Een hectisch jaar

En dan ineens is het alweer 2019. De tijd is voorbij gevlogen. Zo zaten we op Curacao en nu zeggen we, vorig jaar woonden we nog op Curacao.

Het klinkt als lang geleden, maar zo voelt het niet. 

Het laatste half jaar van 2018 heb ik als zeer heftig ervaren. Het afscheid nemen van de plek waar ik me 4,5 jaar erg heb thuis gevoeld viel niet mee.

Het loslaten van de mensen niet, maar ook het praktische deel niet. Het is nou eenmaal erg behelpen als je 6 weken uit een koffer moet leven, als je van het ene vakantiehuis naar het andere verhuisd, het in sneltreinvaart opknappen van ons eigen huis en het daarna uitpakken van de verhuisdozen.

Allemaal zaken die je op de automatische piloot doet, omdat het moet. Later pas komt er een verzadigingsmoment en heb je het helemaal gehad.

Kei moe waren we toen we eindelijk alles een beetje voor elkaar hadden.

Wat ook erg veel energie gekost heeft is was het overlijden van dierbare collega Myra. Zo ontzettend onwerkelijk en verdrietig. We zaten midden in onze “landing” en kregen dit verdriet ook nog te verwerken. 

Erik heeft het afgelopen half jaar met enige regelmaat galsteenaanvallen gehad. Daar was hij bekent mee. 1,5 jaar geleden heeft hij op Curacao een eerste aanval gehad. Dat was het moment dat we het Sehos aan de binnenkant mochten aanschouwen, wat ook tevens het moment was dat we besefte dat er hier geen operatie zal gaan plaats vinden. Wat een klerezooi!. Met de huisarts die we op dat moment hadden konden gelukkig goede afspraken gemaakt worden en heeft Erik het met een tas medicatie kunnen uitzingen tot in Nederland. Hier is hij opnieuw de medische molen ingestapt met als resultaat dat hij 28 december geopereerd werd en zijn gal plus stenen verwijderd werden. Ach dat kon er ook nog wel bij. 2018 ging zo de boeken in als een hectisch jaar met vele emoties. 

De operatie is gelukkig goed gegaan. Hij had wel een hele toepasselijke kamer gekregen. Dat heeft gewoon zo moeten zijn. Na een lange dag opname mocht hij om 19.30 zonder gal het ziekenhuis weer verlaten.

Het is nu een goede week geleden en het gaat de goede kant op. 

Nu we alles afgesloten hebben is het goed om weer vooruit te kijken. Ik heb iets om naar uit te kijken. 19 januari vertrek ik voor 11 dagen naar Curacao.

Even heerlijk de warmte voelen. Letterlijk en figuurlijk. Ik verlang naar de warmte van de lieve mensen om mij heen en de warmte van de zon.

Uiteraard ga ik helpen op het center. Ze kunnen mijn hulp zeer hard gebruiken. Het center puilt uit zijn voegen met opgevangen honden.

Als ik op het eiland ben zal ik met regelmaat een update schrijven van hetgeen ik zie en doe.

Nu is het super gaaf dat ik richting Curacao kan, maar wie weet kan ik dat wel gratis! 

Kennen jullie bij radio 538 de actie “hier met je rekening?”  Ik heb de rekening van mijn ticket ingediend. Hoe geweldig gaaf zou het zijn als ik dat terug zou krijgen! Dat zou betekenen dat ik een andere keer nogmaals zou kunnen komen helpen.

Mocht je luisteren en mijn naam horen, ik moet binnen een kwartier terug bellen! Ik kan niet de hele dag luisteren. Ik zal bv tijdens het uitlaten van de honden niet luisteren. Mocht je mijn naam horen, please laat het me weten. Je kunt me bereiken op 06-51821839

Nu allemaal duimen dat mijn rekening eruit gepikt wordt. 

Alleen

Het is alweer lang geleden dat ik mijn laatste update gegeven heb. Er waren zelfs mensen die me vroegen alsjeblieft weer wat van me te laten horen.

Ik snap het, het was natuurlijk ook van alles naar niks.

Dat er niet geschreven werd lag hem onder andere aan het ontbreken van tijd. Hoe kan dat dan? Nou juist vooral aan het eind van de dag ben ik nog druk in de weer met alles wat er op Curacao gebeurd. Door het tijdsverschil ben ik vooral smiddags en s avonds zeer actief met het beantwoorden van appjes, mail en Pm. Om daarna dan nog een blog te schrijven was me vaak te veel. Ik heb aan het eind van de dag echt even behoefte aan ontspanning en even los van de (honden)stof.

Alles rondom de honden is het enige dat ik op dit moment doe. Dit kost me zeker 8 uur per dag. Net zoveel als een baan, alleen minder zichtbaar.

Het is best heel jammer dat het niet zichtbaar is. Ik werk verder niet en merk dat dit in mijn omgeving onbegrip geeft. Het wordt als lui gezien, of als luxe en ook de opmerking jij hebt tijd zat want je doet toch niks heb ik ook al mogen aanhoren.

Je moet eens weten hoeveel ik doe. Ik ga er alleen de deur niet voor uit en krijg er geen salaris voor, maar ik verzeker je, dit is meer dan een standaard job. Het doet ook zeer om dit soort dingen te moeten horen. Alsof je daar zelf je keuze niet in mag maken. 

Ik merk heel erg dat er van je verwacht wordt weer in het Nederlandse keurslijf te treden. Je uitzending was leuk, we hebben je verhalen aanhoort, maar nu graag weer over op de orde van de dag. Dat je nog niet toe bent aan die “orde van de dag” is lastig uit te leggen.

De enige mensen die mij begrijpen zijn de mensen die ook uitgezonden zijn geweest. En omdat dit er maar een handje vol zijn voelt dat erg alleen.

Er zijn dagen dat ik het heerlijk vind om met de honden op pad te gaan en me bezig te houden met Curacao. Andere dagen vliegen de muren op me af en mis ik Curacao enorm. Mijn wereldje is beperkt. De mensen met wie ik mijn passie voor de honden deel wonen aan de andere kant van de wereld en de mensen die ik nu om mij heen heb begrijpen mij niet. Ik kan dus niet zeggen dat het allemaal fantastisch gaat, want dat gaat het niet.

We waren al gewaarschuwd dat terug naar Nederland keren lastiger is dan op Curacao starten en ik kan alleen maar beamen dat dit zo is.

Op Curacao is het een komen en gaan van mensen. Doordat we met zn allen uitgezonden waren liepen we allen tegen dezelfde dingen aan en kon je bij vele mensen terecht als je er even doorheen zat. Allemaal mensen die je begrepen. Hier moet ik het alleen doen en zo voelt het ook, ontzettend alleen. 

Ik heb gelukkig een gezin dat me wel begrijpt en een stel honden die het leven in Nederland de beste keus ever vinden.

Het is een genot om met ze door de bossen te struinen en onder andere Lexa zo enorm te zien genieten. Het maakt de honden niet uit wat voor weer het is. Ze lopen net zo makkelijk in de kou als door de regen.

De nieuwste hobby is muizen vangen. Niet dat ze dat kunnen, maar ze doen hun best. Hele kuilen naar China worden er gegraven, maar altijd zonder resultaat. Het enige resultaat is dat ze er niet uitzien, maar dat nemen we voor lief.

Luna heeft straf

Als trotse bezitter van drie westpointers was het vrij logisch dat wij ook aanwezig zouden zijn op de westpointer wandeling. Een evenement dat vier keer per jaar georganiseerd wordt en een leuk moment is om mede baasjes te ontmoeten.

Luna was de dagen ervoor al wat eigenwijs geweest. Weg rennen in de bossen en dan weer ergens anders naar buiten komen bijvoorbeeld.

Echt drakenstreken! Op de dag van de wandeling wist ik nog niet of ik wel alle honden zou gaan meenemen. Dat betekende dat ik ze wel eerst goed uit moest laten. Dat was wel zo eerlijk naar de thuisblijvers. Dus om 11.00 uur was ik in het bos. Even een rondje dacht ik. Maar dat liep totaal anders. Luna was weer eens op drakentocht en ging ervan door. En het duurde en het duurde. Ze had haar tracker wel om, maar in dit bos heb ik slecht bereik.

Na een uur was ze er nog niet en ben ik met de andere twee achterin het bos uit gereden. Daar kon ik dan op mijn telefoon zien waar ze uithing om vervolgens weer terug te rijden. Wat een gedoe! En de tijd tikte verder. Ik moest om 13.00 weer weg richting Vianen. Uiteindelijk om 12.30 kwam mevrouw weer aangelopen. Tong tot aan haar knieën van vermoeidheid. Toen moest ik nog naar huis, honden voeren, mij zelf voeren en door naar Vianen. Ik heb Youri gebeld en hem vast brood laten klaarmaken. Ook heeft hij koffie voor me gezet die ik dan weer mee kon nemen.

Zo zat ik om 13.10 lunchend in de auto. Met Tico, die mocht mee. Luna had straf, die bleef thuis en omdat ik niet wist of ik Lexa er een plezier mee zou doen bleef die ook thuis.

Tico heeft genoten. Die heeft lekker rond gebaggerd tussen 25 soortgenoten. En wie was er ook? Ex fosterhondje Jenna die nu in Nederland bij een foster zit. Het was voor mij de eerste keer sinds eind mei dat ik haar weer zag. En zij mij. Hoe ontzettend leuk was de herkenning. Van haar naar ons, maar nog leuker was de herkenning van haar naar Tico. Ze werd er helemaal druk van. Tico was minder onder de indruk, die was druk met de omgeving.

Luna heeft nog steeds straf. Ze had namelijk nog meer streken bedacht. Nu ze in het bos zo lang weg gebleven was, had ik haar daarna alleen nog maar aangelijnd uitgelaten. Was er klaar mee. Ik had geen zin meer in weglopende Luna’s. Toen bedacht ze haar volgende streek. Als ik thuis kom van het uitlaten doe ik de deur van het huis open, daarna de achterklep van de auto en dan rent alles naar binnen. Bijna alles. Luna bedacht dat ze hier dan wel haar vrijheid kon pakken. Dus niet naar binnen, maar linksaf om de auto heen de straat op. En dan daar lekker vervelend rondjes rennen en niet luisteren.

Ook daar hebben we nu onze maatregels op bedacht. Ze zit nu in de auto aan een lijn. Als de klep opengaat kunnen de anderen er uit en zij moet wachten tot ik haar heb aangelijnd of heb losgekoppeld zodat ik haar het huis in kan begeleiden. Het is toch wat! Ben benieuwd of ze inmiddels uitbedacht is of dat ze nog meer drakenstreken in petto heeft.

Afgelopen vrijdag hadden we nog een soort van westpointer wandeling, maar dan iets kleinschaliger. Ik had afgesproken met het baasje van Jill.

Jill die na haar aankomst in Nederland zo ziek geweest is, maar nu gelukkig helemaal de oude. En ook Jenna was aanwezig, zij is de zus van Jill.

We hadden op het strand van Katwijk afgesproken. Het was heerlijk weer, echt strandweer. Tico had weer mazzel, die mocht mee.

Ook nu weer een prachtige herkenning van Jill. Vooral Erik was helemaal in. En Tico, hun maatje op Curacao, werd warm begroet.

Prachtig om te zien hoe vooral Jill en Jenna samen genoten van dit weerzien. Ze speelden en renden samen, joegen samen op de vogels, vielen samen in een zwin. Het was een dolle boel, maar heerlijk om te zien.

Het was het rijden naar Katwijk meer dan waard.

En toen zag ik Jenna twee dagen later weer. Opnieuw in Vianen waar we afgesproken hadden met potientiele baasjes.

Jenna had op de website gestaan waar mensen op hadden gereageerd. Deze mensen met al een hondje uit Griekenland wilden heel graag kennismaken.

Het is toch wel heel raar als je dan voor je allerlaatste fosterhond een baasje zoekt. Ze had het super fijn bij haar foster, dat was duidelijk aan haar te zien.  Nu dan de volgende stap. Na een uurtje wandelen moet je dan beslissen, gaat ze mee op proef of niet. Ze is meegegaan. Dat voelde heel raar.

Maar het is goed, deze mensen waren echte hondenliefhebbers. Ze gaat er niks te kort komen, het is alleen dat gevoel dat je zo met haar meeleeft dat ze weer opnieuw aan nieuwe gezichten moet wennen. Maar ze kan het. Ze is zo gegroeid in de tijd bij haar foster in Nederland. Deze stap kan ze hebben.

Meerdere hoogtepunten

Zo, het laatste blog was alweer even geleden. Ondertussen is er weer voldoende gebeurd. 

Als eerste kan ik vermelden dat we eindelijk een bed hebben. Tjonge wat kan je daarnaar uitkijken. Al die tijd was het model en de maat die wij zochten niet op voorraad. En dan op een maandag doe je maar weer eens een belletje en blijken er negen te staan. Mooi, dat zijn er straks nog maar acht, want ik kom er nu één halen. Diezelfde dag hebben we het bed nog in elkaar gezet. Het was wel even heel gek om in een bed te stappen wat op normale hoogte was. We hebben 2 maanden op de grond gelegen. Daar waren we ondertussen wel aan gewend. Een bed op normale hoogte voelden voor ons als een bed op klossen, hoog gewoon. Echt even wennen weer, maar ook wel weer heel prettig. Het is toch echt een stuk handiger nu je net zo hoog ligt als je nachtkastje. Om het klimaat van Curacao nog een beetje in gedachte te houden hebben we het dekbed er op aangepast. Op één of andere manier voelt dit veel warmer.

En ander item waar we al weken op wachtten was de kapstok. Als je je maar lang genoeg ergert aan jassen over de stoelleuningen, dan komt die kapstok er vanzelf. Ik had iets in mijn hoofd, maar kon de juiste haken niet vinden. Ik wilde namelijk graag zelf een kapstok maken. Maar laat ik nou net de haken die ik ongeveer in gedachte had vinden bij Ikea toen ik daar was voor het bed. Vandaag de plank gehaald en de haken geïnstalleerd. Tjonge we maken wel ineens stappen. En een bed en een kapstok. 

Maar naast het bed en de kapstok was er een veel belangrijker hoogtepunt. We zijn aanwezig geweest bij de uitreiking van de propedeuse van Maud.

Het is en blijft een prestatie om te emigreren zonder ouders en dan ook in één keer je prop te halen. Het was dan ook mooi om daarbij te kunnen zijn.

En dan de hondjes. Wel of geen zon, met of zonder regen, nog steeds doen we elke dag een bos aan.

Nu het richting herfst gaat ruik je de seizoensverandering in het bos. Heerlijk om de geur van dennennaalden en mos weer te ruiken. Dat is toch een totaal andere beleving dan het kalebassenbos op Curacao. Al vond ik die geur ook heel lekker. Maar heel veel meer geuren waren er niet.

Dat is in de Nederlandse bossen wel anders. Maar wat je allemaal ziet is ook een lust voor het oog.

Zo kwam ik de verblijfplaats van kabouter spillebeen tegen. 

De honden hebben weinig oog voor dit moois, die hebben vooral interesse in allerlei geurtjes van dieren die er gelopen hebben.

Luna natuurlijk nog steeds wel op haar eigen wijze. Die heeft zo haar eigen programma. Dat kan wel eens totaal stroken met de mijne. Ze heeft dan iets gezien of geroken waar ze echt naartoe moet. Gelukkig laat de tracker dan zien waar ze uithangt en kan ik bepalen of ik blijf wachten, terug loop of doorloop. 

Hier had madame ook iets gezien wat van dichtbij bekeken moest worden.

Dan nog even een extra rondje links en daarna kan er weer normaal meegelopen worden.

Het is en blijft een portret. Maar dan wel een leuk portret.

Nieuw speeltje

Afgelopen zondag was mijn verjaardag. Het was een aardige beproeving. Meteen de koudste 23september ooit en de koudste dag sinds 5 april jl.

Met andere woorden, het leek wel winter. 

Het was wel even wat anders dan de afgelopen jaren. Toen vierden we het heerlijk met de voetjes in het zand en aten we ergens een hapje waar je lekker buiten zat. Nou als ik nu buiten had gezeten had mijn bord weggewaaid, wat een ellende. Maar we hebben het overleefd. En gelukkig was het weer de dag erna weer een stuk beter. Die dag hebben we benut om het tuincentrum te bezoeken. Ik wilde graag wat plantjes voor in huis. Die hadden we nog niet en maakt het toch net wat aangekleder. Het kopen van planten gaat verder dan kijken naar wat mooi is. De grootste uitdaging is nog wel om planten te vinden die katproof zijn. Niet te lekker, niet te veel sliert, niet giftig. Nou ja dat dus. Ik heb wat gevonden, denk ik. De tijd zal het leren. Het enige niet katproof wat eraan zit zijn de grijze sliertjes. Ik vind ze leuk, maar ik vermoed dat er meer dat vinden. Ach als ze dan maar van de plantjes zelf afblijven.

Dat de herfst echt ingetrede is zie ik elke dag in het bos. De paddestoelen schieten als paddestoelen uit de grond. Hahaha. 

Ik had vanmorgen dennenappels en eikels uit het bos meegenomen. Leek me leuk om om de kaarsen heen te leggen.

Ook nu weer waren het de katten die dit een geweldig idee vonden. Je huis katproof maken is zo makkelijk nog niet.

Voor ik het wist hadden ze al twee dennenappels en een eikel van de schaal gegooid. Wel lekker goedkoop speelgoed. 

Voor de honden hebben we ook een nieuw speeltje. Een speeltje voor onsen zij mogen er mee lopen.

Ik heb drie led halsbanden voor ze gekocht. Nu zijn ze in het donker zichtbaar. We lopen s avonds niet altijd op plekken waar lantaarnpalen staan, dan is dit wel even superhandig. Luna mag s avonds niet los. Die heeft ons een keer een uur bezig gehouden met haar wegloopgedrag. Daar zijn we klaar mee. Alleen overdag in het bos mag ze nog los. Maar ook luna heeft een bandje. Je weet immers maar nooit, mocht ze ontsnappen, dan kunnen we haar in het donker gewoon zien.

Kijk, ieder een eigen kleurtje.

Rollen omgedraaid

De dagen beginnen een soort van structuur te krijgen. Ze beginnen op dit moment standaard met een lange wandeling in een bos.

Minstens 2,5-3 kilometer en heeft liefst meer. Luna loopt sowieso minstens het dubbele. Die rent vooruit en komt dan weer terug, alles keer twee dus. Soms is het even afhankelijk van waar het pad mij brengt. Van nieuwe paden weet ik de afstanden niet en is het soms een verrassing waar je uit komt. De honden vinden het prachtig. Het is heel mooi om te zien hoe zelfverzekerd lexa wordt.

Van een bang onzeker hondje naar een hondje met meer zelfvertrouwen. Ze huppelt lekker los mee en doet zelfs mee aan het belangrijke event plas over plas. Ken je dat? Tico plast, Luna plast daar overheen. En Lexa plast daar nu ook. Niet altijd er overheen, maar ernaast is ook al heel stoer. De volgorde wijzigt zich regelmatig, maar het gaat om die paar druppies, die moet je er gelegd hebben.

Van het weekend hadden we visite. Na de instructie dat ze Lexa moesten negeren ging het heel snel prima. Het blaffen was kort en na wat bemoedigende woorden van mijn kant was het oké. De visite is gaan zitten en Lexa is ook haar ding gaan doen.

Wat de honden overdag doen na zo’n wandeling heb ik hier even in kaart gebracht.

Zoals je kunt zien hebben ze het zwaar.

Als zij zo op apengapen liggen geeft het Tommy de mogelijkheid de huiskamer te verkennen. Dat gaat al een stuk beter. Tommy heeft strategie bepaald. Als Tico nu in de buurt komt begint hij vast te blazen, ze hebben de rollen dus omgedraaid. Tico weet niet zo goed wat hij daarmee moet. Hij kijkt dan een beetje stom van wat doe jij lelijk. Zeker vergeten dat dit gedrag komt door dat hij zelf met lelijk gedrag is begonnen. Maar goed, er is wel verbetering. Ze kunnen elkaar nu op 1,5 meter afstand zonder problemen benaderen.

En dan hadden we vandaag een ander voorbeeld van rollen omgedraaid. Youri had een lekke band. Normaal zou ik die plakken, maar in het kader van ooit moet hij op eigen benen staan heb ik het hem zelf laten doen. Ik de instructies en hij de uitvoering.

Ik heb deze vaardigheid ooit van mijn opa geleerd. Ben hem er nog dankbaar om. Zo fijn om daar zelfstandig en onafhankelijk in te zijn. Dat wil ik mijn kinderen ook meegeven. Youri heeft het goed gedaan. Alleen we hebben wel pech. Ondanks dat de band na het plakken oké leek stond hij vanavond toch weer leeg. Morgen maar verder kijken.

Weer een klus geklaard

De afgelopen twee weken stonden in het teken van het huis van Maud. Zo kreeg ze haar sleutel en nog geen 1,5 week later kon ze erin.

Dat maakte dat we veel tijd besteed hebben aan verven en behangen, mee naar de bouwmarkt, mee naar kwantum. Allemaal reuze handig ook met de auto van mams. Afgelopen zaterdag hebben we dan alles overgebracht. Ondanks dat het allemaal uit maar één slaapkamer kwam, was het toch nog aardig wat. Inmiddels zijn de dozen uitgepakt en hangen zelfs de lijstjes aan de muur.

Maud heeft de foto’s al op Facebook gedeeld, maar voor degene die niet met haar bevriend zijn, zie hier het resultaat.

Nou, volgens mij lijkt me het daar prima vol te houden zo.

En dan die andere twee rakkers. Rood en rood wit van kleur. Die hebben elkaar wel gevonden. Er is geen gekrijs meer naar elkaar. Ze eten zelfs uit hetzelfde bakje, ook al hoeft dat helemaal niet. Ze zijn nog steeds veel boven. Tico is het nog steeds niet eens met de gezinsuitbreiding en jaagt Tommy naar boven. Niet leuk en niet de bedoeling. We gaan morgenavond daar eens even tijd in steken. Dan gaan we Tommy van boven halen en pontificaal beneden op de bank bij ons zetten. Eens kijken wat Tico gaat doen. Ik hoop voor hem niet veel, anders worden we echt heel boos.

Ondertussen vermaken ze zich best boven. Duvel heeft uitgelegd hoe het zit met de horren en naar buiten kijken.

Deze plek is goedgekeurd.