Luna heeft straf

Als trotse bezitter van drie westpointers was het vrij logisch dat wij ook aanwezig zouden zijn op de westpointer wandeling. Een evenement dat vier keer per jaar georganiseerd wordt en een leuk moment is om mede baasjes te ontmoeten.

Luna was de dagen ervoor al wat eigenwijs geweest. Weg rennen in de bossen en dan weer ergens anders naar buiten komen bijvoorbeeld.

Echt drakenstreken! Op de dag van de wandeling wist ik nog niet of ik wel alle honden zou gaan meenemen. Dat betekende dat ik ze wel eerst goed uit moest laten. Dat was wel zo eerlijk naar de thuisblijvers. Dus om 11.00 uur was ik in het bos. Even een rondje dacht ik. Maar dat liep totaal anders. Luna was weer eens op drakentocht en ging ervan door. En het duurde en het duurde. Ze had haar tracker wel om, maar in dit bos heb ik slecht bereik.

Na een uur was ze er nog niet en ben ik met de andere twee achterin het bos uit gereden. Daar kon ik dan op mijn telefoon zien waar ze uithing om vervolgens weer terug te rijden. Wat een gedoe! En de tijd tikte verder. Ik moest om 13.00 weer weg richting Vianen. Uiteindelijk om 12.30 kwam mevrouw weer aangelopen. Tong tot aan haar knieën van vermoeidheid. Toen moest ik nog naar huis, honden voeren, mij zelf voeren en door naar Vianen. Ik heb Youri gebeld en hem vast brood laten klaarmaken. Ook heeft hij koffie voor me gezet die ik dan weer mee kon nemen.

Zo zat ik om 13.10 lunchend in de auto. Met Tico, die mocht mee. Luna had straf, die bleef thuis en omdat ik niet wist of ik Lexa er een plezier mee zou doen bleef die ook thuis.

Tico heeft genoten. Die heeft lekker rond gebaggerd tussen 25 soortgenoten. En wie was er ook? Ex fosterhondje Jenna die nu in Nederland bij een foster zit. Het was voor mij de eerste keer sinds eind mei dat ik haar weer zag. En zij mij. Hoe ontzettend leuk was de herkenning. Van haar naar ons, maar nog leuker was de herkenning van haar naar Tico. Ze werd er helemaal druk van. Tico was minder onder de indruk, die was druk met de omgeving.

Luna heeft nog steeds straf. Ze had namelijk nog meer streken bedacht. Nu ze in het bos zo lang weg gebleven was, had ik haar daarna alleen nog maar aangelijnd uitgelaten. Was er klaar mee. Ik had geen zin meer in weglopende Luna’s. Toen bedacht ze haar volgende streek. Als ik thuis kom van het uitlaten doe ik de deur van het huis open, daarna de achterklep van de auto en dan rent alles naar binnen. Bijna alles. Luna bedacht dat ze hier dan wel haar vrijheid kon pakken. Dus niet naar binnen, maar linksaf om de auto heen de straat op. En dan daar lekker vervelend rondjes rennen en niet luisteren.

Ook daar hebben we nu onze maatregels op bedacht. Ze zit nu in de auto aan een lijn. Als de klep opengaat kunnen de anderen er uit en zij moet wachten tot ik haar heb aangelijnd of heb losgekoppeld zodat ik haar het huis in kan begeleiden. Het is toch wat! Ben benieuwd of ze inmiddels uitbedacht is of dat ze nog meer drakenstreken in petto heeft.

Afgelopen vrijdag hadden we nog een soort van westpointer wandeling, maar dan iets kleinschaliger. Ik had afgesproken met het baasje van Jill.

Jill die na haar aankomst in Nederland zo ziek geweest is, maar nu gelukkig helemaal de oude. En ook Jenna was aanwezig, zij is de zus van Jill.

We hadden op het strand van Katwijk afgesproken. Het was heerlijk weer, echt strandweer. Tico had weer mazzel, die mocht mee.

Ook nu weer een prachtige herkenning van Jill. Vooral Erik was helemaal in. En Tico, hun maatje op Curacao, werd warm begroet.

Prachtig om te zien hoe vooral Jill en Jenna samen genoten van dit weerzien. Ze speelden en renden samen, joegen samen op de vogels, vielen samen in een zwin. Het was een dolle boel, maar heerlijk om te zien.

Het was het rijden naar Katwijk meer dan waard.

En toen zag ik Jenna twee dagen later weer. Opnieuw in Vianen waar we afgesproken hadden met potientiele baasjes.

Jenna had op de website gestaan waar mensen op hadden gereageerd. Deze mensen met al een hondje uit Griekenland wilden heel graag kennismaken.

Het is toch wel heel raar als je dan voor je allerlaatste fosterhond een baasje zoekt. Ze had het super fijn bij haar foster, dat was duidelijk aan haar te zien.  Nu dan de volgende stap. Na een uurtje wandelen moet je dan beslissen, gaat ze mee op proef of niet. Ze is meegegaan. Dat voelde heel raar.

Maar het is goed, deze mensen waren echte hondenliefhebbers. Ze gaat er niks te kort komen, het is alleen dat gevoel dat je zo met haar meeleeft dat ze weer opnieuw aan nieuwe gezichten moet wennen. Maar ze kan het. Ze is zo gegroeid in de tijd bij haar foster in Nederland. Deze stap kan ze hebben.

Meerdere hoogtepunten

Zo, het laatste blog was alweer even geleden. Ondertussen is er weer voldoende gebeurd. 

Als eerste kan ik vermelden dat we eindelijk een bed hebben. Tjonge wat kan je daarnaar uitkijken. Al die tijd was het model en de maat die wij zochten niet op voorraad. En dan op een maandag doe je maar weer eens een belletje en blijken er negen te staan. Mooi, dat zijn er straks nog maar acht, want ik kom er nu één halen. Diezelfde dag hebben we het bed nog in elkaar gezet. Het was wel even heel gek om in een bed te stappen wat op normale hoogte was. We hebben 2 maanden op de grond gelegen. Daar waren we ondertussen wel aan gewend. Een bed op normale hoogte voelden voor ons als een bed op klossen, hoog gewoon. Echt even wennen weer, maar ook wel weer heel prettig. Het is toch echt een stuk handiger nu je net zo hoog ligt als je nachtkastje. Om het klimaat van Curacao nog een beetje in gedachte te houden hebben we het dekbed er op aangepast. Op één of andere manier voelt dit veel warmer.

En ander item waar we al weken op wachtten was de kapstok. Als je je maar lang genoeg ergert aan jassen over de stoelleuningen, dan komt die kapstok er vanzelf. Ik had iets in mijn hoofd, maar kon de juiste haken niet vinden. Ik wilde namelijk graag zelf een kapstok maken. Maar laat ik nou net de haken die ik ongeveer in gedachte had vinden bij Ikea toen ik daar was voor het bed. Vandaag de plank gehaald en de haken geïnstalleerd. Tjonge we maken wel ineens stappen. En een bed en een kapstok. 

Maar naast het bed en de kapstok was er een veel belangrijker hoogtepunt. We zijn aanwezig geweest bij de uitreiking van de propedeuse van Maud.

Het is en blijft een prestatie om te emigreren zonder ouders en dan ook in één keer je prop te halen. Het was dan ook mooi om daarbij te kunnen zijn.

En dan de hondjes. Wel of geen zon, met of zonder regen, nog steeds doen we elke dag een bos aan.

Nu het richting herfst gaat ruik je de seizoensverandering in het bos. Heerlijk om de geur van dennennaalden en mos weer te ruiken. Dat is toch een totaal andere beleving dan het kalebassenbos op Curacao. Al vond ik die geur ook heel lekker. Maar heel veel meer geuren waren er niet.

Dat is in de Nederlandse bossen wel anders. Maar wat je allemaal ziet is ook een lust voor het oog.

Zo kwam ik de verblijfplaats van kabouter spillebeen tegen. 

De honden hebben weinig oog voor dit moois, die hebben vooral interesse in allerlei geurtjes van dieren die er gelopen hebben.

Luna natuurlijk nog steeds wel op haar eigen wijze. Die heeft zo haar eigen programma. Dat kan wel eens totaal stroken met de mijne. Ze heeft dan iets gezien of geroken waar ze echt naartoe moet. Gelukkig laat de tracker dan zien waar ze uithangt en kan ik bepalen of ik blijf wachten, terug loop of doorloop. 

Hier had madame ook iets gezien wat van dichtbij bekeken moest worden.

Dan nog even een extra rondje links en daarna kan er weer normaal meegelopen worden.

Het is en blijft een portret. Maar dan wel een leuk portret.