Het klinkt als lang geleden, maar zo voelt het niet.
Het laatste half jaar van 2018 heb ik als zeer heftig ervaren. Het afscheid nemen van de plek waar ik me 4,5 jaar erg heb thuis gevoeld viel niet mee.
Het loslaten van de mensen niet, maar ook het praktische deel niet. Het is nou eenmaal erg behelpen als je 6 weken uit een koffer moet leven, als je van het ene vakantiehuis naar het andere verhuisd, het in sneltreinvaart opknappen van ons eigen huis en het daarna uitpakken van de verhuisdozen.
Allemaal zaken die je op de automatische piloot doet, omdat het moet. Later pas komt er een verzadigingsmoment en heb je het helemaal gehad.
Kei moe waren we toen we eindelijk alles een beetje voor elkaar hadden.
Wat ook erg veel energie gekost heeft is was het overlijden van dierbare collega Myra. Zo ontzettend onwerkelijk en verdrietig. We zaten midden in onze “landing” en kregen dit verdriet ook nog te verwerken.
Erik heeft het afgelopen half jaar met enige regelmaat galsteenaanvallen gehad. Daar was hij bekent mee. 1,5 jaar geleden heeft hij op Curacao een eerste aanval gehad. Dat was het moment dat we het Sehos aan de binnenkant mochten aanschouwen, wat ook tevens het moment was dat we besefte dat er hier geen operatie zal gaan plaats vinden. Wat een klerezooi!. Met de huisarts die we op dat moment hadden konden gelukkig goede afspraken gemaakt worden en heeft Erik het met een tas medicatie kunnen uitzingen tot in Nederland. Hier is hij opnieuw de medische molen ingestapt met als resultaat dat hij 28 december geopereerd werd en zijn gal plus stenen verwijderd werden. Ach dat kon er ook nog wel bij. 2018 ging zo de boeken in als een hectisch jaar met vele emoties.
De operatie is gelukkig goed gegaan. Hij had wel een hele toepasselijke kamer gekregen. Dat heeft gewoon zo moeten zijn. Na een lange dag opname mocht hij om 19.30 zonder gal het ziekenhuis weer verlaten.
Het is nu een goede week geleden en het gaat de goede kant op.
Nu we alles afgesloten hebben is het goed om weer vooruit te kijken. Ik heb iets om naar uit te kijken. 19 januari vertrek ik voor 11 dagen naar Curacao.
Even heerlijk de warmte voelen. Letterlijk en figuurlijk. Ik verlang naar de warmte van de lieve mensen om mij heen en de warmte van de zon.
Uiteraard ga ik helpen op het center. Ze kunnen mijn hulp zeer hard gebruiken. Het center puilt uit zijn voegen met opgevangen honden.
Als ik op het eiland ben zal ik met regelmaat een update schrijven van hetgeen ik zie en doe.
Nu is het super gaaf dat ik richting Curacao kan, maar wie weet kan ik dat wel gratis!
Kennen jullie bij radio 538 de actie “hier met je rekening?” Ik heb de rekening van mijn ticket ingediend. Hoe geweldig gaaf zou het zijn als ik dat terug zou krijgen! Dat zou betekenen dat ik een andere keer nogmaals zou kunnen komen helpen.
Mocht je luisteren en mijn naam horen, ik moet binnen een kwartier terug bellen! Ik kan niet de hele dag luisteren. Ik zal bv tijdens het uitlaten van de honden niet luisteren. Mocht je mijn naam horen, please laat het me weten. Je kunt me bereiken op 06-51821839
Nu allemaal duimen dat mijn rekening eruit gepikt wordt.
