.

Duvel was niet echt onder de indruk. Die vond de brokjes die Tommy mee had genomen veel interessanter. 

 Nu maar even afwachten of ze elkaar leuk gaan vinden. Ben benieuwd.

Vrijheid

De dagen zijn nog steeds niet anders. S morgens op pad met de honden, s middags iets oppakken wat nog gedaan moet worden naar aanleiding van de verhuizing en s avonds de administratie van rescue Paws. Op de app is het in de ochtend nog stil. Curacao slaapt dan nog, de drukte komt meestal na 15.00, maar dan ben ik zelf nog bezig. S avonds pak ik dan alle whatsapp en messengerberichten uit Curacao op. 

Gisteren was Erik wat eerder thuis dan gepland. Ondanks dat er eigenlijk genoeg te doen was, kozen we ervoor om samen wat leuks te gaan doen. 

We hebben nog geen moment gehad om bijvoorbeeld op zoek te gaan naar wat winterkleding. Überhaupt hebben we nog niets gedaan wat een stukje ontspanning was, los van het honden uitlaten. En dat honden uitlaten maakt nou net dat winkelen ook best nodig was. Ik kwam tot vandaag vrijwel na elke boswandeling met natte voeten thuis. Ik had geen schoenen meer die waterdicht waren. Toch wel handig als je door nat gras aan het banjeren bent. Wij hebben bataviastad in de buurt. Met onder andere een Columbia sport zaak met wandelschoenen. Modellen van vorig jaar, maar dat is echt het minste wat me kan boeien. Ik heb een leuk paar kunnen vinden. En een fijne ademende regenjas. Ook heel praktisch tijdens de wandelingen.

Het was erg fijn om is even wat anders te doen dan klussen of honden uit te laten.

Vandaag ook weer de dag begonnen met een wandeling in het bos. Elke dag een andere route. Het verveelt nooit. Nog niet tenminste.

Vanmiddag is eindelijk de band van mijn fiets gerepareerd. De fietsendrager die we van mijn zwager kado gekregen hebben staat nog ingebouwd achter in de garage. Hierdoor bleef de fiets eigenlijk maar staan. Vandaag is de band vervangen, eindelijk. Het geeft een gevoel van vrijheid. Niet dat ik niet weg kon, maar even een boodschap halen op de fiets kon alleen als Youri thuis was. Dan kon ik zijn fiets gebruiken. Nu kan ik keuze maken in welk vervoer ik gebruik, heerlijk.

Doelloos

Het is nu bijna half september en langzaam komen de dingen op de rit. Youri heeft zijn eerste week school achter de rug. Zij het nog halve dagen, vanaf morgen mag hij flink aan de bak. Meerdere dagen van 8.10 tot 15.50. Het begint op werken te lijken.

Ook Erik is inmiddels weer volop aan het werk en vertrekt dagelijks weer vroeg de deur uit om pas weer rond 18.00 uur thuis te komen.

Voor mij nog geen baan. Ik ben ook niet zoekende, ik heb namelijk idee een eigen bedrijf op te starten. Iets in de dierenbranche, dat lijkt me duidelijk.

Hoe en wat precies vertel ik later. Ik moet het businessplan nog uitschrijven en een kvk inschrijving regelen. Tot die tijd probeer ik ook mijn ritme te vinden. Ik heb nog geen vast ritme. Het hangt nog te veel af van wat komen gaat en nodig is. Straks als ik ook werkende ben hoop ik wat regelmaat te kunnen creëren. Hoewel ik echt wel met van alles bezig ben, voelt het nu nog een beetje doelloos. Daar wil ik van af.

Doelloos was het weekend zeker niet. Er is flink bij Maud geklust.

Van een donkere muur naar totaal andere kleuren.

Nu de slaapkamer nog.

We zijn ook druk op marktplaats. Er is niets zo leuk als voor weinig een ontzettend leuk bankje scoren, of net die eettafel die je voor ogen had.

Zo kun je met beperkt budget iets super leuks creëren. 

Aankomende zaterdag is de verhuizing. Voor die tijd zullen we Tommy ophalen. Ik denk dat duvel een kattenmaatje wel kan waarderen.

Moe en voldaan

Het was vanmorgen even schrikken voor iedereen. Ik snap dat het een gemis gaat worden en dat nu een hoop mensen een andere invulling van de ochtend moeten gaan bedenken, maar voor mij voelt het beter. Het blog schrijven werd een verplichting. Ik deed het niet meer voor mijzelf maar voor een ander. Ik schrijf liever op momenten dat ik er zin in heb en behoefte voor voel. Ik zal zeker met regelmaat updates geven. Ik wil daar ook geen dag aan vast hangen, want dan zit er nog een bepaalde druk aan vast. Ik schrijf liever op momenten dat ik er zelf zin in heb. En echt, ik beloof dat dit wekelijks zal zijn.

Verder met vandaag. Vanmorgen hebben we weer een rondje bos gedaan. Dit bos heeft zo veel paden, dat elke dag nog een nieuw pad ingeslagen kan worden. Met nieuwe geuren en nieuwe ervaringen. Zo kwamen we een vijver tegen. Dat wisten ze niet hoor, geen idee dat onder dat rare groen water zat. Er zaten ook eendjes in die vijver. Tico had bedacht dat hij wel even naar die eendjes zou rennen. Mooi niet, over dit groen kon je niet lopen.

En dan hoor je plons. 

En zie je een kring in het water. Haha en niet veel later een natte hond.

Ja zo leren we als hond nog eens wat. 

In de tijd dat we op Curacao zaten heeft een klein deel van onze inboedel bij oma in de garage gestaan. Dit waren vooral items die we op Curacao niet nodig hadden. Denk aan vazen, boeken, fotoalbums, winterkleding enzovoort. Elke keer als ik nu bij oma ben neem ik wat dozen mee.

Vanmiddag heb ik de dozen uitgezocht. Dat deed ik natuurlijk niet alleen. We hebben één inwoner die gek is op dozen. Wit met rood en heeft de naam Duvel.

Super interessant dat verhuizen. 

Aan het eind van de dag is iedereen weer moe en voldaan. De één van het snuffelen in dozen, de ander van zwemmen in de vijver en de volgende van het tien keer heen en weer rennen over het zelfde pad in het bos.

En wat is er dan lekkerder dan slapen op de bank. Luna weet de plekjes wel te vinden.

Een nieuwe stap

Gisteren was ik te moe om nog een blog te schrijven. Ook was het inmiddels laat.

Het wordt steeds lastiger om te blijven schrijven. De invulling van mijn dagen zijn nu totaal anders dan op Curacao.

Hetgeen waar ik nu over schrijf ik toch meer privé dan dat het op Curacao was. Op Curacao was het voor mij veel makkelijker, er was geen dag hetzelfde met alle fosterhonden. Het is nu veel lastiger om onderscheid te maken in wat ik wel en niet wil delen.

Ik heb dan ook besloten om nog te schrijven tot de introductie van Tommy in de roedel. Dat zal al vrij snel zijn.

Er is deze week namelijk veel gebeurd. Maandag kreeg Maud te horen dat er een appartement voor haar beschikbaar was. Maandag is ze gaan kijken, dinsdag heeft ze besloten het te doen. Gisteren hebben we een voorverkenning bij een aantal woonwinkels gedaan voor inspiraties en ideeën en vandaag ben ik met haar meegeweest de sleutel ophalen.

Dit was in Amsterdam. Het was maar goed dat we al besloten hadden dat ik mee zou gaan, anders had ze met het openbaar vervoer gemoeten. Dat is normaal geen ramp, maar het was nu wel heel erg noodweer. We reden op de waze app naar het kantoor toen waze aangaf dat er een overstroming was.

Ik had geen idee wat ik daarvan moest verwachten. Een afgesloten weg? Of wegdek wat weggespoeld was ofzo? Het bleek een enorme hoeveelheid water op de weg te zijn. Echt wel zo veel dat je maar beter niet kon hebben dat je auto in de plas afsloeg. Maar we hebben het gered. We zijn zonder natte voeten aangekomen.

We hebben het gehele contract doorgenomen en de sleutel in ontvangst genomen.

Op naar het huis, ik was natuurlijk ook ontzettend nieuwsgierig.

Het is een knus appartement met een aparte slaapkamer, badkamer en keuken. In Almere trouwens, vlakbij school en werk. Ideaal dus.

Qua vloer hoeven we er niks meer aan te doen. Verven en behangen is wel nodig. En dus gaan de kluskleren maar weer uit de kast. Ze lagen er nog njet zo lang in, maar zijn alweer nodig. De aankomende tijd zullen we het huisje aan gaan kleden zodat Maud kan verhuizen. Weer een hele nieuwe stap in haar leven.

En Tommy? Die komt dan bij ons wonen. Dit omdat Maud geen mogelijkheid heeft hem daar naar buiten te laten en het voor duvel ook gezelliger is.

Pre start

Als er iemand lang vakantie gehad heeft is het Youri wel. Hij had het geluk dat regio Noord dit jaar de laatste regio was die vakantie kreeg en dus ook weer als laatst mocht beginnen. Op Curacao is de zomervakantie eigenlijk altijd rond dezelfde periode. Van eind juni tot en met half augustus. Daar zijn ze dus alweer begonnen. Youri heeft negen weken vakantie gehad, lang genoeg om weer volledig uitgerust aan de bak te kunnen.

Hij heeft er helemaal zin in. Hij heeft de afgelopen weken in Nederland regelmatig afgesproken met vrienden die hij nog kende van de tijd dat we nog in Dronten woonden. Wel super fijn dat hij die vriendschappen zo weer kon oppakken en overal in meegenomen wordt. Ik denk dat het voor Youri een voordeel is dat zijn verhaal anders is dan anders. Wie kan er nou vertellen dat hij bijna vijf jaar op Curacao gewoond heeft. De meeste vrienden zijn dan ook erg nieuwsgierig naar zijn verhaal en ervaringen. Voor Youri is het fijn dat het zo gaat. Hij voelt zich hierdoor snel op zijn gemak en geaccepteerd.

Nu school begint is dat dan ook helemaal niet erg. Hij komt niet helemaal nieuw binnen lopen, maar kent al kinderen om hem heen.

Vandaag was het nog maar een pre start, alleen boeken ophalen. Vanaf morgen beginnen de lessen, maar ook nog maar deels. Ze starten met halve dagen om dan vanaf volgende week maandag vol aan de bak te gaan. Ik heb Youri zijn rooster gezien, die is best pittig. Geen eerste uren vrij, redelijk wat tussenuren en regelmatig tot een uur of 16.00 les. Ik ben benieuwd hoe hij dat gaat vinden. Het is toch een andere dagindeling dan op Curacao. Daar begon school vroeg, maar was je ook vroeg klaar. Op zijn laatst was hij daar 14.15 klaar, maar meestal om 12.40

Wat voor hem ook voor het eerst was, was dat hij boeken moest kaften. Op Curacao moesten we onze eigen boeken kopen. Een duur grapje. Maar omdat het dan van je zelf was ging er ook geen kaftpapier omheen. 

Dat is hier anders, al viel het me nog mee. De helft van zijn boeken was in bruikleen, de rest hoeft niet terug. Moest Maud toen der tijd nog elk werkboek kaften en aan het eind van het jaar weer inleveren, nu mag er in geschreven worden. En gaan we die dus ook niet kaften.

De rest wel. Voor Youri die anti alles dat maar iets te maken met freubelen en knutselen is, was dit niet iets waar naar uitgekeken werd. 

We hebben het uiteindelijk samen gedaan. Hij het papier op maat knippen en zorgen voor voldoende plakbandjes en ik het vouwen.

Prima werkverdeling, het was zo klaar. 

Zo was het voor hem de eerste en meteen ook de laatste keer. Volgend jaar zit hij, als het allemaal goed gaat, niet meer op de middelbare school en zullen de boeken weer zelf gekocht moeten worden. Nog maar even niet over nadenken hoeveel geld het dan weer gaat kosten.

Varkentje wassen

Het uitlaten van de honden in ons eigen wijk is nog steeds een vertoning. Met drie honden aan de riem lopen is niet makkelijk.

Het zijn dan ook nog eens drie verschillende honden. Lexa, de bangerd die het liefst achter me loopt en dan Luna die de hele weg voorop wil lopen en overal als eerste wil zijn. Tico vergeet dat hij aan de lijn loopt en slingert van links naar rechts. 

Mijn armspieren hebben het nogal eens te verduren. En soms heb ik het geluk uit elkaar getrokken te mogen worden. Het is net een lesje crossfit, wat een boffert ben ik toch.

Als we dan eindelijk wat relaxter lopen komen we een kinderboerderij tegen. Hop, alles meteen in opperste paraatheid. Wat doet dat varken daar in de bosjes? Kom maar eens hier, dan zullen we dat varkentje eens wassen. Maar het varkentje kwam niet.

Als het gevaar geweken is kan er weer door gelopen worden. Ja zo duurt een rondje rondom het wijk wel even. Gelukkig hebben we de tijd.

In en rond het huis vorderen we gestaag. Er begint wat aankleding te komen en er is tijd voor activiteiten die minder hoog op de prioriteitenlijst stonden.

Zo heeft Maud vanaf vandaag ook een bed als ze komt logeren. Alleen een matras op de grond is ook niet alles. Nou hoor ik iedereen denken, maar jullie hadden toch een bed van Maud op Curacao? Ja klopt, een bed met een vrij hoge achterkant. Die achterkant paste niet onder het schuine deel van de zolder. Dat bed hebben we op Curacao verkocht en een bed zonder achterkant gekocht voor hier. 

Weer een item weg op de to do list. Nog een paar dingen te gaan waaronder het hangen van de deuren in de pax kasten. Langzaam aan wordt het huis meer thuis.

Eerste keer

Vandaag hadden we voor de allereerste keer sinds jaren weer een verjaardag. Die verjaardagen waren er natuurlijk altijd al wel, maar zonder ons.

Mijn vader had de aftrap. Hij was de eerste die zijn verjaardag kon vieren in volledig gezelschap. Bijna dan, Maud was afwezig. Die had vandaag haar allerlaatste werkdag bij de Albert Heijn. Haar baan als broodmeisje had ze naast haar bijbaan in het Flevoziekenhuis aangehouden, maar dat werd toch wat veel. Nu ook deze week voor haar de opleiding weer start was dit het moment om afscheid te nemen.

Wij hadden dus een autorit, een verjaardag en weer een autorit voor de boeg. Dat zou voor de honden lange dag alleen zijn. 

Vanmorgen eerst maar even een goede wandeling in het bos gemaakt, dat was het minste wat we konden doen voor we vertrokken.

Wat denk je? Zou hier een ree geplast hebben? De honden vonden het unaniem een lekker geurtje.

Daarna dus op pad. De verjaardag was erg gezellig. Door het lekkere weer was het in de tuin, heerlijk. 

Het was leuk om iedereen weer te zien en te spreken. De tijd vloog voorbij.

Vanavond 21.15-21.30 waren we weer thuis. En wat waren de honden blij! Och och, rondjes werden gedraaid, dansjes gemaakt.

Ze hadden het super goed gedaan. Het was voor hun de eerste keer dat ze zo lang binnen alleen zaten. Op Curacao waren we eigenlijk nooit 9 uur lang weg. Nu waren we lang weg en zaten ze binnen. Maar niks aan de hand. Alles was schoon, droog en heel. Super!

Flink ploegen

Goed nieuws, volgens de weerman komt er een nazomer aan. Hoe langer we van mooi weer kunnen genieten, hoe beter. 

Het was vandaag ook al een aangename temperatuur. Kortebroekenweer vind ik het niet, maar dat is mijn makke. Door de lange tijd die ik in de tropen heb gewoond, is mijn gevoel voor wat warm en frisjes is een beetje ontregeld. Het is echt zo dat je aan het tropenweer went, wat dus ook betekent dat je andersom weer moet wennen aan de lagere temperaturen. Voor mij is 22 graden aangenaam, maar geen zomers weer. Dat verandert wel weer, maar heeft zijn tijd nodig. 

Bij mooi weer horen open deuren en ramen, maar wat te doen met Duvel die we pas een week hier hebben. We hebben ervoor gekozen om hem de achtertuin te laten verkennen. Hij is de afgelopen week goed gewend geraakt aan het huis en ons ritme. Hij doet het prima en is gewoon bij ons beneden. Hem nu opsluiten in verband met het warme weer is dan ook weer gedoe. Dus hebben we de gok gewaagd en hebben hem de vrijheid gegeven.

Hij heeft het super goed gedaan. Hij heeft heel rustig de tuin verkend. 

En kwam daarna netjes weer binnen. Trots op Duvel.

Ik heb me vandaag maar eens aan de buxushaag gewaagd. Hij was me al weken een doorn in het oog. Hier is lange tijd geen onderhoud op verricht.

Dan ziet het er zo uit.

Hoog en vrijwel dicht gegroeid. Mega veel werk dus, maar vandaag voldoende tijd om er eens flink met de heggenschaar doorheen te gaan.

Na een paar uur ploegen heeft de voortuin ineens een ander gezicht. Eindelijk! 

Alleen de conifeer heeft de dichte begroeiing overleeft, voor de rest staat er niets meer in. 

De heg is niet overal even recht geknipt. Dat is nog best een kunst, maar werd me onmogelijk gemaakt door mijn lieve hulpvaardige zoon.

Die kwam ook even helpen. Het is natuurlijk best stoer, zo’n elechtrisch apparaat. Hij had nog geen halve meter geknipt toen hij door de electradaad heen knipte. Bam, stroom eruit en verlengsnoer kapot. En bedankt.

Ik had geen zin om eerst weer naar de bouwmarkt te moeten alvorens verder te gaan. Ik vond het wel best zo. Een nieuw verlengsnoer komt van de week wel. Ik ben tevreden, eindelijk van die idioot hoge heg af.