Moe en voldaan

Het was vanmorgen even schrikken voor iedereen. Ik snap dat het een gemis gaat worden en dat nu een hoop mensen een andere invulling van de ochtend moeten gaan bedenken, maar voor mij voelt het beter. Het blog schrijven werd een verplichting. Ik deed het niet meer voor mijzelf maar voor een ander. Ik schrijf liever op momenten dat ik er zin in heb en behoefte voor voel. Ik zal zeker met regelmaat updates geven. Ik wil daar ook geen dag aan vast hangen, want dan zit er nog een bepaalde druk aan vast. Ik schrijf liever op momenten dat ik er zelf zin in heb. En echt, ik beloof dat dit wekelijks zal zijn.

Verder met vandaag. Vanmorgen hebben we weer een rondje bos gedaan. Dit bos heeft zo veel paden, dat elke dag nog een nieuw pad ingeslagen kan worden. Met nieuwe geuren en nieuwe ervaringen. Zo kwamen we een vijver tegen. Dat wisten ze niet hoor, geen idee dat onder dat rare groen water zat. Er zaten ook eendjes in die vijver. Tico had bedacht dat hij wel even naar die eendjes zou rennen. Mooi niet, over dit groen kon je niet lopen.

En dan hoor je plons. 

En zie je een kring in het water. Haha en niet veel later een natte hond.

Ja zo leren we als hond nog eens wat. 

In de tijd dat we op Curacao zaten heeft een klein deel van onze inboedel bij oma in de garage gestaan. Dit waren vooral items die we op Curacao niet nodig hadden. Denk aan vazen, boeken, fotoalbums, winterkleding enzovoort. Elke keer als ik nu bij oma ben neem ik wat dozen mee.

Vanmiddag heb ik de dozen uitgezocht. Dat deed ik natuurlijk niet alleen. We hebben één inwoner die gek is op dozen. Wit met rood en heeft de naam Duvel.

Super interessant dat verhuizen. 

Aan het eind van de dag is iedereen weer moe en voldaan. De één van het snuffelen in dozen, de ander van zwemmen in de vijver en de volgende van het tien keer heen en weer rennen over het zelfde pad in het bos.

En wat is er dan lekkerder dan slapen op de bank. Luna weet de plekjes wel te vinden.