Als eerste kan ik vermelden dat we eindelijk een bed hebben. Tjonge wat kan je daarnaar uitkijken. Al die tijd was het model en de maat die wij zochten niet op voorraad. En dan op een maandag doe je maar weer eens een belletje en blijken er negen te staan. Mooi, dat zijn er straks nog maar acht, want ik kom er nu één halen. Diezelfde dag hebben we het bed nog in elkaar gezet. Het was wel even heel gek om in een bed te stappen wat op normale hoogte was. We hebben 2 maanden op de grond gelegen. Daar waren we ondertussen wel aan gewend. Een bed op normale hoogte voelden voor ons als een bed op klossen, hoog gewoon. Echt even wennen weer, maar ook wel weer heel prettig. Het is toch echt een stuk handiger nu je net zo hoog ligt als je nachtkastje. Om het klimaat van Curacao nog een beetje in gedachte te houden hebben we het dekbed er op aangepast. Op één of andere manier voelt dit veel warmer.
En ander item waar we al weken op wachtten was de kapstok. Als je je maar lang genoeg ergert aan jassen over de stoelleuningen, dan komt die kapstok er vanzelf. Ik had iets in mijn hoofd, maar kon de juiste haken niet vinden. Ik wilde namelijk graag zelf een kapstok maken. Maar laat ik nou net de haken die ik ongeveer in gedachte had vinden bij Ikea toen ik daar was voor het bed. Vandaag de plank gehaald en de haken geïnstalleerd. Tjonge we maken wel ineens stappen. En een bed en een kapstok.
Maar naast het bed en de kapstok was er een veel belangrijker hoogtepunt. We zijn aanwezig geweest bij de uitreiking van de propedeuse van Maud.
Het is en blijft een prestatie om te emigreren zonder ouders en dan ook in één keer je prop te halen. Het was dan ook mooi om daarbij te kunnen zijn.
En dan de hondjes. Wel of geen zon, met of zonder regen, nog steeds doen we elke dag een bos aan.
Nu het richting herfst gaat ruik je de seizoensverandering in het bos. Heerlijk om de geur van dennennaalden en mos weer te ruiken. Dat is toch een totaal andere beleving dan het kalebassenbos op Curacao. Al vond ik die geur ook heel lekker. Maar heel veel meer geuren waren er niet.
Dat is in de Nederlandse bossen wel anders. Maar wat je allemaal ziet is ook een lust voor het oog.
Zo kwam ik de verblijfplaats van kabouter spillebeen tegen.
De honden hebben weinig oog voor dit moois, die hebben vooral interesse in allerlei geurtjes van dieren die er gelopen hebben.
Luna natuurlijk nog steeds wel op haar eigen wijze. Die heeft zo haar eigen programma. Dat kan wel eens totaal stroken met de mijne. Ze heeft dan iets gezien of geroken waar ze echt naartoe moet. Gelukkig laat de tracker dan zien waar ze uithangt en kan ik bepalen of ik blijf wachten, terug loop of doorloop.
Hier had madame ook iets gezien wat van dichtbij bekeken moest worden.
Dan nog even een extra rondje links en daarna kan er weer normaal meegelopen worden.
Het is en blijft een portret. Maar dan wel een leuk portret.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten