Ik snap het, het was natuurlijk ook van alles naar niks.
Dat er niet geschreven werd lag hem onder andere aan het ontbreken van tijd. Hoe kan dat dan? Nou juist vooral aan het eind van de dag ben ik nog druk in de weer met alles wat er op Curacao gebeurd. Door het tijdsverschil ben ik vooral smiddags en s avonds zeer actief met het beantwoorden van appjes, mail en Pm. Om daarna dan nog een blog te schrijven was me vaak te veel. Ik heb aan het eind van de dag echt even behoefte aan ontspanning en even los van de (honden)stof.
Alles rondom de honden is het enige dat ik op dit moment doe. Dit kost me zeker 8 uur per dag. Net zoveel als een baan, alleen minder zichtbaar.
Het is best heel jammer dat het niet zichtbaar is. Ik werk verder niet en merk dat dit in mijn omgeving onbegrip geeft. Het wordt als lui gezien, of als luxe en ook de opmerking jij hebt tijd zat want je doet toch niks heb ik ook al mogen aanhoren.
Je moet eens weten hoeveel ik doe. Ik ga er alleen de deur niet voor uit en krijg er geen salaris voor, maar ik verzeker je, dit is meer dan een standaard job. Het doet ook zeer om dit soort dingen te moeten horen. Alsof je daar zelf je keuze niet in mag maken.
Ik merk heel erg dat er van je verwacht wordt weer in het Nederlandse keurslijf te treden. Je uitzending was leuk, we hebben je verhalen aanhoort, maar nu graag weer over op de orde van de dag. Dat je nog niet toe bent aan die “orde van de dag” is lastig uit te leggen.
De enige mensen die mij begrijpen zijn de mensen die ook uitgezonden zijn geweest. En omdat dit er maar een handje vol zijn voelt dat erg alleen.
Er zijn dagen dat ik het heerlijk vind om met de honden op pad te gaan en me bezig te houden met Curacao. Andere dagen vliegen de muren op me af en mis ik Curacao enorm. Mijn wereldje is beperkt. De mensen met wie ik mijn passie voor de honden deel wonen aan de andere kant van de wereld en de mensen die ik nu om mij heen heb begrijpen mij niet. Ik kan dus niet zeggen dat het allemaal fantastisch gaat, want dat gaat het niet.
We waren al gewaarschuwd dat terug naar Nederland keren lastiger is dan op Curacao starten en ik kan alleen maar beamen dat dit zo is.
Op Curacao is het een komen en gaan van mensen. Doordat we met zn allen uitgezonden waren liepen we allen tegen dezelfde dingen aan en kon je bij vele mensen terecht als je er even doorheen zat. Allemaal mensen die je begrepen. Hier moet ik het alleen doen en zo voelt het ook, ontzettend alleen.
Ik heb gelukkig een gezin dat me wel begrijpt en een stel honden die het leven in Nederland de beste keus ever vinden.
Het is een genot om met ze door de bossen te struinen en onder andere Lexa zo enorm te zien genieten. Het maakt de honden niet uit wat voor weer het is. Ze lopen net zo makkelijk in de kou als door de regen.
De nieuwste hobby is muizen vangen. Niet dat ze dat kunnen, maar ze doen hun best. Hele kuilen naar China worden er gegraven, maar altijd zonder resultaat. Het enige resultaat is dat ze er niet uitzien, maar dat nemen we voor lief.
